Niets van deze website mag worden overgenomen zonder schriftelijke toestemming van MijnGetuigenis.nl. Deze print is enkel voor persoonlijk gebruik.
Mijn naam is Jo. Ik ben 31 jaar en moeder van 3 pareltjes van kinderen: een dochter van 5½, een zoontje van bijna 4 en de jongste dochter is net 1½.
Ik wil hier mijn getuigenis te schrijven, omdat ik nooit mondeling heb durven te getuigen. Ik ga niet diep in op de ergere gebeurtenissen, want ik vind niet dat dit een soort van “smulverhaal” moet worden.
Mijn jeugd
Als kind brachten mijn ouders me wel eens naar de kerk, maar deden er verder niets mee, dus ik had er ook niets mee. Na een paar jaar gingen we niet eens meer.
Mijn moeder raakte psychisch ernstig ziek. Hierdoor verbleef ze af en aan in instellingen en moest ik als enige meisje in ons gezin – ik heb een tweelingbroertje – op 13-jarige leeftijd al het volledige huishouden draaien. Daardoor kon ik niet verdergaan met mijn opleiding als doktersassistente, waar mijn ouders me in eerste instantie toe hadden aangezet.
Mijn vader was alleen maar verdrietig, boos en dronk veel. Mijn broertje was ”`t lievelingetje”. Ik gebruik echter liever het woord zorgenkindje. Hij heeft met de geboorte zuurstoftekort gehad en “loopt iets achter”, zoals men dat noemt. Hij mocht gewoon lekker z’n gang gaan, kreeg vaak cadeautjes en complimenten en mocht altijd buitenspelen!
Vaak zat ik verstopt bij de tuindeuren, plukte een paardebloem en blies de “pluisjes” ervan de lucht in. Dan wenste ik:
- dat ik snel een eigen leven zou mogen leiden;
- dat ik toch een opleiding kon doen, juf mocht worden;
- dat ik een lieve vriend zou krijgen en een gelukkig gezin.
Een tijd vol problemen
Na 2 jaar ging het weer beter met mijn moeder en ging ik met mijn zelfgespaarde studiefinanciering de opleiding SPW voor “juf” volgen. Tijdens deze opleiding heb ik veel moeilijkheden gehad. Ik kropte alles op en werd van een verlegen meisje overdag een feestbeest ’s nachts. Maar toch was er steeds iets wat me tegenhield om verder in de put te raken. Iets wilde me terug trekken.
Toen ontmoette ik een jongen – rustig, aardig, beetje naïef – die eigenlijk een beetje gebruikt werd door andere meisjes die het wel leuk vonden om gratis drankjes te krijgen. Hij was zo`n goedzak en deed vriendelijk, zag er geen kwaad in en gaf ze hun drankjes.
Daar stak ik een stokje voor. Ik vond dat niet kunnen. Deze jongen dronk zelf niet, was gewoon een aardige jongen die maar met z`n vrienden meeging. Hij was “de Bob”… We werden vrienden en ik ging me weer meer op mijn studie richten en gewoon leuk uitgaan.
Na een jaar ging het helemaal mis met mijn moeder. Ze gooide ruiten kapot. Er volgde een heel drama! Een vriendin die toen bij me sliep schrok zich wezenloos. Ze belde die jongen op of hij me kon komen steunen en ging er zelf vandoor!
Die jongen kwam, en hielp me het huis een beetje opruimen (mijn moeder was door de politie meegenomen) en na een hele lange dag en veel tranen, gaf hij me ‘s avonds toen hij naar huis ging een klein beertje die in z`n auto hing. Hij vroeg me op een van mijn moeilijkste dagen of ik een relatie met hem wilde!
Nou, om een lang verhaal kort te maken:
- ik haalde mijn diploma;
- na 3 maanden thuis gezeten te hebben, werd ik maar zo uit het niets gebeld voor een baan;
- die jongen werd mijn vriend en nam me ook mee naar “zijn” kerk. Daar kwam ik erachter dat ik eigenlijk altijd al wel geloofde.
De problemen voorbij…
Die pluisjes blazen waren eigenlijk mijn gebeden, zag ik nu in!
Ik zette alle problemen met mijn ouders opzij. Nadat mijn vader in een dronken bui mijn vriend bedreigde met een bierflesje, heb ik hem laten inrekenen. Hoe erg ook, ik heb mijn eigen vader met politiehonden en al laten oppakken en mijn moeder weer naar de zorginstelling gebracht. Het was me genoeg. Tijd voor mijn eigen leven!
God liep als een rode draad door mijn leven. Het begon als een nette rode draad op rol en werd een slordige bol. Maar toch… de bol rolde door. Ik werd “juf “, trouwde met die jongen – mijn eerste liefde – en kreeg er een geweldige liefdevolle familie bij.
We kochten een huisje en na 2 jaar verbouwen werd het een prachtige thuisbasis voor ons gezin.
Ik gaf mijn baan als juf op. Dat was best zwaar. Het was mijn droom die ik opgaf, maar ik raakte zwanger van ons 1e kindje. Dat was geen droom, maar een diepe wens waar ik mijn baan graag voor opgaf. Haar geboorte was zo onbeschrijfelijk mooi en bijzonder dat ik alles om me heen vergat, hoe helder ik ook was. Ik herinner me nu nog ieder moment… maar het moment dat ze geboren werd, het was alsof de Heer Zelf bij me was. Niet zichtbaar, maar het voelde zo sterk. Hij gaf mijn dochter aan mij, uit Zijn handen ontving ik deze prachtige parel!
De jaren daarna waren we gelukkig met ons gezin. Mijn ouders hebben hulp gekregen, mijn moeder – die medicijnen kreeg tegen de stemmen in haar hoofd – kon weer op mèèr normale voet verder.
Ik werd weer zwanger. Dit keer van een prachtig zoontje! Het gevoel dat ik met de geboorte van mijn dochter had was er niet, maar desondanks was de wil sterk om mijn kinderen voor te stellen aan de Heer. Ondanks dat we echt bijna nooit in de kerk kwamen, hebben we onze kinderen samen opgedragen!
Ik kreeg een 3e kindje en ook ons dochtertje is opgedragen.
Niet te doorgronden
Ik kreeg behoefte om meer te weten over de bijbel. Daarom ben ik een Alpha cursus gaan doen, gevolgd door een Bèta cursus.
En, mensen, ondertussen ga ik bijna iedere zondag met mijn oudste dochter naar de kerk. Mijn man – nog altijd mijn eerste liefde, gelukkig – bleef bij de jongste 2 kids. Nu zij ook ouder zijn gaan ze naar de crèche en kunnen wij samen de dienst in.
Ruim een jaar geleden ben ik zelfs gedoopt! Mijn getuigenis daarvan staat hieronder.
Ik wil hiermee getuigen dat God echt ondoorgrondelijk is. Hij werkt op diverse manieren in levens. In zware en in gelukkige tijden is Hij er voor ons!
Mijn ouders zijn een lieve opa en oma voor onze kinderen. Ik bid voor ze, dat ze hun weg naar de Heer terug zullen vinden! Mijn broertje is nog altijd ongelovig, maar onze band is wel oké. In een jaar tijd is hij erg veranderd van afstandelijke oom naar leuke stoei-oom voor onze kids en hij verwent ze nogal eens met een leuk cadeautje. Ook voor hem kan ik alleen maar bidden!
Een vriendin van me is ook gelovig en we kunnen er goed over praten samen. Zij gaat momenteel ook door een moeilijke tijd. Ik geef haar ook steeds als advies: loop eens door het park, kijk naar de bloemen en luister naar de vogels, geniet van je eigen huisje, wees blij dat je een baan en inkomen hebt. Kortom, tel je zegeningen, er is echt zo ontzettend veel om dankbaar voor te zijn.
En ik kan de Heer danken voor alle zegeningen in mijn leven!
Laatste reacties