Niets van deze website mag worden overgenomen zonder schriftelijke toestemming van MijnGetuigenis.nl. Deze print is enkel voor persoonlijk gebruik.
Wie ben ik?
Ik ben geboren als 2e dochter in een gezin met 4 dochters. De oudste 3 hebben een gedeelte van hun jeugd doorgebracht in Indonesië, waar mijn vader tin baggerde. Wij woonden op een eiland, waar wij een lagere school bezochten, met in totaal zo’n 13 kinderen. Een heerlijke tijd is dat geweest in mijn herinnering, onbezorgd genieten van huis, school en op zondag de kerkdiensten en zondagschool in de soos. Samen met alle Hollanders die op het eiland woonden.
In 1956 kwamen wij naar Nederland en daar is ons jongste zusje geboren.
Na de lagere school ben ik naar de ULO gegaan en heb daar een fijne tijd gehad. Toen kwam de periode van werken, trouwen en gelukkig hebben we ook nog 2 kinderen gekregen.
Ziekte en verdriet
In 1972 werd bekend dat in onze familie een weinig voorkomende spierziekte heerste, waaraan zowel mijn moeder als mijn 3 zussen leden. Ik was draagster, maar had en heb geen verschijnselen.
In 1980 overkwam mij een auto-ongeluk waarbij een stevige whiplash mijn deel werd. Het leven van mijn man en mij en onze 2 kinderen van inmiddels 11 en 13 werd behoorlijk op zijn kop gezet. Alles moest anders en daar leed het hele gezin onder.
Ziekenhuisopnames, fysiotherapie en revalidatie – het duurde ongeveer 10 jaar voor er weer een beetje normaal geleefd kon worden. Altijd waren er anderen nodig om het gezin draaiende te houden en het is geweldig fijn dat ze er waren, maar het gaat wel ten koste van de privacy die je als gezin toch ook nodig hebt. In 1981 overleed mijn moeder op 61-jarige leeftijd als gevolg van de spierziekte en 8 jaar later mijn oudste zus, die maar 45 jaar werd.
Jaren lang ben ik betrokken geweest bij de opvang van verkeersslachtoffers, dat was mijn manier om te verwerken wat mijzelf ook was overkomen. Anderen helpen vanuit de ervaring die ik zelf had gehad. Als vrijwilliger heb ik dit werk 10 jaar gedaan, toen ik in 1998 opnieuw werd aangereden en de ellende weer begon. Intussen was ook mijn jongste zus op 38-jarige leeftijd overleden. De rek was er uit en ik gaf het vrijwilligerswerk op.
Door alle ellende, denk ik, had ik ook clusterhoofdpijn gekregen en de zuurstoffles die ik na een onderzoeksperiode kreeg, hielp mij om de aanvallen te stoppen en het leven nog enigszins leefbaar te houden.
Een jaar later vroeg mijn oudste zoon om op het bedrijf waar hij werkte te komen helpen met logistieke problemen en daar heb ik gehoor aan gegeven, 1 tot 1,5 uur per dag was wat ik in die tijd net aankon, met de zuurstoffles in de auto ging ik op pad. Mijn horizon verbreedde zich weer en dat is goed geweest voor mijn herstel. Een paar jaar later werkte ik daar halve dagen en met heel veel plezier. Toen echter mijn 3e zusje in 2004 overleed, eveneens aan de gevolgen van de spierziekte, toen stortte ik in. De emmer was vol en ik kon niet meer op tegen al die tegenslagen.
Israël – Een aanraking van de Heer
In 2005 vroeg een vriendin mij om mee te gaan naar Israël, zij wist dat ik dat heel graag wilde. Ooit had ik met mijn zus afgesproken, als de kinderen de deur uit zijn dan gaan we samen met de mannen naar Indonesië en naar Israël, Terug naar waar zij geboren was en naar het land van de Belofte voor de toekomst. Dat kon niet meer met haar dus die vriendin wist dit en wilde wel met mij mee.
Die reis ging niet door, vanwege te weinig animo. Maar een half jaar later werd ik gebeld dat er een reis gepland was. Helaas kon mijn vriendin niet mee en mijn man ook niet, dus ging ik alleen! Tijdens die reis kwamen we aan het meer van Galilea.
Daar aan het meer van Galilea had ik een zware nacht. De aanvallen van clusterhoofdpijn waren zo heftig dat ik alleen maar kon denken: ‘hoe snel krijg ik zuurstof en kan de pijn verdwijnen’. Daarna wilde ik graag naar buiten om de druk op mijn hoofd wat te laten verdwijnen. Buiten kwam ik door de omgeving bij God terecht.
De voor mij bekende bijbelgedeelten, zoals dat Jezus voor zonsopkomst in Galilea ging bidden (Marcus 1:35), gingen als het ware daar leven en ik ervoer Jezus op dat moment héél dichtbij. Toen ik op mijn knieën, teneinde raad, Hem vroeg om genezing, heeft hij mijn gebed verhoord. Sindsdien heb ik geen enkele aanval meer gehad! De zuurstofflessen zijn verleden tijd en ik ben ervan overtuigd dat God met mijn leven een bedoeling heeft.
Het gaat goed met me en ik kijk het leven weer met vertrouwen tegemoet, ook al gebeurt dan met vallen en opstaan. Tot op heden sta ik met Gods hulp toch iedere keer weer op en leef!
Weer zo’n enoem krachtig getuigenis van de grote daden van God… En het spreekt mij – gezien mijn eigen getuigenis – natuurlijk ook bijzonder aan.
Het is geen makkelijk leven wat je tot nu toe achter de rug hebt, Aartje. Maar ook deze manier – dit getuigenis op de website – is weer een wijze om mensen te helpen vanuit je eigen ervaringen. En wat mezelf betreft heb ik met het schrijven van mijn getuigenis voor deze site ook de verwerking van een en ander af mogen ronden. Eer aan de Heer!
Ik hoop en bid dat God ook voor jou het vallen steeds lichter zal maken en het opstaan steeds sterker. Maar daar ben ik eerlijk gezegd ook wel diep van overtuigd.
Hans
Lieve Aartje,
Uw getuigenis is een bemoediging voor mij.
Heel mooi en doet mij denken aan het bekende liedje: “Ik weet dat God de weg mij banen zal”. Yes!!! Hij is het die ons de weg baant, hoe moeilijk die soms ook lijkt.
Van harte GODS ZEGEN voor jouw en je gezin.
lfs,
Astrid
lieve medereisgenoot onderweg Aartje Glori aan God en
wat geweldig dat jij naast al het verdriet nu toch Gods grootheid mag ervaren Wij reizen met elkaar naar het beloofde land ,waar veel van onze dierbaren reeeds al zijn voorgegaan een groet uit mijn hert Tjitske
Wat een bijzonder getuigenis van Jezus’ liefde, genezend ook vandaag, in de nacht in Galilea. Dank Aartje, dat je dit met ons deelde. Wat is de bijbel toch een heerlijk boek waarin zoveel details over zijn leven beschreven staan. En Hij is dezelfde nu, dat blijkt weer! Hallelujah!
* Marcus 1:35 is het vers dat je bedoelde, denk ik. (i.p.v.25)
Halleluja, alle eer aan onze Heer, Die jou genezen heeft Aartje!
Geweldig, wij kunnen ons Jezus’ macht niet voorstellen. Maar Hij laat het zien in Zijn onmetelijke liefde voor ons, door jou te genezen! Wat fijn dat je dit wilde delen, het is ook voor mij een bemoediging. Aartje, vertel het iedereen die het maar horen wil:
Hoe groot is God!
Geweldig! Het lijkt me echt gaaf om zo’n genezing in het land Israel zelf mee te maken waar Jezus ook echt gelopen heeft. Ook bij Galilea. Ik vind het zo mooi wat u verteld over dat Jezus echt zo dichtbij kwam en dat Hij u genas. Mooi getuigenis! God is goed! 😀
God is dezelfde gisteren, vandaag en tot in alle eeuwigheid.
Dat God niet veranderd is en leeft blijkt uit de vele en verschillende getuigenissen en ervaringen van mensen uit de gehele wereld.
Het is goed om te getuigen van wat God in je leven doet. Top….
Door het woord van onze getuigenis verhogen wij God en zijn wij een bemoediging voor anderen die in nood verkeren.
Blijf wandelen in het licht met Jezus…
Gods onmiskenbare zegen.
Wat een bemoediging deze getuigenis van Aartje
God is goed…….God is groot.dank U Heer
groetjes Coby
Hoi Aartje. Fijn, dat je toch naar Israël kon gaan en de Heer je daar in Zijn land aangeraakt heeft. Glory aan God. Jouw verhaal heeft mij bemoedigd. Mijn vriendin is dit jaar naar Israël geweest en is daar gedoopt in de Jordaan. God zegen toegewenst.
Prijs de Heer,zijn wonderen zijn groot en er is niemand zoals Hij.
Lieve Aartje,
Wat ik je wil meegeven is het volgende lied:
Omdat HIJ leeft,
ben ik niet bang voor morgen.
Omdat Hij leeft,
mijn angst is weg.
Omdat ik weet,
Hij heeft de toekomst.
En het leven is
het leven waard
omdat Hij leeft.
Be blessed in the Lord.
Pauline.
Hallo Aartje…geweldig getuigenis, prachtig! Goed dat je dit hier neerzet! Kheb wel 1 vraagje…zou je misschien voor mij willen bidden, ik ben 22 jaar en heb nu een paar jaar last van die verschrikkelijke clusterhoofdpijnen en wil er zo graag van verlost worden…ben door de oudsten gezalfd, heb al heel vaak voor mij laten bidden, wel honderden keren geproclameerd dat Zijn striemen mijn genezing geworden zijn…maar het wonder blijft tot dusver uit…heb je misschien advies om er mee om te gaan tot het moment komt waarop Jezus Christus mij geneest? En nogmaals wil je alsjeblieft voor mij bidden…het enigste wonder wat ik kan vinden op internet in Nederland, wat betreft clusterhoofdpijn, is jouw getuigenis…bedankt…en ik hoor graag een reactie…Gods Zegen, John (Sliedrecht)
Beste John, ik heb heel lang niet meer naar de reacties op mijn getuigenis gekeken. Vandaag 15 december 2009 lees ik jouw vraag en al is het laat ik wil en zal voor je bidden en de volle overtuiging dat God luistert naar ieder gebed.
Mijn advies om te leven met clusterhoofdpijn is dit: leer dat deze hoofdpijn niet jij bent maar een stukje van jou, en sta dus niet toe dat je leven wordt bepaald door die pijn. Een hele toer, maar ’t is te leren en zolang je nog niet bent genezen is het de moeite van het leren waard. Er is immers in het leven nog zoveel meer dan je pijn en probeer alsjeblieft ook te genieten van fijne dingen en lieve mensen die er ongetwijfeld ook in jouw leven zijn.
Van harte wens ik je toe dat je de moed zult vinden om voor jezelf te vechten en ook daar zal ik God om vragen. Heel veel sterkte en Gods Zegen toegewenst, Aartje.
Aartje ik heb het een nen ander over je reis gelezen het is een wonder op zich en het verwarmde mij zeer .
Dit kan geen toeval zijn dit zo te ervaren ik wens je al het goede en geluk .
Je bent een bron van inspitatie voor mij geweldig
De hartelijke groeten van
Jozeph Roozenburg