Mijn Getuigenis

Wie ben ik?
Mijn naam is Hans. Ik ben in 1963 geboren in een christelijk gezin. Als kind was ik al serieus met het geloof bezig. Het verhaal van Jezus als de goede Herder en de bijbehorende zondagsschoolplaat drukte een belangrijk stempel op het leven. In de loop der jaren volgden de in protestantse kringen gebruikelijke catechisaties en ik besloot in 1987 belijdenis te doen van mijn geloof. Alles liep op geloofsgebied tot die tijd eigenlijk min of meer vanzelfsprekend door. God had een speciale plaats in mijn leven, getuige ook de gedichten die het licht zagen.

Maar aan de andere kant was er de zonde. Niet in alles had God de eerste plaats, terwijl dat toch is wat God wel van ons vraagt. De zonde uitte zich bij mij in een zeer negatief gedachtepatroon. Elke vorm van zelfvertrouwen werd erdoor gebroken. Een ernstig minderwaardigheidsgevoel moest gecompenseerd worden door gedachten van macht en heerschappij, fantasieën over hardhandige beheersing van andermans levens. Dit kon rustig tot diep in de nacht doorgaan.

De trend gebroken
Kort na mijn belijdenis kwam er een kink in de kabel. Ik zat in militaire dienst en we reden met drie soldaten in de auto van de kazerne naar huis. De avond ervoor waren we wezen stappen in Antwerpen, we hadden zeer weinig geslapen, we reden in de spitstijd en het was regenachtig weer. Stuk voor stuk natuurlijk ingrediënten voor een breuk in de normale levenslijn.

Krantenknipsel over het ongeluk

Ergens op de snelweg ging het dan ook helemaal mis. De chauffeur raakte de macht over het stuur kwijt en daar gleden we dan over de snelweg: linkervangrail, rechtervangrail, eroverheen en van het talud af… Zelf zat ik achterin en vloog door de achterdeur van de auto naar buiten en landde in het gras, een paar meter boven de sloot. De auto landde bovenop mij.

God in het centrum
De volgende dag stond er een foto van de auto in de krant. Het was goed dat ik daar in elk geval niet meer in zat. Maar hoe kon het eigenlijk dat ik eruit geslingerd was. Ik kan immers nooit slapen in de auto. Die middag echter wel. Ik geloof dat het Gods voorzienigheid was, waardoor ik in ontspannen toestand was. Natuurlijk schrok ik wakker van de klap met de vangrail. Als in een flits schoot een pijl van gebed omhoog. Een hand greep mij vast en tilde me uit de auto. Gods hand was beschermend om mij heen en legde mij in het zachte gras. De auto landde weliswaar bovenop mij, maar rolde niet door over mijn hoofd heen. Dat had ik zeker niet overleefd. Maar ook nu is het een groot wonder dat ik dit überhaupt nog schrijven kan.

In de dagen daarna in het ziekenhuis bleef de “film” die nu gestart was doordraaien. De doktoren hadden me in een kunstmatige coma gebracht, met name om de ribbreuken te laten genezen. Alles wat er om me heen gebeurde in die periode werd vastgelegd op de gevoelige plaat van mijn hersenen. De
beelden werden gescand, maar vertoonden een eigenaardig karakter. Echter, het was niet zomaar. Er kwamen beelden in voor van de werkelijkheid in het ziekenhuis, maar ook van gebeurtenissen en gedachten uit mijn leven tot dan

Hans in nieuw uniform. Het
vorige was door medici opengeknipt.

toe. Ik geloof dat God in deze weken tot me door liet dringen welke plaats Hij in mijn leven wilde – de eerste – en welke plaats Hij op dat moment feitelijk had – de zoveelste.

Overigens is het sowieso aan God te danken dat ik deze beelden nog kon meekrijgen. De artsen waren er zeer bezorgd over hoe ik eraan toe zou zijn als ze me zouden wekken. De fysieke schade bleek uiteindelijk beperkt te blijven tot enkele breuken en kneuzingen in de hersenen en de botten, alles boven de gordel. Het grootste deel hiervan genas binnen enkele maanden.

Met name in de linkerschouder en –elleboog bleven echter nog vele jaren pijnklachten.

Genezen van de pijn
Ik bleef God bidden om genezing, al verslapte de aandacht natuurlijk wel eens. Op een avond eind 2002 gingen we met een groep mannen uit de kerk lasergamen. Terwijl ik in tijgersluipgang probeerde te gaan schoot een verlammende pijn door me heen. Ik verliet de zaal teleurgesteld, maar ook in vertrouwen. Het bleek satans laatste grote stuiptrekking op dit terrein. Een van mijn broeders heeft voor me gebeden. Sindsdien hef ik mijn linkerarm regelmatig op om God te loven en te prijzen, iets wat ik 15 jaar lang absoluut niet gekund had. De stekende pijn hoort tot het verleden.

In de eerste kerkdienst die ik na thuiskomst meemaakte stond onder meer Psalm 116 op de liturgie. De tekst van vers 2 van dit lied luidt:

Het was een heel passende tekst, die veel indruk op mij maakte. Deze Psalm heeft dan ook een speciale plaats in mijn geloofsleven gekregen.

Psalm 116 eindigt met een gelofte om God uit dankbaarheid voor wat Hij gedaan heeft te dienen. Dat is de reden dat ik in mijn werk en in mijn vrije tijd wegen ben gaan zoeken om te doen wat Hij van mij vraagt. Om God dus daadwerkelijk op de eerste plaats in mijn leven te zetten.

Evangelisatiereis in
Roemenië

En nu?
Het ging in de loop der jaren met vallen en opstaan, maar toch… Nu ik na mijn bekering God steeds meer zoek in gebed en in Zijn Woord, nu ik Hem de controle over mijn leven in handen heb gegeven, ervaar ik ook meer en meer Zijn Aanwezigheid. Hij zegent mij met gezondheid, controle over mijn gedachten, persoonlijke groei, een goede baan, een huwelijk, een vriendenkring en een diversiteit aan mogelijkheden om Zijn Naam groot te maken onder de mensen.

En ik weet dat Hij die liefdevolle aanwezigheid niet alleen voor mij heeft bestemd, maar voor ieder die Hem met een verlangend hart zoekt. Ook voor u, ook voor jou…!

Hans heeft ook een eigen website: www.dichterbijgod.eu