Mijn Getuigenis

Ik ben Jolanda Timmer, getrouwd met Leo en samen hebben wij vier kinderen, Jesse, Petra, Thijs en Daniël. Ik ben opgegroeid in een gezin met drie kinderen waarvan ik de middelste ben. Wij gingen naar een kerk waar ik een Godsbeeld heb ontwikkeld waarin ik God zag als en heel strenge God, waar ik heel erg mijn best voor moest doen om goed te leven. En dit lukte niet altijd…

Toen ik 18 jaar was zijn wij als gezin verhuisd en kwamen we in een andere kerk. Ik kreeg verkering met Leo en samen waren we serieus op zoek naar onze weg met God. We gingen naar allerlei christelijke conferentie’s en ik ontdekte dat ik niet mijn best hoefde te doen om goed genoeg te zijn voor God maar dat de Here Jezus dit al voor mij heeft gedaan. Zijn sterven op Golgotha heeft ervoor gezorgd dat ik bij God mag horen. Ik wist dit nu wel maar toch twijfelde ik steeds weer of ik nu wel echt een kind van God was. Had ik nu de Heilige Geest ontvangen of toch niet?

Bij de gedachte dat ik misschien toch nog geen kind van God was en bij de wederkomst van Jezus ik niet mee mocht naar de hemel, kreeg ik het spaans benauwd. Op een avond, toen ik weer zo’n angst had, bad ik tot God of Hij mij wilde laten zien dat ik bij Hem hoorde, en dat ik Zijn Kind mocht zijn. Ik dacht “ik doe de bijbel zomaar ergens open en lees wat God daar tot mij zegt”. Ik las het laatste gedeelte van 1 Samuël 21. Het ging erover dat David zich als een gek gedroeg zodat de koning die hem gevangen wilde nemen, hem liet gaan. Ik dacht wat moet ik hier nu mee en ik zei dit ook tegen God en ik dacht ik doe nog eenmaal mijn bijbel open en toen deed ik de bijbel open bij Psalm 34. En wat staat er boven deze psalm, “de psalm die David schreef, nadat hij zich als een gek had voorgedaan bij de koning”. Ik moest huilen van blijdschap, dat God mij zo geantwoord had en liet zien hoeveel Hij om mij geeft. Want Psalm 34 is een psalm vol bemoediging, er staat onder andere in “De rechtvaardigen roepen en de Heere hoort, en Hij redt hen uit al hun benauwdheden”.

Het was een geweldige bemoediging voor mij. Ik had dit nog nooit zo gedaan, zomaar mijn bijbel opendoen en kijken wat God zegt, ik doe het ook bijna nooit weer, maar deze keer had God mij op deze manier geantwoord. Hij is zo bijzonder en leidt ons steeds weer op andere manieren.

Toen we een aantal jaren getrouwd waren en inmiddels drie kleine kinderen hadden ging Leo voor twee weken naar Ethiopië en ik was altijd heel bang ’s nachts als Leo er niet was. De nacht voordat Leo naar Ethiopië ging kon ik niet slapen en voelde me heel onrustig. De dagen erna kon ik niet meer eten, niet meer slapen en ik ging steeds in mijn bijbel lezen en ik dacht “zie je nu wel, ik hoor niet bij God”. Alles wat ik las zag ik als bevestiging dat ik niet bij God hoorde. Op andere momenten dacht ik weer dat God helemaal niet bestond, dat ik het allemaal maar verzonnen had, mijn gedachten waren helemaal in de war.

Op aanraden van vrienden ging ik naar de huisarts en ze zei direct na mijn verhaal gehoord te hebben, “je bent depressief”. Nou, ongeveer alle symptomen die hier bij horen waren op mij van toepassing. Ik kreeg medicijnen en die hielpen wel goed maar ik werd er erg slaperig van. Na een aantal maanden begon ik de medicijnen af te bouwen omdat ik van die slaperigheid af wilde. Maar de symptomen van de depressie kwamen al snel weer terug, dus weer terug aan de medicijnen.

In deze tijd zaten we nog in dezelfde kerk, maar door onder andere ontmoetingen met andere christenen en het doen van de alpha-cursus begonnen we sommige dingen anders te zien dan dat we altijd in de kerk hadden geleerd. Leo had in de bijbel ontdekt dat de mensen in de bijbel gedoopt werden nadat ze tot geloof waren gekomen (en dus niet als baby). En nadat hij aan God had gevraagd “als U wilt dat ik me laat dopen, baant U dan maar de weg”, kwamen we op een bijzondere manier in een gemeente in Dordrecht terecht. Ik was namelijk net, vanwege mijn depressiviteit, begonnen met gesprekken bij Eleos, christelijk RIAGG, in Dordrecht. En terwijl ik een gesprek had, ging Leo in het park wandelen met ons, toen nog, jongste zoontje. Hij kwam daar mensen tegen die aan het evangeliseren waren en zij vroegen aan Leo of hij in God geloofde en of hij gedoopt was. Dit was ongeveer twee weken na zijn gebed, op een dinsdag. De dag erna was er een dienst in die gemeente en Leo ging erheen en heeft zich -omdat daar de mogelijkheid voor was- die avond laten dopen, zonder van te voren te weten dat er een uitnodiging zou komen om gedoopt te worden.

Twee mensen van deze gemeente kwamen vrijdags bij ons thuis voor een “follow up” gesprek voor Leo. Maar ik had veel meer vragen dan Leo, want hij had alles onderzocht in de bijbel en ik vertrouwde erop dat dat klopte. Maar nu lieten deze mensen mij deze dingen in de bijbel zien en mij zelf lezen. En nu ik het zelf in de bijbel las, landde het in mijn hart. Ik vertelde ook over mijn onzekerheid of ik wel de Heilige Geest had ontvangen. Zij zeiden, als je de Heilige Geest ontvangt kan je in nieuwe tongen spreken, een speciale taal door God gegeven, om je zelf op te bouwen in het geloof. Ik dacht, als ik dat nu eens zou ontvangen, dan weet ik het zeker dat de Heilige Geest in mij woont. Zij baden voor mij en ik ontving deze gave. Ik was zo blij en heb me zondags ook laten dopen. Ze baden ook voor genezing van mijn depressie, ik ben toen weer gestopt met de medicijnen.

Daarna kreeg ik nog wel gedachten die mij aanklaagden, zoals eerst, maar als ik dan in tongentaal ging bidden, stopten deze gedachten. Ik deed dat steeds tot ik na enige tijd opeens dacht: “hé, ik krijg die gedachten helemaal niet meer.” Het is ook niet meer teruggekomen, en het is ondertussen zes jaar later.

Ik geloof overigens dat je de Heilige Geest ontvangt als je je bekeert hebt tot God, je zonden beleden hebt en voor Hem gaat leven. Maar ik geloof dat God zag wat ík nodig had en dat Hij mij op deze bijzondere manier geleid heeft. Hij is een God die ons ieder persoonlijk ziet, onze noden ziet en als wij Hem oprecht om hulp vragen geeft Hij die hulp ook! En Hij geeft vaak uitkomst op een manier die geen mens had kunnen bedenken dat het zo zou gaan. Er staat in de bijbel “Gods wegen zijn hoger dan onze wegen en Gods gedachten zijn hoger dan onze gedachten” en dit heb ik steeds weer ervaren. Ik heb heel veel geleerd in deze gemeente maar over sommige bijbelse zaken verschilden wij zodanig van mening, dat wij na ongeveer negen maanden uit deze gemeente zijn weggegaan. Hierna zijn we naar een andere evangelische gemeente gegaan, dichter bij huis. Door omstandigheden is deze gemeente beëindigd en inmiddels zijn we de Christengemeente in Houten gestart.

Nu ik deze getuigenis zo aan het opschrijven ben, verbaas ik me er weer over dat God, die zo groot is (er staat in Jesaja 40:12 dat God de wateren mat met Zijn holle hand), door de Here Jezus, zo dichtbij is gekomen (doordat Jezus stierf aan het kruis van Golgotha, is de weg tot God weer open). En dat de Here Jezus toen Hij terug is gegaan naar Zijn Vader in de hemel, de Heilige Geest heeft gestuurd, zodat ik -zónder dat ik zelf zo mijn best hoef te doen- kan leven zoals Hij dat wil. En ik ben erachter gekomen dat er geen heerlijker leven is, dan een leven in relatie met Hem.

Ik ben Petra, en ik wil graag een stukje van mijn levensverhaal vertellen, tot eer van mijn hemelse Vader.

Ik ben geboren in een klein dorp in Friesland, waar ik tot mijn vijtiende jaar heb gewoond.

In mijn ouderlijk huis werd veel gevloekt. Ook was er vaak slaande ruzie tussen mijn vader en moeder, waarin ik ook betrokken werd. Zo groeide ik op, maar werd ik zowel geestelijk als lichamelijk mishandeld.

We waren outcasts
Ons gezin werd als outcast beschouwd en kinderen uit ons dorp mochten niet met mij spelen. Wij werden genegeerd, maar men wist natuurlijk wel dat er dingen gebeurden die niet goed waren. De politie kwam immers nogal eens over de vloer.

Pesterijen gericht op mij kwamen geregeld voor. Door al deze omstandigheden ben ik mezelf gaan afsluiten voor mensen en ging ik mijn eigen weg. Ik heb slechts drie jaar op de lagere school gezeten.

Op mijn 15e had ik er genoeg van en begon ik van huis weg te lopen. Ik trok liftend door Nederland en zocht onderdak bij goedgelovige mensen. Wanneer ik tegen de lamp liep werd ik door de politie steeds weer thuis gebracht.

Na de zoveelste keer heeft de politie me naar een pschyiatrisch ziekenhuis gebracht waar ik in de gesloten afdeling werd geplaatst. Om me in bedwang te houden werd ik volgestopt met medicijnen. Ook werd ik mishandeld door het verplegend personeel. Psychische behandeling of begeleiding heb ik er niet gekregen. Na negen maanden in deze inrichtig te zijn geweest werd ik ontslagen. Intussen had ik elk vertrouwen in mensen verloren.

Mijn ouders waren ondertussen verhuisd naar Haarlem. Er veranderde echter niets ten goede en ik was opnieuw de persoon die door hen werd gebruikt om hun woede en onmacht op af te reageren. Het werd heviger zelfs dan voorheen. Zodoende nam ik opnieuw de benen en kwam ik dus ook opnieuw weer in aanraking met de politie. Hoe ver ik het land ook inging, altijd werd ik wel gevonden en werd ik in een politiecel of in een ziekenhuis gebracht.

Gangster
Een ongelooflijk plan groeide in mij… gangster wilde ik worden. Ik wilde iemand zijn en wilde aandacht trekken van mensen, zodat ik meetelde. Amsterdam was voor mij de stad waar ik een stamkroeg kreeg, daar kende men mij en kreeg ik eindelijk de aandacht en bevestiging van mensen waar ik naar verlangde. Hier was ik voor het eerst in mijn leven iemand waar men naar luisterde en die men waardeerde.

Ik kwam in aanraking met een echtpaar dat mij in hun gezin opnam als interne huishoudelijke hulp. Twee jaar ben ik hier geweest en zolang ik deed wat er van mij verwacht werd ging het goed, maar ik was niet de persoon die precies deed wat er van me verlangd werd. Wanneer ik deed wat ik zelf wilde, probeerde men mij steeds hun wil op te leggen.

Op een gegeven moment ben ik op kamers gaan wonen. Ik vond werk in een fabriek waar medicijnen werden gefabriceerd. Later ben ik bejaardenhulp geworden. De eenzaamheid in mijn leven probeerde ik op te vullen met medicijnen en drank en ging hier steeds meer van gebruiken. Zodoende werd de chaos in mijzelf alleen maar groter en groter.

Ik werd weer opgenomen in een psychiatrisch ziekenhuis maar men wist geen raad met mij. Als een hopeloos geval en ontoerekeningsvatbaar werd ik ontslagen.
Door een overdosis te gebruiken kwam ik weer in een ziekenhuis terecht. Een jaar ben ik hier intern medisch begeleid, maar toen ik werd ontslagen, was er niemand waar ik verder door geholpen of begeleid zou worden. Ik had het idee dat dit jaar weggegooid was en ik weer bij af stond.

Gedurende mijn leven heeft zich een persoonlijkheidsstoornis ontwikkeld deze wordt borderline genoemd. Agressiviteit bijvoorbeeld was iets in mij dat sterk aanwezig was.

Opnieuw ben ik in Amsterdam gaan wonen en heb van alles gedaan. Zelfs ben ik een blauwe maandag getrouwd geweest!

Zes jaar in Duitsland
Op een gegeven moment kwam ik goede vrienden tegen. Zij schrokken enorm van mij en lieten mij op een kamertje wonen en brachten me elke dag eten. Overdag zwierf ik de stad door. Ik was niet meer normaal aanspreekbaar en ging zwerven door Europa en kwam zodoende op een keer in Duitsland terecht in Hamburg.

Hier ontmoette ik in 1972 een groep mensen op de Reeperbahn in Hamburg, zij stonden te zingen. Het bleken Christenen te zijn. Zij namen me mee en ik bleef een paar dagen bij hen. Ik las bij hen uit verveling een boekje geschreven door Moeder Basilea Schlink, van de Marienschwestern, het boekje heette: “Altijd is God groter”.

Al lezende werd me plotseling duidelijk dat wat ik las de waarheid was. Omdat ik las dat de Marienschwestern uit Darmstadt kwamen en ik hier wel meer over wilde horen ging ik hier naartoe en bleef daar een paar maanden, ik werd er heel hartelijk ontvangen.

De vrouw van een Nederlandse dominee die daar werkte sprak nogal eens met mij. Ik gedroeg me zoals ik was toen en had op alle vragen een weerwoord en werd brutaal tegen haar. Deze vrouw keek me aan en zei: “Petra, je hebt een heel grote mond, maar je hebt een heel klein hartje”. Toen nam ze me in haar armen en vanbinnen brak er iets in mij en begon ik te huilen. Heel diep werd ik door God aangeraakt op dat moment en Hij begon Zijn werk in mij.

Zes jaar ben ik in Hamburg geweest en verbleef in een Christelijke woongemeenschap.
Ook dit ging niet zo goed: ik was wel bekeerd maar was niet genezen van mijn wonden en gedroeg me ook nog zoals voorheen en voelde me snel afgewezen.

Ik kreeg contact met mensen van de “Volle Evangelie Zakenlieden” en door hen werd ik enorm goed geholpen. Ik werd bij hen thuis uitgenodigd en door de gespekken die ik met hen had merkte ik dat men mij begreep, heel veel heb ik aan hen te danken.

Ik mocht gastvrouw worden van de bijeenkomsten en werd in kerken en groeperingen uitgenodigd om te komen spreken. Op een gegeven moment kreeg ik de leiding over een koffiebar. We werkten er met drie teams: een voor op straat, een voor gebed en een voor de koffiebar. Veel mensen kwamen tot Jezus door dit werk.

Gedurende deze tijd ervoer ik acceptatie van mensen, we leefden met elkaar en vormden een hechte gemeenschap. In 1975 kwam er verandering, de groep viel uit elkaar. Ook de opwekking, die was ontstaan op straat, stopte. De koffiebar ging dicht en alles lag plat. In 1977 ben ik teruggegaan naar Nederland. Binnen een paar uur vond ik in Franeker een flat.

Beeld van de Vader
Op een nacht hoorde ik een stem en er werd gezegd: “de Vader zelf heeft je lief”. Ik kende deze woorden niet vanuit de Bijbel. Daarna zag ik in een droom een wolk boven mij met daaromheen gezichten van voor mij bekende mensen. Ik wist dat het Jezus was die deze wolk voorstelde en er was zo’n tederheid van Hem. Ik voelde Zijn liefde als sneeuwvlokken op mij neerdalen. De volgende morgen begreep ik dat de mensen die ik rondom de wolk had gezien mensen waren die voor mij aan het bidden waren.

Amerika
In 1982 ging ik voor drie maanden naar Amerika. Een lieve zuster, presidente van “End-Time Handmaidens and Servants”, nodigde me uit hiervoor. Ik leerde er te ervaren wat liefde en aanvaarding betekent. Men had veel geduld met mijn dikke muren rondom mij. Deze begonnen hierdoor af te brokkelen en langzamerhand durfde ik mijzelf meer te geven en te leren opener te worden.

In 1988 ben ik in Israel geweest om het Loofhuttenfeest te vieren. Steeds meer in mij begon te veranderen, ik leerde bijvoorbeeld emoties ervaren die ik nooit gekend had. Ik werd bijvoorbeeld door het horen zingen van vogels ontroerd.

Tijdens een conferentie van Women’s Aglow in 1991 werd ik bevrijd en genezen van borderline. Ik kreeg hulp via het hoofdbestuur en begon te werken aan mijzelf en leerde mezelf kennen en te zien waarom ik vaak zo slecht reageerde op situaties. Niet altijd was deze hulp even correct. Soms voelde ik me gemanipuleerd en was de hulp niet toereikend.

Terug in Friesland
Eind 1992 kreeg ik sterk de indruk dat ik moest gaan verhuizen maar wist tot het allerlaatste moment niet waarheen. Ik wilde niet naar Leeuwarden maar kreeg steeds meer de drang om er toch naar toe te gaan. Binnen 24 uur kreeg ik een mooie flat. Ik wist dat ik in 1998 een flat in Heerenveen zou kunnen krijgen, dan zou deze vrij komen. Hier woon ik inmiddels alweer tien jaar, het is een prachtige flat, heerlijk ruim en met uitzicht over de huizen en bossen.

Ik ervaar Gods Vrede en Liefde iedere dag. Ik ben nu twee jaar aan huisgebonden doordat ik een nieuwe heup kreeg. Er iets mis gegaan met de zenuwen, waardoor ik niet zonder hulpmiddel kan lopen. De genezing gaat heel langzaam, ik begrijp het niet, maar vertrouw op God mijn hemelse vader dat het weer goed komt.

De Vreugde des Heeren is mijn kracht!

Petra