Archief

Petra

Gepubliceerd
op 1 augustus 2008
. 9 Reacties
© Copyright MijnGetuigenis.nl
Niets van deze website mag worden overgenomen zonder schriftelijke toestemming van MijnGetuigenis.nl. Deze print is enkel voor persoonlijk gebruik.

“Wat bij mensen onmogelijk is, is bij God mogelijk!”

Ik ben Petra, en ik wil graag een stukje van mijn levensverhaal vertellen, tot eer van mijn hemelse Vader.

Elke dag GRATIS een bijbeltekst in je mail of via een app? Kijk op www.DagelijksWoord.nl

Ik ben geboren in een klein dorp in Friesland, waar ik tot mijn vijtiende jaar heb gewoond.

In mijn ouderlijk huis werd veel gevloekt. Ook was er vaak slaande ruzie tussen mijn vader en moeder, waarin ik ook betrokken werd. Zo groeide ik op, maar werd ik zowel geestelijk als lichamelijk mishandeld.

We waren outcasts
Ons gezin werd als outcast beschouwd en kinderen uit ons dorp mochten niet met mij spelen. Wij werden genegeerd, maar men wist natuurlijk wel dat er dingen gebeurden die niet goed waren. De politie kwam immers nogal eens over de vloer.

Pesterijen gericht op mij kwamen geregeld voor. Door al deze omstandigheden ben ik mezelf gaan afsluiten voor mensen en ging ik mijn eigen weg. Ik heb slechts drie jaar op de lagere school gezeten.

Op mijn 15e had ik er genoeg van en begon ik van huis weg te lopen. Ik trok liftend door Nederland en zocht onderdak bij goedgelovige mensen. Wanneer ik tegen de lamp liep werd ik door de politie steeds weer thuis gebracht.

Na de zoveelste keer heeft de politie me naar een pschyiatrisch ziekenhuis gebracht waar ik in de gesloten afdeling werd geplaatst. Om me in bedwang te houden werd ik volgestopt met medicijnen. Ook werd ik mishandeld door het verplegend personeel. Psychische behandeling of begeleiding heb ik er niet gekregen. Na negen maanden in deze inrichtig te zijn geweest werd ik ontslagen. Intussen had ik elk vertrouwen in mensen verloren.

Mijn ouders waren ondertussen verhuisd naar Haarlem. Er veranderde echter niets ten goede en ik was opnieuw de persoon die door hen werd gebruikt om hun woede en onmacht op af te reageren. Het werd heviger zelfs dan voorheen. Zodoende nam ik opnieuw de benen en kwam ik dus ook opnieuw weer in aanraking met de politie. Hoe ver ik het land ook inging, altijd werd ik wel gevonden en werd ik in een politiecel of in een ziekenhuis gebracht.

Gangster
Een ongelooflijk plan groeide in mij… gangster wilde ik worden. Ik wilde iemand zijn en wilde aandacht trekken van mensen, zodat ik meetelde. Amsterdam was voor mij de stad waar ik een stamkroeg kreeg, daar kende men mij en kreeg ik eindelijk de aandacht en bevestiging van mensen waar ik naar verlangde. Hier was ik voor het eerst in mijn leven iemand waar men naar luisterde en die men waardeerde.

Ik kwam in aanraking met een echtpaar dat mij in hun gezin opnam als interne huishoudelijke hulp. Twee jaar ben ik hier geweest en zolang ik deed wat er van mij verwacht werd ging het goed, maar ik was niet de persoon die precies deed wat er van me verlangd werd. Wanneer ik deed wat ik zelf wilde, probeerde men mij steeds hun wil op te leggen.

Op een gegeven moment ben ik op kamers gaan wonen. Ik vond werk in een fabriek waar medicijnen werden gefabriceerd. Later ben ik bejaardenhulp geworden. De eenzaamheid in mijn leven probeerde ik op te vullen met medicijnen en drank en ging hier steeds meer van gebruiken. Zodoende werd de chaos in mijzelf alleen maar groter en groter.

Ik werd weer opgenomen in een psychiatrisch ziekenhuis maar men wist geen raad met mij. Als een hopeloos geval en ontoerekeningsvatbaar werd ik ontslagen.
Door een overdosis te gebruiken kwam ik weer in een ziekenhuis terecht. Een jaar ben ik hier intern medisch begeleid, maar toen ik werd ontslagen, was er niemand waar ik verder door geholpen of begeleid zou worden. Ik had het idee dat dit jaar weggegooid was en ik weer bij af stond.

Gedurende mijn leven heeft zich een persoonlijkheidsstoornis ontwikkeld deze wordt borderline genoemd. Agressiviteit bijvoorbeeld was iets in mij dat sterk aanwezig was.

Opnieuw ben ik in Amsterdam gaan wonen en heb van alles gedaan. Zelfs ben ik een blauwe maandag getrouwd geweest!

Zes jaar in Duitsland
Op een gegeven moment kwam ik goede vrienden tegen. Zij schrokken enorm van mij en lieten mij op een kamertje wonen en brachten me elke dag eten. Overdag zwierf ik de stad door. Ik was niet meer normaal aanspreekbaar en ging zwerven door Europa en kwam zodoende op een keer in Duitsland terecht in Hamburg.

Hier ontmoette ik in 1972 een groep mensen op de Reeperbahn in Hamburg, zij stonden te zingen. Het bleken Christenen te zijn. Zij namen me mee en ik bleef een paar dagen bij hen. Ik las bij hen uit verveling een boekje geschreven door Moeder Basilea Schlink, van de Marienschwestern, het boekje heette: “Altijd is God groter”.

Al lezende werd me plotseling duidelijk dat wat ik las de waarheid was. Omdat ik las dat de Marienschwestern uit Darmstadt kwamen en ik hier wel meer over wilde horen ging ik hier naartoe en bleef daar een paar maanden, ik werd er heel hartelijk ontvangen.

De vrouw van een Nederlandse dominee die daar werkte sprak nogal eens met mij. Ik gedroeg me zoals ik was toen en had op alle vragen een weerwoord en werd brutaal tegen haar. Deze vrouw keek me aan en zei: “Petra, je hebt een heel grote mond, maar je hebt een heel klein hartje”. Toen nam ze me in haar armen en vanbinnen brak er iets in mij en begon ik te huilen. Heel diep werd ik door God aangeraakt op dat moment en Hij begon Zijn werk in mij.

Zes jaar ben ik in Hamburg geweest en verbleef in een Christelijke woongemeenschap.
Ook dit ging niet zo goed: ik was wel bekeerd maar was niet genezen van mijn wonden en gedroeg me ook nog zoals voorheen en voelde me snel afgewezen.

Ik kreeg contact met mensen van de “Volle Evangelie Zakenlieden” en door hen werd ik enorm goed geholpen. Ik werd bij hen thuis uitgenodigd en door de gespekken die ik met hen had merkte ik dat men mij begreep, heel veel heb ik aan hen te danken.

Ik mocht gastvrouw worden van de bijeenkomsten en werd in kerken en groeperingen uitgenodigd om te komen spreken. Op een gegeven moment kreeg ik de leiding over een koffiebar. We werkten er met drie teams: een voor op straat, een voor gebed en een voor de koffiebar. Veel mensen kwamen tot Jezus door dit werk.

Gedurende deze tijd ervoer ik acceptatie van mensen, we leefden met elkaar en vormden een hechte gemeenschap. In 1975 kwam er verandering, de groep viel uit elkaar. Ook de opwekking, die was ontstaan op straat, stopte. De koffiebar ging dicht en alles lag plat. In 1977 ben ik teruggegaan naar Nederland. Binnen een paar uur vond ik in Franeker een flat.

Beeld van de Vader
Op een nacht hoorde ik een stem en er werd gezegd: “de Vader zelf heeft je lief”. Ik kende deze woorden niet vanuit de Bijbel. Daarna zag ik in een droom een wolk boven mij met daaromheen gezichten van voor mij bekende mensen. Ik wist dat het Jezus was die deze wolk voorstelde en er was zo’n tederheid van Hem. Ik voelde Zijn liefde als sneeuwvlokken op mij neerdalen. De volgende morgen begreep ik dat de mensen die ik rondom de wolk had gezien mensen waren die voor mij aan het bidden waren.

Amerika
In 1982 ging ik voor drie maanden naar Amerika. Een lieve zuster, presidente van “End-Time Handmaidens and Servants”, nodigde me uit hiervoor. Ik leerde er te ervaren wat liefde en aanvaarding betekent. Men had veel geduld met mijn dikke muren rondom mij. Deze begonnen hierdoor af te brokkelen en langzamerhand durfde ik mijzelf meer te geven en te leren opener te worden.

In 1988 ben ik in Israel geweest om het Loofhuttenfeest te vieren. Steeds meer in mij begon te veranderen, ik leerde bijvoorbeeld emoties ervaren die ik nooit gekend had. Ik werd bijvoorbeeld door het horen zingen van vogels ontroerd.

Tijdens een conferentie van Women’s Aglow in 1991 werd ik bevrijd en genezen van borderline. Ik kreeg hulp via het hoofdbestuur en begon te werken aan mijzelf en leerde mezelf kennen en te zien waarom ik vaak zo slecht reageerde op situaties. Niet altijd was deze hulp even correct. Soms voelde ik me gemanipuleerd en was de hulp niet toereikend.

Terug in Friesland
Eind 1992 kreeg ik sterk de indruk dat ik moest gaan verhuizen maar wist tot het allerlaatste moment niet waarheen. Ik wilde niet naar Leeuwarden maar kreeg steeds meer de drang om er toch naar toe te gaan. Binnen 24 uur kreeg ik een mooie flat. Ik wist dat ik in 1998 een flat in Heerenveen zou kunnen krijgen, dan zou deze vrij komen. Hier woon ik inmiddels alweer tien jaar, het is een prachtige flat, heerlijk ruim en met uitzicht over de huizen en bossen.

Ik ervaar Gods Vrede en Liefde iedere dag. Ik ben nu twee jaar aan huisgebonden doordat ik een nieuwe heup kreeg. Er iets mis gegaan met de zenuwen, waardoor ik niet zonder hulpmiddel kan lopen. De genezing gaat heel langzaam, ik begrijp het niet, maar vertrouw op God mijn hemelse vader dat het weer goed komt.

Elke dag GRATIS een bijbeltekst in je mail of via een app? Kijk op www.DagelijksWoord.nl

De Vreugde des Heeren is mijn kracht!

Petra

Nathalie

Gepubliceerd
op 18 juli 2008
. 22 Reacties
© Copyright MijnGetuigenis.nl
Niets van deze website mag worden overgenomen zonder schriftelijke toestemming van MijnGetuigenis.nl. Deze print is enkel voor persoonlijk gebruik.

Ik ben Nathalie Groeneveld, 36 jaar. De Heer heeft in 2002, toen ik 30 jaar was, mijn leven compleet veranderd. Hij heeft mij genezen en bevrijd en later ook nog eens een paar wonderen gedaan in mijn leven.

Als puber van 15 was mijn hart aangeraakt door God tijdens een jeugddienst in Vierhouten (1987) en had ik mijn leven bewust aan Jezus gegeven. Het maakte me diep gelukkig. Maar nadat ik jarenlang voor ‘paard’ uitgescholden was op de HAVO en een heel onzeker meisje was geworden, nam het verlangen om een vriend te hebben waar ik bij mocht horen, mijn hart volledig in beslag.

Elke dag GRATIS een bijbeltekst in je mail of via een app? Kijk op www.DagelijksWoord.nl

Kort daarop werd ik hopeloos verliefd op een jongen die niks met God te maken wilde hebben. Ik wilde graag God gehoorzamen en mezelf bewaren voor het huwelijk. Maar voor die jongen was seks het belangrijkste in het leven.

Die jongen werd voor mij belangrijker dan Jezus, ik kon niet naar allebei tegelijk luisteren. Na een paar jaar worstelen stuurde ik daarom diep teleurgesteld in God, Hem uit mijn leven weg, dacht zo rust in mijn relatie met die jongen te vinden. Ik sloot mijn hart voor Gods stem, wilde er niet meer over na denken.

Na een heftige knipperlicht-relatie met mijn vriend, die bijna 10 jaar had geduurd, ging het echt niet meer. Ik was weer alleen, inmiddels met ons dochtertje van één jaar oud. Toen zij echter 4 jaar oud was (in 2000), begon er een verlangen te groeien in mijn hart, om mijn kind dicht bij God te mogen brengen, al durfde ik zelf niet bij Hem te komen.

Een zoektocht van 2 jaar volgde, ik ging weer elke zondag met haar naar de kerk, vol twijfels en vragen. Nu móest ik het weten; als God van mij hield, wilde ik Hem vinden en er volledig voor gaan. Als het niet zo was, wilde ik het ook weten en het voorgoed achter mij laten. Inwendig voelde ik dat God aan mij aan het sleutelen was, dat er een hoop kapot was. Er was een hoop strijd in mij, voelde dat satan mij in zijn greep wilde houden en me niet wilde laten gaan. Ondertussen nam het verlangen naar een liefdevolle partner, naar warme armen om me heen, me nog steeds in beslag. Dat verlangen stond nog tussen mij en God in.

Totdat God me in 2002 liet inzien, dat Hij die lege plek in mijn hart wilde vullen, dat Hij die eenzaamheid van binnen wilde vullen met Zijn liefde. Toen ik dat doorhad, kon ik mijn verlangen naar een partner ook bij Hem brengen en loslaten. En God genas me compleet van binnen. Samen met Hem mocht ik door al mijn onverwerkte verdriet heen, Hij was er bij en troostte me. Hij leerde me mijn ex-vriend te vergeven en van hem te houden als mijn naaste. Daarna, toen ik ook weer had geleerd van mezelf te houden en elke dag met Christus te wandelen, naar Hem te luisteren, gebeurde het:

God bracht begin 2003 een christelijke man op mijn levenspad, voor mij bestemd. Wat een genot, samen te kunnen bidden en zoeken naar Gods wil, samen te kunnen genieten van elkaar. Wat heeft de Heer ons gezegend. Na acht maanden zijn we getrouwd en ben ik met mijn dochter, die inmiddels 7 jaar was, bij hem ingetrokken. Alles wat me beangstigde bracht ik bij God en Hij nam het van me weg, mijn bindings- en verlatingsangst, mijn onzekerheid. Samen met God durfde ik mezelf wel weer opnieuw te geven in een relatie.

God zegende ons huwelijk al snel met een zwangerschap. Vlak voor die zwangerschap had ik het ineens duidelijk op mijn hart dat God ons een zoontje wilde geven, tot eer van Zijn naam, het bevreemde mij, maar ik wist dat het van God moest zijn. De volgende maand was ik zwanger.
Tijdens die zwangerschap werd ik nog beheerst door angst dat er iets met de baby of mijn man zou gebeuren. Bang dat satan zo zou proberen mijn geloof kapot te maken.

God heeft mij ook van die angst bevrijd, op een wel heel wonderlijke manier; Hij heeft mij laten ervaren dat Hij je in alle situaties, hoe moeilijk ook, je geloof en kracht geeft, wanneer je Hem zoekt, zodat satan je niks kan maken.
Ons zoontje werd namelijk 2 dagen na zijn geboorte ernstig ziek (dagenlang stuipen en geen schildklierhormoon in zijn bloed). Een spannende tijd volgde. Nadat we hem met hulp van Gods kracht los konden laten, hebben we zijn leven in Gods handen gelegd. Dit met de verwachting dat God hem thuis zou gaan halen, op dát moment ontvingen wij beiden geloof in ons hart dat God hem zou gaan genezen, dat we mochten bidden om een wonder.

Dat wonder gebeurde ook, de volgende dag waren alle onderzoeken ineens wél goed en ging hij zienderogen vooruit. Na 9 dagen intensive care mocht hij al gezond mee naar huis. Toen hij 5 maanden oud was kreeg hij ernstige epilepsie, syndroom van West, waardoor zijn ontwikkeling stagneerde. Opnieuw gaf God ons het geloof diep in ons hart dat Hij ook deze ziekte tot zijn eer zou gebruiken, dat Hij hem zou gaan genezen. Moeilijk om aan vast te houden, wanneer je kind nog zo ziek is.

Mijn man kreeg het getal 40 op zijn hart en de gedachte dat God getallen vaak symbolisch gebruikt. Na veertig dagen zware epileptische aanvallen, waarin wij ook aan het zoeken en bidden waren voor genezing, was de epilepsie plotseling voorbij. Het duurde nog wel een poosje voordat de volledige genezing zichtbaar was, maar we waren enorm dankbaar dat de epilepsie weg was.

God had ons in die tijd op ons hart gegeven dat we moesten vragen om ziekenzalving in onze gemeente naar aanleiding van Jacobus 5. Op de dag dat we onze dominee daarnaar gevraagd hadden, stopten de epileptische aanvallen al.

De epilepsie is nooit meer terug gekomen nadien. Ons zoontje zou wel een verstandelijke beperking aan de epilepsie hebben overgehouden, werd ons verteld toen hij 2 jaar was.
Hij heeft lang een grote achterstand gehad in zijn ontwikkeling, er werd ook voorspelt dat die achterstand alleen maar groter zou worden.

Inmiddels is onze zoon ruim 3,5 jaar en hij heeft alle achterstand, zowel motorisch als verstandelijk nu al ingehaald, er is geen sprake meer van een verstandelijke beperking.
Straks als hij 4 wordt, mag hij zelfs naar de ‘gewone’ basisschool. Wat God ons toen al liet weten, is nu voor de buitenwereld zichtbaar. Wat artsen ook allemaal weten en kunnen en voorspellen, al is dat enorm veel, God zelf is onze Heelmeester, bij Hem is álles mogelijk, ook al is het medisch niet verklaarbaar.

Elke dag GRATIS een bijbeltekst in je mail of via een app? Kijk op www.DagelijksWoord.nl

We voelen ons enorm gezegend met ons gezin, inmiddels met 5 kinderen (nog een pleegdochter en 2 zoontjes nadien erbij gekregen). Dit wilde ik graag met anderen delen. Hoe moeilijk je leven ook is, als je je leven in Gods handen legt, wijst Hij je de weg. Hij geeft rust en vrede, troost, genezing en geloof!!

Gods zegen wens ik jou,
vriendelijke groet van Nathalie Groeneveld

Betsie

Gepubliceerd
op 11 juli 2008
. 5 Reacties
© Copyright MijnGetuigenis.nl
Niets van deze website mag worden overgenomen zonder schriftelijke toestemming van MijnGetuigenis.nl. Deze print is enkel voor persoonlijk gebruik.

Ik ben Betsie Kelder-Steen, en zal wat over mijn leven vertellen. Wat voor mij veel betekend heeft, en waarom God mijn Vader is, mijn Redder en Verlosser, waar ik niet meer zonder zou kunnen!

Mijn leven begon niet zo rooskleurig, ben geboren met een hartafwijking, had 2 grote gaten in het hart, die alleen operatief konden worden verholpen. En zonder die levensgevaarlijke operatie zou ik mijn 21e levensjaar niet halen.

Elke dag GRATIS een bijbeltekst in je mail of via een app? Kijk op www.DagelijksWoord.nl

Er werd veel voor mij gebeden. En God heeft geantwoord op het gebed, want ik mocht beleven hoe God mij genas. Na wat bezoeken aan het ziekenhuis was dan daar toch één heel bijzonder van! Ik mocht samen met mijn ouders in dat ziekenhuis zien dat de gaten die er zaten waren dicht gegroeid. Voor de artsen was dat onmogelijk, dat kon alleen door een wonder gebeuren!
En dat was hét wonder waar iedereen om gevraagd had!

God had het gebed verhoord! Ben nu 35, gelukkig getrouwd met denk ik de liefste man ter wereld, en heb 3 kinderen van God mogen ontvangen!

God is goed, Hij houdt ontzettend veel van ons, en Hij antwoord op onze gebeden, alleen gaat het niet altijd zoals wij dat hopen. Maar het gaat op Zijn manier. En als wij volharden in het gebed, dan zal Hij het verhoren!!

Elke dag GRATIS een bijbeltekst in je mail of via een app? Kijk op www.DagelijksWoord.nl

“Genade zo oneindig groot, dat ik die het niet verdien, het leven vond, want ik was dood
en blind maar nu kan ik zien”

Gods Zegen,
Betsie

Herman

Gepubliceerd
op 4 juli 2008
. 5 Reacties
© Copyright MijnGetuigenis.nl
Niets van deze website mag worden overgenomen zonder schriftelijke toestemming van MijnGetuigenis.nl. Deze print is enkel voor persoonlijk gebruik.

Mijn naam is Herman, ben bijna 52 jaar, reeds 30 jaar gehuwd en heb 7 kinderen en bijna 4 kleinkinderen. In het dagelijks leven ben ik christen, 7 dagen per week en 24 uur per dag, en om in mijn onderhoud te voorzien ben ik ook nog ondernemer.

Ik ben in een ongelovig gezin opgegroeid. Ik was ongeveer 19 jaar toen ik voor het eerst van Jezus hoorde. Ik heb gevaren op de wilde vaart en toen ik ongeveer 19 jaar was dronk ik veel sterke drank – soms wel zes flessen per week. Toen ik 21 jaar was, vond ik een hele lieve vrouw en wij zijn toen in de kerk getrouwd. De dominee gaf mij de bijbel en vertelde erbij dat ik erin mocht gaan lezen. Ik ben iemand die iets goed wil doen of helemaal niet. Ik zei tegen God: “Ik ga bijbel lezen en bidden en als ik U niet ervaar dan stop ik er weer mee”. Ergens was er iets dat me aantrok in de bijbel want ik ben blijven lezen.

Elke dag GRATIS een bijbeltekst in je mail of via een app? Kijk op www.DagelijksWoord.nl

Op een gegeven moment, december 1981, toen was ik 25 jaar was er iemand bij ons en die vertelde dat hij soms naar boven ging, knielde, ging bidden soms een uur of anderhalf. Dat vond ik heel erg lang en eerlijk gezegd nu nog. Maar het woordje knielen sprak mij enorm aan, dat had ik nog nooit gedaan. Die avond heb ik een bewuste keuze gemaakt om Jezus te volgen, ik werd wederom geboren een heel nieuw mens. Ik dronk in die tijd 3,5 liter berenburg in de week en God maakte me duidelijk dat ik daarmee stal van mijn gezin. Ik ben er accuut mee gestopt. God maakte me op die avond ook duidelijk dat Hij mij ging gebruiken om het evangelie uit te dragen, al wist ik toen nog niet hoe.

Inmiddels mag ik sinds 1993 de boodschap brengen, ik heb bij ons in de samenkomst de tienerclub voor een periode van bijna 1o jaar gedaan. Ik mag weten een kind van God te zijn en wil graag dat de schare der verlosten groot zal zijn.

De mogelijkheden die mij geboden worden gebruik ik ervoor, ik heb zelf een website waarin ik mijn predikingen zet.

Mijn leven is, sinds ik christen ben, wel heel erg veranderd. Hoe dichter je bij de Here Jezus leeft en hoe meer als je voor Hem doet des te groter zijn de aanvallen maar wij mogen weten in dit alles zijn we meer dan overwinnaar met Hem die ons heeft liefgehad. Vroeger leefde je voor jezelf maar nu je Jezus hebt ontmoet dan krijg je dezelfde bewogenheid die Jezus ook had. Je ziet een wereld die Jezus nodig heeft en daar wil ik graag aan mee werken.

Wat heeft God aan mijn karakter veranderd, wederom geboren betekent toch uit de Geest geboren worden. Ik was driftig – geen ruziezoeker, maar ging het ook niet uit de weg. Als er dan ruzie was, en ik had een mes bij me, kon het mij niet schelen om er iemand aan te steken. Maar zelfs in mijn onbekeerde toestand heeft God mij behoed: een paar maal heb ik op iemand ingestoken dat net langs zijn keel ging.

Ik ben inmiddels 27 jaar verder en God heeft heel veel van mijn drift weggenomen maar het blijft een strijdt die je tegen je eigen vlees moet strijden. Ik heb niet meer gevochten sinds mijn bekering maar wanneer er onrecht wordt gedaan dan kan ik daar heel erg slecht tegen en dan moet je soms op je tong bijten. God heeft mij geleerd om te leren incasseren en het bij Hem te brengen. Hij leert mij om ermee om te gaan.

Elke dag GRATIS een bijbeltekst in je mail of via een app? Kijk op www.DagelijksWoord.nl

Als wij het geloof willen gebruiken om geen strijd meer te hebben en een leven willen leiden dat alles voor de wind gaat, zal het een teleurstelling worden. Maar als wij geloven dat wij in Hem kracht ontvangen om de strijd en de problemen te kunnen dragen dan zijn we aan het goede adres.

Ik wens u allen Gods rijke zegen toe.

Gijs

Gepubliceerd
op 20 juni 2008
. 13 Reacties
© Copyright MijnGetuigenis.nl
Niets van deze website mag worden overgenomen zonder schriftelijke toestemming van MijnGetuigenis.nl. Deze print is enkel voor persoonlijk gebruik.

Hallo ik ben Gijs, en ik wil jullie vertellen wat God in mijn leven heeft gedaan:

Zo’n 23 jaar geleden kwam ik na een zeer moeilijke tijd in mijn leven tot geloof. Mijn huwelijk was stuk gelopen en echt alles ging fout. Ik kwam toen met een buurman aan het praten over een stuk op tv. Het was de bergrede van Henk Binnendijk van de Evangelische Omroep, en ik zat de eerstvolgende uitzending dan ook met nieuwsgierigheid te bekijken. Toen kreeg ik op mijn hart: “koop een Bijbel dan kun je zelf meelezen”. Zo gezegd, zo gedaan, ik naar een Evangelische boekhandel om een Bijbel te gaan kopen.

Elke dag GRATIS een bijbeltekst in je mail of via een app? Kijk op www.DagelijksWoord.nl

De vrouw die daar toen was vroeg mij welke Bijbel ik wilde hebben. Wist ik veel, ik wilde een Bijbel waar ik zelf mee kon lezen met dat stuk op tv. “Oh,” zei de vrouw, “dan moet je een NBG vertaling hebben”, dus dat werd het. Ze vroeg me toen naar mijn naam. Ik had zoiets van: “hè wat is dit nu weer”, en vroeg haar waarom. “Nou,” zei ze, “dan zal ik voor je bidden”. Ik vond het goed en gaf mijn naam.

Op een gegeven moment kwam er ter spraken in een uitzending, dat wij volmaakt moesten zijn net als God volmaakt is. Nou, dat snapte ik niet. Het stond echt in de Bijbel, maar wie kan gelijk zijn aan God dacht ik nog. Ik bedacht: “Weet je wat ik ga naar die mevrouw in de Bijbelwinkel, zei zal wel weten wat daar de bedoeling van is.”

Dus ik kom daar, maar die mevrouw was vrij, er was nu een man. En ik dacht: “Ach wat maakt het uit dan vraag ik het aan hem, hij zal het ook wel weten.”

Nu zei hij me niemand kan gelijk zijn aan God maar we moeten wel trachten om zo volmaakt mogelijk te zijn. Al snel raakten we aan de praat over mijn leven, en mijn verdriet over alles wat er gebeurd was. Op een gegeven moment nodigde hij mij uit om naar zijn gemeente te gaan, de Baptisten gemeente in Arnhem. Ik zei meteen “nee, ik denk daar eerst nog over na”, bedankte hem en ging huiswaarts.

Maar bij mijn huis aangekomen zag ik een kennis van vroeger die ook gelovig was en we raakten aan de praat. Ik kon mijn verhaal vertellen, waarna ze mij ook uitnodigde om naar haar gemeente te komen. Ik vroeg haar welke gemeente dat was, zij zei me: “de Baptisten Gemeente hier in Arnhem”. Als door een kogel geraakt zag ik Gods hand in dit alles en ik besloot te gaan.

Binnen een jaar was ik gedoopt, en kwam ik door mijn kinderen ook weer in contact met mijn ex-vrouw. Zij kwam eens bij mij thuis zag hoe ik woonde, en zij had zoiets van: “Wauw, ik wil weer met hem verder”. Maar ik zei dat ik alleen met een christen wilde trouwen. Nou, dat kon hoor: binnen een paar maanden was zij christen en we hertrouwden, maar al na een jaar wilde zij niet meer naar de kerk toe. Ik ging nog wel, maar ook ik vond het niet fijn meer om te gaan want ik had weer huwelijks problemen. Ik bleef haar trouw, maar na een tijd van 3 à 3,5 jaar hield ik het ook voor gezien en ging ook niet meer.

Al de jaren daarna zong ik nog wel als ik op mijn fiets naar mijn werk reed, en terug naar huis. Allemaal opwekkingsliedjes die ik mooi vond.

Uiteindelijk jaren later in januari 2000 werd ik zo ontzettend ziek. Ik kwam in een ziekenhuis terecht, en ik lag op sterven. De artsen constateerde AIDS, en ik werd in een kunstmatige coma gelegd voor de zekerheid. Maar God in al zijn liefde liet mij niet sterven.

Ik kreeg zelfs een teken, een visioen: Er waren mensen aan het ruzie maken bij een afgrond, over wie er nou het beste geloof had. Daar kwamen ze dus niet uit, en ineens verscheen Jezus daar, en die zei: “Zal ik jullie nu eens en voor altijd laten zien wat het beste geloof is”, en Hij sprong zo in die afgrond en bleef hangen op een klein ruw houten kruisje vol splinters en met roestige spijkertjes in elkaar gezet. Dit was door een kind gemaakt, en Jezus zei toen wie het geloof van dit kind heeft die heeft het ware geloof. En al die andere tekenen zoals sikkels en sterren vielen in die afgrond. Ineens was het visioen over en ik huilde als een klein kind.

Mijn huwelijk liep weer op de klippen want mijn vrouw wilde niet meer voor mij zorgen. En zo kwam ik in het huis te wonen waar ik nu woon. Hier kreeg ik een redelijk contact met mijn buren die mij uitnodigden voor een dienst bij hun in de kerk, maar ik wilde niet. Uiteindelijk maanden later kwam ik in gesprek met die buurvrouw, en ik vertelde haar dat ik een prachtige film had gezien, namelijk Left Behind. “Nou “, zei ze, “wij hebben vanavond ook een film die net zo iets is kom je hem kijken?”

Elke dag GRATIS een bijbeltekst in je mail of via een app? Kijk op www.DagelijksWoord.nl

Ik ben meegegaan met hun en nog diezelfde avond kwam ik opnieuw tot geloof. Ik kreeg ook weer de behoefte om mij opnieuw te laten dopen, en dat is ook gebeurd.

Ik kan iedereen aanraden om ook al heb je het nog zo zwaar, en voel je jezelf nog zo verlaten door iedereen, God zal je nooit loslaten Hij houdt zoveel van jou dat Hij je altijd bij Zich wil houden, dus mensen bid tot God, dat Hij in jouw mag komen wonen, en dat Hij je zal reinigen van je zonden.

Aartje

Gepubliceerd
op 6 juni 2008
. 13 Reacties
© Copyright MijnGetuigenis.nl
Niets van deze website mag worden overgenomen zonder schriftelijke toestemming van MijnGetuigenis.nl. Deze print is enkel voor persoonlijk gebruik.

Wie ben ik?
Ik ben geboren als 2e dochter in een gezin met 4 dochters. De oudste 3 hebben een gedeelte van hun jeugd doorgebracht in Indonesië, waar mijn vader tin baggerde. Wij woonden op een eiland, waar wij een lagere school bezochten, met in totaal zo’n 13 kinderen. Een heerlijke tijd is dat geweest in mijn herinnering, onbezorgd genieten van huis, school en op zondag de kerkdiensten en zondagschool in de soos. Samen met alle Hollanders die op het eiland woonden.
In 1956 kwamen wij naar Nederland en daar is ons jongste zusje geboren.

Na de lagere school ben ik naar de ULO gegaan en heb daar een fijne tijd gehad. Toen kwam de periode van werken, trouwen en gelukkig hebben we ook nog 2 kinderen gekregen.

Elke dag GRATIS een bijbeltekst in je mail of via een app? Kijk op www.DagelijksWoord.nl

Ziekte en verdriet
In 1972 werd bekend dat in onze familie een weinig voorkomende spierziekte heerste, waaraan zowel mijn moeder als mijn 3 zussen leden. Ik was draagster, maar had en heb geen verschijnselen.

In 1980 overkwam mij een auto-ongeluk waarbij een stevige whiplash mijn deel werd. Het leven van mijn man en mij en onze 2 kinderen van inmiddels 11 en 13 werd behoorlijk op zijn kop gezet. Alles moest anders en daar leed het hele gezin onder.

Ziekenhuisopnames, fysiotherapie en revalidatie – het duurde ongeveer 10 jaar voor er weer een beetje normaal geleefd kon worden. Altijd waren er anderen nodig om het gezin draaiende te houden en het is geweldig fijn dat ze er waren, maar het gaat wel ten koste van de privacy die je als gezin toch ook nodig hebt. In 1981 overleed mijn moeder op 61-jarige leeftijd als gevolg van de spierziekte en 8 jaar later mijn oudste zus, die maar 45 jaar werd.

Jaren lang ben ik betrokken geweest bij de opvang van verkeersslachtoffers, dat was mijn manier om te verwerken wat mijzelf ook was overkomen. Anderen helpen vanuit de ervaring die ik zelf had gehad. Als vrijwilliger heb ik dit werk 10 jaar gedaan, toen ik in 1998 opnieuw werd aangereden en de ellende weer begon. Intussen was ook mijn jongste zus op 38-jarige leeftijd overleden. De rek was er uit en ik gaf het vrijwilligerswerk op.

Door alle ellende, denk ik, had ik ook clusterhoofdpijn gekregen en de zuurstoffles die ik na een onderzoeksperiode kreeg, hielp mij om de aanvallen te stoppen en het leven nog enigszins leefbaar te houden.

Een jaar later vroeg mijn oudste zoon om op het bedrijf waar hij werkte te komen helpen met logistieke problemen en daar heb ik gehoor aan gegeven, 1 tot 1,5 uur per dag was wat ik in die tijd net aankon, met de zuurstoffles in de auto ging ik op pad. Mijn horizon verbreedde zich weer en dat is goed geweest voor mijn herstel. Een paar jaar later werkte ik daar halve dagen en met heel veel plezier. Toen echter mijn 3e zusje in 2004 overleed, eveneens aan de gevolgen van de spierziekte, toen stortte ik in. De emmer was vol en ik kon niet meer op tegen al die tegenslagen.

Israël – Een aanraking van de Heer
In 2005 vroeg een vriendin mij om mee te gaan naar Israël, zij wist dat ik dat heel graag wilde. Ooit had ik met mijn zus afgesproken, als de kinderen de deur uit zijn dan gaan we samen met de mannen naar Indonesië en naar Israël, Terug naar waar zij geboren was en naar het land van de Belofte voor de toekomst. Dat kon niet meer met haar dus die vriendin wist dit en wilde wel met mij mee.

Die reis ging niet door, vanwege te weinig animo. Maar een half jaar later werd ik gebeld dat er een reis gepland was. Helaas kon mijn vriendin niet mee en mijn man ook niet, dus ging ik alleen! Tijdens die reis kwamen we aan het meer van Galilea.

Daar aan het meer van Galilea had ik een zware nacht. De aanvallen van clusterhoofdpijn waren zo heftig dat ik alleen maar kon denken: ‘hoe snel krijg ik zuurstof en kan de pijn verdwijnen’. Daarna wilde ik graag naar buiten om de druk op mijn hoofd wat te laten verdwijnen. Buiten kwam ik door de omgeving bij God terecht.

Elke dag GRATIS een bijbeltekst in je mail of via een app? Kijk op www.DagelijksWoord.nl

De voor mij bekende bijbelgedeelten, zoals dat Jezus voor zonsopkomst in Galilea ging bidden (Marcus 1:35), gingen als het ware daar leven en ik ervoer Jezus op dat moment héél dichtbij. Toen ik op mijn knieën, teneinde raad, Hem vroeg om genezing, heeft hij mijn gebed verhoord. Sindsdien heb ik geen enkele aanval meer gehad! De zuurstofflessen zijn verleden tijd en ik ben ervan overtuigd dat God met mijn leven een bedoeling heeft.

Het gaat goed met me en ik kijk het leven weer met vertrouwen tegemoet, ook al gebeurt dan met vallen en opstaan. Tot op heden sta ik met Gods hulp toch iedere keer weer op en leef!

Hasso

Gepubliceerd
op 30 mei 2008
. 16 Reacties
© Copyright MijnGetuigenis.nl
Niets van deze website mag worden overgenomen zonder schriftelijke toestemming van MijnGetuigenis.nl. Deze print is enkel voor persoonlijk gebruik.

OK. Ik ben Hasso, 48 jaar, 26 jaar getrouwd, 4 kinderen, werkzaam in de IT. Daarnaast freelance webdesigner en webshopwinkelier.

Lange tijd heb ik er zo over gedacht: de religies zijn gewoon ontstaan tijdens de evolutie. De oermensen werden steeds intelligenter en meer bewust van zichzelf. Daardoor gingen ze zich dingen afvragen en “verzonnen” een verklaring voor “onverklaarbare”, maar in hun ogen zeer ingrijpende verschijnselen, zoals bijvoorbeeld een zonsverduistering. Ze bedachten dus dat er hogere machten waren die hun wereld konden beïnvloeden. Daarom konden ze die hogere machten maar beter te vriend houden en bedachten ze het brengen van offers. Zo zou je de oorsprong van verschillende religies zeer beknopt en verstandelijk kunnen verklaren.
Voor de rest draait het allemaal om het recht van de sterkste (Darwin) en toevalligheden.

Elke dag GRATIS een bijbeltekst in je mail of via een app? Kijk op www.DagelijksWoord.nl

Totdat….
Ik verkering kreeg met een meisje (dat nu mijn vrouw is). Zij komt uit een hervormd gezin en als ik bij haar het weekend doorbracht ging ik wel eens mee naar de kerk. Later, toen we getrouwd waren (voor de goeie orde ook in de kerk) en in verwachting van onze eerste, kreeg ik steeds meer vragen over het geloof, waarop mijn vrouw ook geen antwoord had. We hebben toen besloten catechesatie te gaan doen. Tijdens deze catechesatie periode (die van september tot april duurde) werd onze dochter op eerste Kerstdag geboren. Helaas was zij tijdens haar geboorte overleden. Nou daar sta je dan met je vragen bij zo’n dominee: Waarom!!!!???? Als God er is, waarom laat Hij dit dan gebeuren……..? De dominee gaf ons een heel eerlijk antwoord. Hij wist het ook niet en was net zo verslagen als wij.

En toch werden we op een of andere manier getroost door zijn antwoord. Ik realiseerde me ook: “Waarom niet, waarom zouden ellendige dingen alleen anderen moeten overkomen. Wie ben ik dat ik daarvan gevrijwaard zou blijven?”. We hebben uiteindelijk beiden catechesatie gedaan en ik ben toen ook gedoopt. We vonden niet het antwoord op de Waarom-vraag maar wel troost en steun in de gemeente.

Opwekking
In de loop van de tijd verminderde onze geloofsbeleving en gingen we ook minder naar de kerk, omdat er binnen die kerk dingen niet goed zaten. Mijn zwager en schoonzus waren al eerder overgestapt naar een andere gemeente, waarvan wij ook wel eens een samenkomst bezochten. Zij gingen ook soms een dagje naar de grote jaarlijkse Pinksterconferentie Opwekking.

Omdat wij een grote tent hadden vroegen ze ons om ook een keer (dat was in 1998) mee te gaan en of ze dan bij ons in de tent mochten slapen. Dan konden zij ook de hele conferentie meemaken in plaats van een dagje op en neer. Omdat we ook wel voelden dat ons geloofsleven een opkikker kon gebruiken hebben we ja gezegd.

We hadden geen idee wat we ons erbij voor moesten stellen: Duizenden christenen bij elkaar op een hoop in tenten. Grote, hele grote en nog grotere tenten voor samenkomsten. Tenten voor kinderen, voor tieners, voor jeugd. Tenten voor boeken en CD’s, een snacktent. Toiletblokken, aggregaten, kortom een enorme camping wordt er voor 5 dagen uit de grond gestampt.

Op zaterdagavond zaten we gezellig met elkaar te eten voor onze tenten en we raakten in gesprek over toeval en waarom dingen gebeuren zoals ze gebeuren, toen het tijd was geworden om naar de samenkomst te gaan. Daar zou ene Otto de Bruijne gaan spreken. Ik had die naam wel eens gehoord en gezien bij de EO als ik zat te zappen, maar voor de rest kende ik de man niet.

Ik weet niet meer precies waarom, maar ik liep niet met de anderen naar de grote samenkomsttent. Misschien was ik toevallig wat vergeten en was ik teruggegaan om het te halen of zo. Ik liep dus alleen en tijdens deze wandeling maakte ik een “deal” met God.
Ik zei in gedachten: “Heer als Uw Heilige Geest ergens is, dan moet ik daar, hier tussen zoveel mensen die in U geloven toch wat van merken. Als u echt bestaat, dan ben ik hier niet toevallig. Ik daag ik U uit dat te tonen. Het zou toch wel heel erg toevallig zijn als die meneer Otto het straks over mijn probleem gaat hebben. Mijn geheim, dat niemand kent. Alleen U kunt het kennen. Als Otto over mijn geheim praat, al is het maar één zinnetje, dan aanvaard ik U in mijn hart”.

We hadden afgesproken waar we zouden gaan zitten, dus ik kon de anderen gemakkelijk vinden. Het was lekker weer dus we zaten buiten de tent op bankjes, bijna achteraan. Ik ging zitten en wachtte af wat er zou gebeuren.

Otto sprak, maar niet over mijn geheim. Hij had het over hoe de mensen van hun geloof een knuffelbeer maken. Ze stoppen al hun pijn en verdriet in een vuilnisbak en gaan er bovenop zitten. Want God moet een lieve God zijn, een God die je kan knuffelen, waar je alles tegen kan zeggen en die nooit iets vervelends terug zegt. Een God die je ook even opzij kan leggen en weer kan oppaken als het jou uitkomt. En over hoe je kan kicken op de misère en tegenslagen van anderen; dat jouw zonden toch veel minder erg zijn, in vergelijking met die van anderen. En dat Hij vooral niet in de buurt van die vuilnisbak moet komen.

En net toen ik dacht: “Nou da’s mooi, het gaat nog steeds niet over mij”, toen kwam het. Ineens veranderde hij van onderwerp. Dat hij eigenlijk helemaal daar niet wilde staan en helemaal niet wilde spreken. Want hij was het niet waard, omdat hij een geheim had. Hij had namelijk niet zo lang daarvoor op een hotelkamer zitten zappen en was blijven hangen bij een pornofilm.
PATS!

Pornografie
Het was alsof ik een klap in m’n gezicht kreeg. Want dat was mijn geheim: verslaafd aan pornografie. Het leek alsof Otto het alleen nog maar tegen mij had. Ik wist dat er nog veel meer mensen om me heen waren, maar het leek alsof ik alleen was met hem. En hij vertelde verder…dat ie niet meer wist hoe lang hij had zitten kijken. Hij had hem uiteindelijk uitgezet, maar toch na 30 jaar christen zijn was hij er toch ingetuind. En hij zei dat hij straks als eerste voor het podium zou gaan knielen om het in orde te maken met God.

En daar zat ik. “Ja kerel, daar zit je. Wat doe je nu? Je hebt een deal met Hem gemaakt. Ga je je eraan houden? Durf je dat wel? Nu op te staan en naar voren te gaan? Iedereen zal naar je kijken en wat zullen die wel niet van je denken.”

Een korte aarzeling en toen stond ik op. “Nee”, dacht ik, “dat gaat niet gebeuren, Otto. Ik ben je voor”. Ik liep naar voren over het pad tussen de stoelen. Wat die andere mensen dachten kon me niks schelen, dit was tussen God en mij. Het leek mij minuten te duren voor dat ik er was. Anderen zeiden later: “Het leek wel of je vloog”.

Daar voor het podium heb ik geknield. Ik heb gehuild….het uitgeschreeuwd naar God: “Ik kan het niet…., ik kan het niet…., ik kan het niet alleen. Help me. Help me. Help me”. Wel honderd keer heb ik de woorden herhaald. Samen met Otto en later nog heel veel anderen heb ik mijn zonden beleden. En God heeft me geholpen.

Ik ben niet meer verslaafd. Ben ik helemaal vrij van zonde. Nee. Er is een tegenstander, satan, die mij nog steeds in verleiding wil brengen op allerlei slinkse manieren. Soms lukt het hem. Dan herinnert hij mij aan mijn verleden. Dat het helemaal niet zo erg was en dat toch niemand het ziet. Dan vecht ik terug en herinner hem aan zijn toekomst. Want al verlies ik soms een slag: de oorlog is al gewonnen door Jezus Christus toen Hij stierf aan het kruis en in Zijn opstanding mag ik eeuwig verder leven!

Elke dag GRATIS een bijbeltekst in je mail of via een app? Kijk op www.DagelijksWoord.nl

Hoe gaat het nu met me?
Terugkijkend op de afgelopen tien jaar is er wel wat veranderd. De bijbel leert ons dat we sterk zijn in onze zwakheid. Dat is ook de reden dat ik me niet schaam voor mijn getuigenis. Ik geloof dat het anderen zal helpen.

Soms mag ik spreken voor mannen of jeugdkerken (zie christelijkpodium.nl), iets wat ik graag doe. Verder ben ik met een vriend onlangs een webshop begonnen met radicale shirts etc. Fransiscus van Assisi schijnt ooit gezegd te hebben: Preek het evangelie elke dag, gebruik zonodig woorden. Wij hebben het een beetje aangepast: Preach the gospel every day, if necessary use a t-shirt.

Esther

Gepubliceerd
op 24 mei 2008
. 22 Reacties
© Copyright MijnGetuigenis.nl
Niets van deze website mag worden overgenomen zonder schriftelijke toestemming van MijnGetuigenis.nl. Deze print is enkel voor persoonlijk gebruik.

Hoi, ik ben Esther en in het dagelijks leven studente. Ik ben bijna 18 jaar en doe deze maand examen havo. In september begin ik aan een DTS (Discipleship Training School) voor een half jaar bij Jeugd met een Opdracht. Nu ik dit schrijf ben ik erg blij, geniet ik en dank God voor wat hij het afgelopen jaar gedaan heeft. Ik had eerlijk gezegd nooit verwacht dat ik nu hier zo zou zitten en dit zou gaan schrijven.

Het begon allemaal in de zomer van 2006. Ik was geslaagd voor VMBO en mocht HAVO gaan doen, maar eerst kon ik gaan genieten van een vakantie. Maar er was iets raars, ik voelde me zo vaak down en erg verdrietig. Precieze redenen kon ik niet noemen. Ik heb ook nooit traumatische ervaringen meegemaakt of zoiets. Ik dacht dat dit bij mijn leeftijd hoorde, ik was namelijk net 16 jaar geworden en dus in de pubertijd.

Elke dag GRATIS een bijbeltekst in je mail of via een app? Kijk op www.DagelijksWoord.nl

Eetstoornis
Na de vakantie werd alles langzaam erger. Mijn gedachten werden steeds negatiever over mezelf, anderen en mijn leven. In december 2006 werd alles tevéél. Op TV zag ik een programma over iemand met een eetstoornis. Ze vertelde dat ze vaak spanningen niet aan kon en daardoor ging overgeven of niet eten. Deze woorden bleven een paar weken in m’n hoofd spoken, tot het moment dat ik niets meer zag zitten, m’n leven was volgens mijn gedachten waardeloos, ik werd gek van m’n gedachten en wilde m’n aandacht op iets anders vestigen, overgeven. Het luchtte even op. De eerste keer schrok ik van mezelf en viel huilend in slaap. De depressieve gedachten bleven doorgaan, en ik kon me niet meer concentreren, en kon vaak alleen nog denken aan overgeven, want dat luchtte (even) op.

De volgende week gebeurde het weer, die week daarna weer, die week daarna 2 keer enz. en zo ging de maand december voorbij. M’n moeder merkte dat het niet goed ging, en na een lang en moeizaam gesprek met m’n moeder heb ik haar uiteindelijk mijn geheim verteld. (Ik had het eigenlijk niet willen vertellen want ik wilde haar niet bezorgd maken.) Alleen m’n moeder wist het, en ze lette op, maar ze kon me niet tegenhouden te spugen, dus ik ging door, 2 keer per week werd 3 keer per week en er waren weken dat ik bijna elke dag ging spugen. Het werd een verslaving.

Processen (menstruatie o.a.) in m’n lichaam stopten na verloop van tijd, en de afvoer bij ons in huis verstopte door het gespuug. ’s Avonds kon ik niet meer slapen, nachten lag ik te huilen en ik was heel bang in donker. Een aantal keren per week had ik angstaanvallen. Het enige wat ik kon doen was huilen en mezelf pijn doen. Doordat ik me zo slecht voelde kwam ik bijna niet meer buiten de deur. ’t Liefst sloot ik me op in de badkamer en wilde ik alleen zijn.

Ondertussen ben ik via de huisarts bij een psycholoog gekomen. Elke week kwam ik langs om alles op een rijtje te zetten, het hielp om over dingen te praten waar ik nooit over durfde te praten met iemand, maar het spugen bleef maar doorgaan.
M’n moeder zei dat ik zo mager was en dat dit niet mooi was, maar ik geloofde het zelf niet. Het enige wat ik zag was een opgeblazen buik als ik net had gegeten. Die buik moest plat zijn!

Vicieuze cirkel
Van februari 2007 tot april ging het zo door. Ik viel 10 kilo af. Ik wilde écht stoppen met overgeven, ik wilde het echt, maar het lukte me niet meer. Elke keer gaf ik eraan toe. De verleiding was te groot. Het voelde even goed om te spugen, maar daarna voelde ik me heel vaak schuldig en schaamde ik me. Zo ontstond er een cirkeltje waar ik niet uit kon komen. De schaamte en schuldgevoelens werden te groot.

Soul Survivor
Gelukkig werd het eind mei, en ik ging met 3 vrienden naar een groot festival evenement. Het heet Soul Survivor en dit was de 3e keer dat ik er naartoe ging. Het was fantastisch! Het is een week dat je met zo’n 3000 jongeren veel leert over God, en waarbij er veel aandacht word besteed aan aanbidding enz. Na elke celebration (2 keer per dag) is er tijd voor gebed.

Om onze zonden werd hij doorboord, om onze wandaden gebroken. Voor ons welzijn werd hij getuchtigd, zijn striemen brachten ons genezing. Jesaja 53:5

Na een avonddienst kwam er een meisje naar me toe, uit het niets. Ze vroeg of ze voor me mocht bidden, en ik vond het goed. Ze begon dingen te zeggen die zij niet van zichzelf kon weten, ze vertelde aan God hoe ik me voelde en wat er de afgelopen tijd was gebeurd. De Heilige Geest inspireerde haar in haar gebed, tijdens dat gebed liet God me zien wat ik eigenlijk aan het doen was door het spugen heen. Ik ruïneerde mezelf, maar ook een tempel van de Heilige Geest. De bijbel zegt namelijk in 1 Kor. 6:19-20: Of weet u niet dat uw lichaam een tempel is van de Heilige Geest, die in u woont en die u ontvangen hebt van God, en weet u niet dat u niet van uzelf bent? U bent gekocht en betaald, dus bewijs God eer met uw lichaam.

Mensen konden me dus nooit overtuigen, maar God deed het en bevrijdde me! En sindsdien heb ik nooit meer de behoefte gehad over te geven. Vanaf het festival ging het eten zo goed! Ik genoot er zo van, heerlijk! Mijn lichaam moest wennen aan het eten en het ging steeds beter.

Depressie
Toen ik terug kwam van het festival waren m’n vader, moeder en ik allemaal blij dat het lichamelijk weer beter ging. Maar geestelijk was ik nog niet herstelt. Vroeger uitte ik mijn gevoelens en emoties door over te geven, maar nu kon dat niet meer en begon ik alles op te kroppen. De depressieve gevoelens werden erger en erger, weer zag ik het leven niet zitten en alles was waardeloos. Ik had geen zin meer in het leven, en wilde ook niet meer leven. De angstaanvallen en huilbuien werden ook steeds erger. Mijn hart schreeuwde naar iemand die me begreep en naar iemand die me een knuffel gaf.
Zelfmoordgedachten kwamen elke dag een aantal keer voorbij. Vooral bij het zien van een trein, brug enz. Ik had ook grote vraagtekens naar God toe, want hoe kon hij me wel genezen van die eetstoornis en de depressieve gevoelens niet weghalen? Waarom zou God me door zoiets heen laten gaan?

Ondertussen was de vakantie aangebroken. De psycholoog adviseerde me om me aan te melden bij de GGZ voor intensievere hulp. Gelukkig kon ik versneld aangemeld worden en hoefde ik niet een half jaar te wachten, en toen kwam het eerste gesprek met de psychotherapeut. De psychiater kon er niet bij zijn. Het gesprek verliep totaal niet naar m’n verwachtingen en ik had er erg slechte gevoelens bij. Hierdoor was m’n laatste beetje hoop dus ook al weg en ik was wanhopig, wie of wat zou me nu nog kunnen helpen?

De enige zou God kunnen zijn, maar ik durfde daar niet meer op te vertrouwen. Toen ik dit aan mijn ouders vertelde zei m’n vader dat het misschien goed was is bij iemand van bevrijdingspastoraat langs te gaan om voor me te laten bidden.
Het was het laatste wat me nog zou kunnen helpen dacht ik dus ben daar naartoe gegaan.

Vrijgezet
Het was een gezellige avond, en we hebben ongeveer 3 kwartier gebeden met z’n drieën. De Heilige Geest inspireerde weer het gebed, en er werden weer dingen gezegd die alleen God wist. Bindingen werden verbroken in de naam van Jezus, en wederom liet God wéér zien hoe groot hij is.

Na het gebed voelde ik me voor het eerst beter sinds een lange tijd, en ’s avonds viel ik in slaap zonder huilen. Ik was blij!
Het voelde raar, maar goed en ’t duurde langer dat het goed ging. Ik heb heerlijk genoten van de vakantie op Mallorca.

Ook op een conferentie in de zomer heeft God me vrijgezet van angst en heeft Hij me genezen van nek en hoofdpijn waar ik dit jaar bijna elke dag wel last van had. Tot de dag van vandaag ben ik genezen van deze depressie, angst en eetstoornis. God heeft me genezen! Dat is zeker. Er is dus hoop, wat ik een tijd niet gezien heb. God is altijd groter dan dat wij denken, en bidden.

Jezus keek hen aan en zei: ‘Bij mensen is dat onmogelijk, maar niet bij God, want bij God is alles mogelijk.’Marcus 10:27

Deze brief is niet om te vertellen hoe zielig ik was. Helemaal niet! Ik schrijf dit om te vertellen hoe groot God is. Ik wil ook zeggen tegen iedereen die dit leest dat, ook al lijkt je probleem (wat voor probleem dan ook) te groot, en denk je dat het nooit goed komt, God is altijd groter dan je probleem en Hij is er voor je. Nodig Hem uit in je leven. Vaak gebeuren dingen ook op een andere manier dan dat wij denken en willen. Ik snapte ook niet waarom je echt in de diepste dip moet zitten voor God je eruit trekt. Maar uiteindelijk zie je God’s leiding. Hij is er!

Elke dag GRATIS een bijbeltekst in je mail of via een app? Kijk op www.DagelijksWoord.nl

Ook als je God nog niet kent, ik wil je zeggen, het is echt heerlijk te leven met Hem! Niet omdat je er zelf beter van word maar om wie God is.

Liefs,
Esther

Kevin

Gepubliceerd
op 16 mei 2008
. 12 Reacties
© Copyright MijnGetuigenis.nl
Niets van deze website mag worden overgenomen zonder schriftelijke toestemming van MijnGetuigenis.nl. Deze print is enkel voor persoonlijk gebruik.

Ik ben Kevin en ik ben 20 jaar oud. Momenteel doe ik de opleiding HBO elektrotechniek. Het is een lastige opleiding, maar uiteindelijk moet ik het wel redden.

Tot mijn 12de las ik vaak in de kinderbijbel, ging met de kerst mee naar de kerk en ben gedoopt en heb de communie en het vormsel gedaan. Eigenlijk vond ik het een kick om die dingen te doen. Je stond echt in de belangstelling.

Elke dag GRATIS een bijbeltekst in je mail of via een app? Kijk op www.DagelijksWoord.nl

Zelfmoord
Toen ik 12 was ging ik naar de middelbare school. God bestond niet voor mij en ik werd steeds meer een atheïst. Op de middelbare school ging het niet goed. De mensen die ik dacht dat mijn vrienden waren lieten me allemaal vallen. Ik werd gepest. Op een dag besloot ik dat ik het niet waard was om te leven. Ik heb toen een touw gepakt en daar een strop van gemaakt. Die strop heb ik toen op mijn kamer gelegd, zodat ik als ik wou me kon ophangen. Op een gegeven moment wou ik dat ook, ik ben in het trapgat gaan staan en heb het touw opgehangen. Toen hoorde ik de poort open gaan en kwam mijn jongste zusje thuis. Ze voelde zich niet lekker. Ik heb als een speer alles opgeruimd en voelde me ontzettend schuldig, want wat als ze mij gevonden had? Dat kon ik haar niet aan doen en niemand eigenlijk.

Toch was ik nog steeds een atheïst. Ik wist wel veel uit de Bijbel te vertellen, maar gebruikte het om mezelf te bevestigen: ik had het goed, zij hadden het fout. Ik leerde een meisje kennen via een toneelstuk waar ik de techniek voor deed. Ze kon ontzettend mooi zingen en ik kwam er achter dat ze christen was. Oe wat een afknapper was dat. Maar we hebben wel goed contact gehouden en ze was toch best lief.

De ommekeer

Bijna 3 jaar lang heeft ze mij op gepaste wijze meegevraagd naar de kerk en over het geloof verteld. Ik stond er niet voor open en wimpelde alles af. Tot er een Youth Alpha kwam. Ze vroeg of ik mee ging en ik zei ja. ‘Misschien valt er nog wat te lachen,’ dacht ik. En er viel wat te lachen: niet om de mensen, maar juist met ze! Ik begon te onderzoeken en na te denken, en telkens sloeg de balans meer naar het christendom. Toen kwam het moment dat we met de Youth Alpha een weekend weg gingen. Ik sprak openlijk dat ik er nog niet 100% zeker van was. Tegen het einde van het weekend konden we onze zonde opschrijven en verbranden en ministry doen. Ik dacht: wat voor een zonde heb ik nou? En toen schoot het me te binnen wat in de Bijbel staat: Wat je denkt heb je al gedaan en is al zonde.

Ik barstte in tranen uit en schreef op dat ik de dood heb gewenst voor mezelf, en voor mensen die mij tot die waanzin dreven. Ik heb huilend mijn zonde verbrand. Heb nog even staan praten met een leider, en uiteindelijk ben ik naar een ministry groepje gelopen en is er voor me gebeden. Alle last viel van me af. Ik voelde me gelukkig en ik heb zingend over het terrein gelopen en ‘mijn verlosser leeft’ gezongen. Eenmaal thuis ging ik aan de slag om een douche te verbouwen en tijdens het werk was ik weer aan het zingen, mijn verlosser leeft! Ik was zo intens gelukkig. God had me aangeraakt. Hij had Zijn Geest in mij laten komen. Ik had de deur open gedaan waarop Hij stond te kloppen. Ik zou niks anders meer willen.

Elke dag GRATIS een bijbeltekst in je mail of via een app? Kijk op www.DagelijksWoord.nl

Nu

De weg is zwaar en niet altijd even makkelijk, maar als ik me slecht voel dan bedenk ik me altijd weer: God let op mij en als het echt verkeerd gaat vangt Hij me op. Zo ga ik door het leven. Ik ben nu ongeveer een jaar een Christen en help met de Youth Alpha cursus. Ik wil jongeren helpen die in de problemen zitten met zichzelf of met anderen. Ik wil ze laten zien wat God voor mij gedaan heeft. God heeft mijn leven gemaakt en al ben ik met sommige dingen niet heel erg blij, ik zou het niet anders gehad willen hebben. Als ik namelijk niet zo gepest was, had ik waarschijnlijk God nooit kunnen ontmoeten en zo’n standvastig geloof kunnen hebben!

Arno

Gepubliceerd
op 2 mei 2008
. 19 Reacties
© Copyright MijnGetuigenis.nl
Niets van deze website mag worden overgenomen zonder schriftelijke toestemming van MijnGetuigenis.nl. Deze print is enkel voor persoonlijk gebruik.

Hallo lezer(es),

Fijn dat je langskomt om mijn getuigenis te lezen. Hopelijk kan het iemand verder helpen op zijn weg naar de HEERE God.

Elke dag GRATIS een bijbeltekst in je mail of via een app? Kijk op www.DagelijksWoord.nl

Laat de redenen mijns monds, en de overdenking mijns harten welbehagelijk zijn voor Uw aangezicht, o HEERE, mijn Rotssteen en mijn Verlosser!Psalm 19:15

Mijn naam is Arno, 33 lentes jong 😉 Het is mijn echte naam, want denk dat ik dat moet doen als getuige van de Kracht van de HEERE God. Momenteel revalideer ik van een ongeval wat ik vorig jaar had.

Misbruik
Ik ben tot de HEERE God gekomen in een recent verleden. De weg daar naartoe zal men hieronder wel duidelijk worden. Ik zal beginnen met een kleine terugsprong naar het verleden.

Vanuit de opvoeding die mijn ouders hebben gegeven, heb ik wel een Christelijke achtergrond. Aangezien mijn vader Katholiek en moeder Hervormd waren, hebben ze mij en mijn zus vrij gelaten in ons geloof, opdat wij uit eigen beweging naar Hem zouden gaan.

Op jonge leeftijd (±8 jr.) ben ik door een man over een langere periode meerdere keren seksueel misbruikt. Deze man ging naar de kerk en had daar ook een functie. Ik ben door alle omstandigheden aardig van het juiste pad afgedwaald. Achteraf vind ik de omstandigheden vind ik geen excuus voor mezelf. Ik kan niemand de schuld geven, zéker de HEERE God niet, want ik ben er zelf bij geweest en ben zelf verantwoordelijk voor mijn daden.

Ontspoord
Uiteindelijk is de ontsporing zo ver door gedrongen, dat ik véél met Justitie in aanraking ben gekomen. Wat me uiteindelijk zo’n 3 jaar in een jeugddetentie heeft doen belanden. Eenmaal daaruit gekomen is mijn weg niet geheel over rozen gegaan. Ik heb zwaar aan de drugs gezeten en heb ook de alcohol niet laten staan. Alles wat de HEERE God verboden had kwam aan de orde en dacht het allemaal zelf wel op te lossen. Door het verleden heb ik een zware agressie over me heen, die ik ook liet gelden. Als ik het niet met woorden kon, dan maar met de handen.

Ik heb in de tussenliggende periodes wel degelijk ook in de Bijbel gelezen en mezelf erin verdiept, maar na dan weer geconfronteerd te worden met dingen, liet ik dan de Bijbel weer liggen en ging de ontsporing weer verder dan waar ik was gestopt.

Ongeval
Vorig jaar 10 juli heeft de HEERE God letterlijk mijn leven stopgezet: Een zwaar scooterongeval heeft het leven wat ik leidde aardig op de kop gezet. Continue jagen en jagen en alleen met eigen belangen bezig zijn is acuut beëindigd. Een zware klap en een hersenschudding hebben me dus even gestopt. Van de dag van het ongeluk weet ik niets meer, maar weet wel dat ik als eerste dacht toen ik opstond: “Godzijdank, ik leef nog”. Verder is alles een zwart gat voor mij van die dag, totdat ik in het ziekenhuis kwam om röntgenfoto’s te laten maken. Elk botje aan de linkerkant bleek beschadigd. Scheuren in de schouderbladen, scheuren in het schaambot, ruggenwervel scheef, hersenschudding, hand in het gips, botsplinters bij het been, wonden op schouder en enkel, nekklachten. Maar mijn hoofd was helemaal intact, ondanks de enorme klap die ik had gemaakt. De dokter zei dat het een wonder was, en hij begreep er niets van dat mijn hoofd geen barst had of iets dergelijks.

Bekeerd
In de periode erna is er véél met vrienden en bekenden gepraat. Met één vriendin in het bijzonder, Marry Meijer, heb ik echt goede diepgaande gesprekken gevoerd over het geloof en de HEERE God. Zij was Gods instrument om mij zover te brengen waar ik nu sta in het geloof en in mijn relatie met de HEERE Jezus Christus. Maar toen had ik nog niet mezelf aan de HEERE gegeven.
Marry heeft me uiteindelijk de vraag gesteld of ik bekeerd was, waarop ik volmondig ‘Ja’ heb geantwoord. De Heilige Geest overtuigde me ervan, dat dat ‘Ja’ van mij meer moest zijn dan alleen een woord wat je uitspreekt. Ik voelde, dat ik mezelf totaal aan de HEERE moest geven.

Gaat dan henen, onderwijst al de volken, dezelve dopende in den Naam des Vaders, en des Zoons, en des Heiligen Geestes; lerende hen onderhouden alles, wat Ik u geboden heb.Matteus 28:19

Na gebeden te hebben en de Bijbel te hebben gelezen wederom, waarin ik diverse verzen kreeg als bevestiging, heb ik mezelf op 4 september 2007 laten dopen in Naam van de Vader, de Zoon en de Heilige Geest.

Vergeving
Voor ik echter de doop heb aangegaan ben ik diep in mijn hart gaan kijken.
Er was nog iets dat ik móest doen, aleer ik de doop zou kunnen aannemen. Want als de HEERE God mij dan zou vergeven voor al mijn daden, wat zou deze persoon dan moeten doen om echt vrij te zijn in denken en doen. Mijn gevoel zei me, dat ik de man die mij misbruikt heeft, moest vergeven. Dat ik hem genade zou schenken en zou vergeven wat hij mij heeft aangedaan. Het gebed wat volgde was een zwaar en emotioneel gebed, maar heb daarna een enorme innerlijk rust mogen ervaren die je verbeelding te boven gaat. Het is met geen pen te beschrijven wat het met me heeft gedaan.

Op de dag van mijn doop heb ik mijn ouders om vergeving gevraagd voor de dingen die ik hun heb aangedaan, vanaf mijn jeugd tot aan die dag. Ook daar voelde ik me geroepen toe door de Heilige Geest. Ik voelde me geleid daarin, want ik wou met de HEERE God in het reine komen, vóór ik dus mijn doop aanging. De vrede die ik na dit alles heb ervaren is nogmaals onbeschrijflijk.

Mijn hele leven staat nog steeds ondersteboven, maar hou me vast aan de bemoediging dat niet alles goed zal gaan, maar er een behouden aankomst zal zijn voor mij. Ik leef met de HEERE Jezus Christus als mijn Verlosser en Redder. Hij heeft mij uit een donker dal gehaald en mij op een Rots geplaatst, in Zijn Licht.

En Hij heeft mij uit een ruisenden kuil, uit modderig slijk opgehaald, en heeft mijn voeten op een rotssteen gesteld, Hij heeft mijn gangen vastgemaakt.Psalm 40:3
Wij dwaalden allen als schapen, wij keerden ons een iegelijk naar zijn weg; doch de HEERE heeft onzer aller ongerechtigheid op Hem doen aanlopen. Jesaja 53:6

Ik dank en prijs Hem daarvoor. Dat Hij mij, Arno, als persoon heeft vergeven voor mijn zonden. Dat de HEERE Jezus Christus voor mij aan het kruis is gestorven om mijn zonden te dragen en zo de weg vrij te maken voor mij als ellendig en zondig mens. Hij die zoveel van mij houdt en mij in Zijn Hand heeft gehouden al die tijd dat ik een afgedwaald schaap was.

Elke dag GRATIS een bijbeltekst in je mail of via een app? Kijk op www.DagelijksWoord.nl

Maar die van Christus zijn, hebben het vlees gekruist met de bewegingen en begeerlijkheden.Galaten 5:24

Mijn leven is niet meer het mijne, maar het Zijne. Hij zit op de Troon van mijn hart en geeft mij de kracht om dit te typen.

Bedankt voor het lezen. De zegen der HEERE toegewenst in je verdere wegen.
Arno Petrus Immanuël

Genade, barmhartigheid, vrede zij met ulieden van God den Vader, en van den HEERE Jezus Christus, den Zoon des Vaders, in waarheid en liefde.2 Joh 1:3