Niets van deze website mag worden overgenomen zonder schriftelijke toestemming van MijnGetuigenis.nl. Deze print is enkel voor persoonlijk gebruik.
Ik ben Martijn, 21 jaar oud en zit momenteel in de afrondingsfase van mijn studie Bedrijfseconomie. Het lezen en opnemen van getuigenissen van anderen in gesprekken, maar ook via deze website heeft me altijd geraakt en ik hoop dat anderen via dit medium ook weer geraakt mogen worden door Zijn grote hand.
“Waarom ik, en waarom niet zij?” is een vraag die soms nog steeds met me speelt, en dan lees ik de getuigenissen hier en merk ik dat ik blijkbaar toch niet de enige ben… Daarom vind ik deze site nuttig, en wil ik graag mijn bijdrage leveren.
Op basisschool leeftijd kwam ik al in aanraking met (jeugd)psychiaters en therapie. Ik bleek een agressiestoornis te hebben waardoor ik mezelf niet kon beheersen. Iets wat erg uitdagend was bij sommige jongetjes, en dat resulteerde in dat ik iemand het ziekenhuis in sloeg en in therapie terecht kwam. De therapie had succes en ik beheers mezelf nu veel en veel beter, maar de psychiater die ik erbij kreeg hielp niet en dat heeft op latere leeftijd nog grote gevolgen gehad.
In mijn pubertijd begon ik te twijfelen aan het geloof. Waarom heeft God de dingen voor ons gedaan heeft die Hij verhaald in de bijbel? Ik kon al helemaal niet verklaren dat Hij van elk mens hield, zelfs als we zo’n rotzooi van de wereld maken. Ik begon te twijfelen aan de kennis die ik over Hem had, want ik begreep de logica van Zijn daden niet.
Toen ik 14 was ging ik op vakantie naar Noorwegen. Er woont familie en daardoor was ik er al meer dan twintig keer geweest. Mijn neef was in ongeveer dezelfde leeftijd als ik en daardoor bouwde ik daar ook een vriendengroep op. Toen wij halverwege Denemarken waren, kregen 2 vrienden in Noorwegen een dodelijk ongeluk. Eén was op slag dood en de ander werd in kritieke toestand naar het ziekenhuis gebracht. Deze laatste was één van de weinige vrienden die ik echt vertrouwde, en waar ik veel mee over mijn bezigheden praatte. Eenmaal aangekomen kreeg ik het nieuws te horen en snelden we naar het ziekenhuis. De 2e vriend overleed een half uur voordat ik het ziekenhuis bereikte…
Wij zijn ervan overtuigd dat God liever heeft dat iemand oprecht is, dan dat hij mooi weer speelt.
Voor mij was de conclusie simpel: Als dít de weg van God was met mensenlevens, dan was dit niet mijn weg. Ik verafschuwde God, wist wel dat Hij bestond maar vond Hem een eikel* als Hij dit wenste te doen met mensen op zo’n jonge leeftijd. Als gevolg van dit denken ging ik mijn heil in andere dingen zoeken en werd zodoende een jeugdig crimineeltje. Ik begon met roken. Toen dat niet meer werkte kwam veel alcohol, “geklooi met meiden” en blowen, met als doel zoveel mogelijk afstand doen van mijn gedachten en afstand van de dingen die ik zo graag weer op een rijtje wou hebben. Niets kon me meer schelen, en ik belandde op den duur weer bij een psychiater die ook niets met mijn verhaal kon.
Mijn leven ging verder. Op school had eigenlijk niemand door dat mijn toestand zo verslechterde. Scherpzinnigheid en droog gedrag maakte dat ik over kwam als een humoristisch en vrolijk in het leven staand persoon. Zo ging het tijden lang “goed” en kon ik mijn niet verwerkte verleden negeren, totdat de volgende gebeurtenis voor de deur stond.
Joke
Ik slaagde, ging naar het HBO en kwam in een nieuwe groep vrienden, waaronder ook meiden waarin ik “mogelijkheden” zag. Onverwacht was dat er nog een relatie uit kwam rollen ook, en zo had ik per november verkering met Joke. Binnen een maand nadat ik verkering met haar kreeg, ging haar vader er vandoor met een andere vrouw. Joke had thuis een “zware” opvoeding gekregen en dit was voor mij wederom een bewijs dat bij slechte gebeurtenissen altijd het woordje “God” betrokken was. Joke’s moeder kwam in een inrichting terecht, waardoor Joke in een pleeggezin terecht kwam. Ze was labiel en kon niet meer op haar ouders terugvallen, waardoor ze dat logischerwijs op mij deed omdat ik “haar vriend” was.
De relatie werkte niet en ging na 3 hectische maanden uit omdat het gevoel er voor mij niet was. Joke bleef echter op mij terugvallen omdat ik haar die eerste 2 maanden ook al had doorgesleept, en ik bleef haar ook bijstaan. Deels menselijke interesse (ik zou bijna psychologie gestudeerd hebben), deels inzicht en vriendschappelijke liefde motiveerde me hierin. Ze was als een zusje voor me, en was op dat moment één van de weinig meiden die een plekje in mijn hart gekregen heeft.
Ondertussen bleef ze professionele hulp weigeren, en achteraf betreur ik het dat ik haar mijn ervaring met deze mensen verteld heb, want ik heb nog steeds het donkere vermoeden dat ze mede hierdoor nooit met die mensen wou (proberen te) praten.
Verder in dat jaar kreeg ik een nieuwe vriendin en was ik voor het eerst van mijn leven echt smoorverliefd (het zogeheten roze wolkje). Lang mocht dit plezier echter niet duren, want voor Joke bleek dit de definitieve klap. Zij had altijd gedacht dat ik wel bij haar terug zou komen en dat ik gewoon tijd nodig had. Deze afknapper is de druppel voor haar geweest, en tussen Kerst en Oud en Nieuw 2005 doet Joke een zelfmoordpoging. Ze kwam in een inrichting terecht, en bij “toeval” bij mij in de buurt. Zodoende heb ik Joke daar nog een paar keer kunnen bezoeken.
Net voor Valentijn ging mijn relatie uit, dit keer niet door mijn toedoen want ik was nog steeds smoorverliefd. Een paar dagen later pleegde Joke zelfmoord door voor een trein te springen. Mijn leventje, voor zover ik het nog kon trekken stortte compleet in. Drie maanden kon ik het volhouden met zware depressies en complete geslotenheid. Hulp weigerde ik, en thuis wist niemand van het voorval van Joke af, omdat ik ontzettend bang was voor het oordeel van mijn ouders (die het tot de dag van vandaag niet weten). Uiteindelijk trok ik het niet meer. Ik zou op 28 april (Joke d’r verjaardag) om 12:52 (haar sterftijd) voor “dezelfde” trein gaan springen.
God greep echter in. Woensdag 26 april ging ik stappen met een stel vrienden, en was onderweg naar huis toen ik Hem ontmoette. Het laatste stuk in de trein zat ik alleen, en er kwam een man tegenover mij zitten. Een zwerver, stinkend en oud, ik verdiepte me nog wat dieper in mijn krant. Hij begon te praten over dingen die alleen God weten kon en kan. Details over mijn verleden die niemand wist. Toen ik hem gedag zei en uitstapte zei hij nog: “Bedenk goed wat je vrijdag gaat doen, mijn zoon”. Woorden die ik nooit meer kan vergeten.
Ik wist niet meer wat ik doen moest. Na er een nacht niet over geslapen te hebben besloot ik een vriend van me te bellen.
Volgens hem moest ik bidden, de bijbel openslaan en lezen, God zou dan de rest doen. Nuchter als ik ben absoluut niet het antwoord dat ik wou. Ten einde raad besloot ik het toch te doen en las Romeinen 14;7-10: 7 Niemand van ons leeft voor zichzelf, en niemand van ons sterft voor zichzelf. 8 Zolang wij leven, leven we voor de Heer; en wanneer wij sterven, sterven we voor de Heer. Dus of we nu leven of sterven, we zijn altijd van de Heer. 9 Want Christus is gestorven en weer tot leven gekomen om te heersen over de doden en de levenden. 10 Wie bent u dat u een oordeel velt over uw broeder of zuster? Wie bent u dat u neerziet op uw broeder of zuster? Wij zullen allen voor Gods rechterstoel komen te staan.
Daar ging mijn weerstand. Het kon niet anders meer, het kon niet anders dan dat hier een “hogere macht” aan het werk was. Uit duizenden teksten komt precies dat wat over dood en (Gods) oordeel gaat naar voren. Ik besloot tot uitstel van mijn planning voor vrijdag, en begon me weer te verdiepen in het Geloof. Langzaam maar zeker keerde Hij terug op mijn pad.
Dat jaar ging ik op een bouwproject waar contact met lokale bevolking ook een plek in kreeg, een Christelijk project. We gingen op een zogenaamd ‘cultuurbezoek’, een bezoek aan een gezin dat daar leeft en woont om zo te ‘ervaren’ hoe zij leven. Het gezin waar ik kwam was straatarm, leed honger en zonder hulp zouden ze geen toekomst meer hebben.
Ik vroeg deze vrouw of zij nooit boos op God was, omdat Hij haar dit aan deed en zoveel moeilijkheden op haar pad gaf. Het enige wat ze deed was mij verbaasd aankijken, en de wedervraag stellen: “Nee, want God is toch goed?” Ik was wederom gebroken.
Cynisch als ik was richting God gaf ik Hem nog steeds de schuld van wat me overkomen was. En dat werd daar even recht gezet door een simpele, straatarme Keniaanse die me daar even de waarheid zei in één simpel zinnetje. God werkte voor de tweede keer door de simpelste en armste mensen in mijn leven, Bijbels gezien zeer herkenbaar. Mijn geloof was er, maar dat veranderde mijn verleden niet.
Mijn houding tegenover meiden was wel veranderd, net voor het project was er één met wie ik wellicht verkering zou krijgen, Angela. Zij ging tegelijk met mij op een ander bouwproject en we besloten het project af te wachten. Ze kwetste me hard door op haar project vreemd te gaan, en ik heb haar daarom na het project vriendelijk afgewezen. We bleven echter vrienden, en in november wou ik haar de herkansing geven. Zo gebeurde het dat we in maart alsnog verkering kregen. Deze relatie duurde 11 maanden en heeft vreselijk veel veranderd in mijn leven. Doordat God haar op mijn weg gebracht heeft leerde ik plaatsen wat ik meegemaakt had, en kon ik het langzaam een plekje gaan geven in mijn hart. Ik leerde meer rust kennen in mijn bestaan, en me binden aan een vrouw. Ik leerde over mezelf praten, en kon de beerput in mijn hart aan een ander mens kwijt. Ik leerde mijn talent van inzicht positief gebruiken, en kon met mensen praten om zodoende hun met hun problemen te helpen. Kortom: Ik vond eindelijk vrede met mezelf!
Maar wederom helaas. Ook deze relatie werd beëindigd. Angela ging weer vreemd, en kon de gevolgen van haar eigen vreemd gaan niet dragen. Daardoor was ik genoodzaakt haar voor het blok te zetten waardoor ze het uitmaakte en viel ik weer terug in een gat.
We begonnen als goede vrienden, en dit keer was ik degene met de illusie dat ze vanzelf wel bij me terug zou komen. Ik raakte zwaar in haar teleur gesteld. Omdat ze zoveel voor me betekende deed ze me des te meer pijn. Ik ging zelfs nog met haar op zo’n bouwproject en werd daar helemaal hard onderuit gehaald. Mijn fallback was weg, en ik vreesde dat de geschiedenis met Joke zich zou gaan herhalen. God was weer ver weg, en ik kon de rust die ik had niet meer terugvinden.
Angela wou na het project gewoon ‘vergeten’ en als vrienden verder gaan maar ik kon dat niet meer aan. Ze had zoveel voor me betekend en het eindigde op zo’n vreselijke manier… Wederom werd ik depressief en speelden de gedachten over zelfmoord, wederom was God voor mij ver weg.
Jij bent zo kostbaar in mijn ogen, zo waardevol, en ik
houd zo veel van je dat ik de mensheid geef
in ruil voor jou, ja alle volken om jou te
behouden. Jesaja 43:4
Hoe ik weer op het rechte pad gekomen ben is ook wonderlijk. De term ‘fake it till you make it’ speelde op, feitenkennis over de bijbel ook en mijn Geloof was wel zo vast dat ik het niet compleet wou en kon laten vallen. Gesprekken met vrienden en doorzettingsvermogen hebben me uiteindelijk terug naar God gebracht. Ik kreeg het gebed hiernaast doorgestuurd, kende hem al maar met de timing van die vriend die hem stuurde barstte ik weer. Langzaam kreeg ik weer rust. Nu met mezelf en zonder partnerhulp, wat voor mezelf alles weer duidelijk op een rijtje zette. Iets wat ik bijna 6 jaar met sommige dingen niet gekund heb.
Soms vraag ik me nog af waarom God juist mij heeft uitgezocht om de naam van Jezus zo letterlijk in mij waar te maken (Jezus = God Redt). Zijn wegen zullen ondoorgrondelijk blijven, en ik zal me erbij neer moeten leggen.
Het geloof kwam me niet aanwaaien: Ik werd duidelijk op feiten gedrukt en heb daarmee de push gehad in de juiste richting, maar uiteindelijk moet je Gods uitgestoken hand wel zelf pakken. (God geeft alle vogels te eten, maar ze moeten er wel voor vliegen.) Ik hoop dat mensen die niet geloven en dit lezen toch mogen besluiten Zijn weg als de ware aan te nemen. Geloven is geen garantie dat het je goed af zal gaan in dit leven, het is echter wel een redmiddel. Jezus is ook voor jou gestorven, en de enige manier om hierin mee te gaan is door hem te accepteren in JOUW leven, Amen!
Omwille van de privacy zijn de namen Martijn, Joke en Angela gefingeerd.
Laatste reacties