Niets van deze website mag worden overgenomen zonder schriftelijke toestemming van MijnGetuigenis.nl. Deze print is enkel voor persoonlijk gebruik.
Hallo allemaal,
Ik ben Petra, 34 jaar en getrouwd. We hebben 2 kinderen: Een dochter van 9 jaar en een zoon van 5 jaar. Twee-en-half jaar geleden ben ik tot bekering gekomen en heb een levende relatie met Jezus Christus ontvangen.
Ik ben hersteld van anorexia. Hoewel ik het nog steeds moeilijk vind om het uit te spreken.
Ik kom uit een christelijk gezin. We waren met ons negenen: Vader, moeder, 5 broers en zussen, oma en ik. Het geloof, de buitenkant, hard werken en niveau was erg belangrijk. Geld was er genoeg en zo werden we ook vaak in het dorp beken: het perfecte gezin. Aan de andere kant was er ook veel liefde en gezelligheid.
De familie van mijn vaders kant had veel invloed op ons gezin. Trots, hoogmoed en “de wáre kerk” waren zo belangrijk, dat ze uiteindelijk een eigen kerk hebben gesticht en in een sekte zijn beland. Mijn ouders waren als enige niet hierin mee gegaan, dus werden we verstoten. Dit had grote gevolgen voor ons als gezin.
Op mijn 12e werd mijn moeder depressief en werd regelmatig opgenomen in psychiatrische inrichtingen, ook heeft ze een zelfmoord poging gedaan. Mijn vader werkte hard en oma zorgde voor ons of af en toe een kindermeisje.
Ik heb mij altijd de minste gevoeld. Als persoon stelde ik niet zoveel voor, iedereen kon alles net iets beter, was mooier en als het thuis niet goed ging, dan lag dat aan mij. Of tenminste: zo dacht ik. Toch stond ik bekend als het zonnetje in huis. Ik geloofde in God, maar had daarnaast veel angsten en hallucinaties. Ik had het idee mijzelf te verliezen en had geen controle meer over mijzelf.
Ik was ongeveer 16 jaar toen ik begon met minder eten bijv. geen koeken eten of zwarte koffie drinken en zo kreeg ik mijzelf onder controle. Op mijn 17de kreeg ik verkering met de jongen die nu mijn man is. Ik moest stage lopen in een jongerencentrum en ging op kamers. Alles kwam tegelijk, ik had het gevoel aan zoveel eisen te moeten voldoen, ik had er geen grip op.
Vanaf dat moment ging het bergafwaarts. Ik ging al minder eten. Hele dagen zat het in mijn hoofd: “wel eten, niet eten, ik ben lelijk, ik kan niets, dom, dik” enzovoort. Op een gegeven moment woog ik 46 kilo, ik werd achterdochtig naar mensen, slikte afslankpillen, laxeerpillen, afslankgels en moest op gegeven moment stoppen met mijn studie jeugd- en jongerenwerk en ging weer thuis wonen.
Toch heb ik het heel lang geheim kunnen houden. Mijn vriend en mijn vriendin wisten het wel, maar ik had het er niet veel over. Het bleef mijn geheim, dat was veilig. We trouwden en ik dacht dan gaat het vast wel beter. Maar het werd alleen maar erger er moest gekookt en gegeten worden.
Boodschappen doen was iets vreselijks, wat halen we in huis en wat niet. We hadden ons winkelkarretje gescheiden. De ene helft voor mij en de andere helft voor mijn man. Hij moest ook persè die route nemen in de winkel die ik wilde, anders was ik de kluts kwijt. Sommige dingen moesten ook verplicht ergens anders gehaald worden, daar zat dan bijvoorbeeld 1 calorie minder in.
Lichamelijk contact werd steeds moeilijker. Niemand mocht mij aanraken. Ik ging nog meer sporten, fietsen, lopen, rennen, trap op, trap af. Echt alles in het extreme. Vier uur sporten achter elkaar zonder eten, geen probleem. Ik gaf mezelf ook nog op de kop, want het had altijd nog wel sneller, harder of langer gekunt. Het was nooit voldoende.
Soms kookte ik, ging aan tafel zitten en zat te kijken hoe mijn man het op zat te eten. Ik leed op gegeven moment mijn eigen leven en leefde van schuldgevoel naar schuldgevoel.
Van een vriendin kreeg ik een dagboekje om van me af te schrijven. Hier heb ik 2 keer wat in geschreven. Ik citeer een stukje uit 1994:
“Ik ben er heel diep in weggezakt. Ik voel me als ik niet eet schuldig, ik voel me als ik wel eet schuldig, ik voel me schuldig als iemand mij wat aanbied en ik zeg nee! Ik voel me schuldig tegenover mijzelf als iemand mij eten aanbied en ik zeg ja! Ik ben geestelijk zo moe, en lichamelijk voel ik niks. Ik sta er mee op en ga er mee naar bed. Ik fiets ermee, ik werk ermee, ik eet ermee, ik praat ermee, nooit één moment rust.”
Hierna ben ik in therapie gegaan. Ik heb daar leren eten, en mijn gevoel weer te leren voelen. Ik durfde op een gegeven moment niet meer heen. Het was zo beangstigend om weer te voelen. Mijn man moest me er heen sleuren, hij bracht me tot aan de deur, en wachtte tot de deur weer dicht ging en haalde me aan het eind van de dag weer op.
3 jaar later heb ik weer een stukje geschreven: “De maat is vol van al dat gepieker, eindelijk kom ik erachter na zo`n 3,5 jaar dat het niet overgaat. Ik kom erachter dat douchen ook vreselijk is. Ik sla mijn armen altijd om mijn buik, zodat ik mijn lelijke lichaam niet hoef te zien en toch kijk ik dan en dan voel ik me weer schuldig, het is net of ik mezelf pijn wil doen, zodat ik dan niet wil eten, maar dan pak ik toch weer eten en dan voel ik weer rot. Ik ga er alleen nog maar op achteruit.”
Dat was natuurlijk niet zo want ik ging dingen signaleren en ik kreeg weer gevoelens die ik niet meer kende, het waren gevoelens van angst, boosheid en verdriet, het voelde zo ellendig, dat ik het gevoel had dat ik dood ging. Ik kon het niet meer dragen, mijn lichaam en geest konden niet samen gaan, het was uit ballans. Soms viel ik zomaar weg en viel dan in een diepe slaap. Dat gebeurde regelmatig.
Ons huwelijk ging niet meer goed, door nog andere dingen die er bij kwamen. We hadden niet veel met God, we geloofden wel, maar deden er niet veel mee. Op een gegeven moment zouden we uit elkaar gaan, maar het bijzondere was dat we 1 keer samen hebben gebeden: God help ons!!!
Toch wilden we het samen weer opnieuw proberen. Later hebben we 2 prachtige kinderen van God ontvangen. Hoewel ik de zwangerschappen niet makkelijk vond, omdat mijn lichaam veranderde. Maar door 4 jaar therapie had ik alles wel aardig onder controle en leefden we gewoon ons leven.
God heeft ons gebed 8 jaar later verhoord. Ik begon een dieper gevoel van emotie te missen eigenlijk was ik op zoek naar God. Op zoek naar geliefd te worden. Door project doelgericht leven (een bijbelstudie) en een interkerkelijk koor kreeg ik een relatie met Jezus. Ik vond het zo bijzonder hoe deze mensen vol van God waren. Ik begon steeds meer te begrijpen: “God kijkt naar mij en Hij vindt mij mooi.”
Eenmaal op een zondagochtend in een fijne gemeente, VBG Groningen beland, heb ik alleen maar gehuild. Ik kwam erachter dat ik mocht zijn wie ik ben. Ik begon bijbel te lezen en kon niet meer stoppen (dat was pas een goede afslankmethode). En zo kwam ik bij die tekst van Ef 5:29. Ik zal hem nog een keer voorlezen:
Want niemand haat zijn eigen lichaam, maar voedt en verzorgt het zoals Christus de kerk.
Ik ben op mijn knieën gegaan en gezegd: “Heer hier ben ik. Ik kan het niet meer. Vergeef mij, Heer. Hoe kan ik mijn eigen lichaam nog steeds zo haten, terwijl God het heeft gemaakt, zoals Hij het heeft bedoeld? Wilt U mij veranderen. Ik geef mij zelf aan U, wilt U mij genezen”
Ik ben een herstel-programma gaan volgen: Celebrate Recovery. Ik heb dit doorlopen met nog 3 fantastische vrouwen (zussen) en er is mij zoveel meer duidelijk geworden. Ik heb kunnen vergeven wat anderen mij hebben aangedaan. Ook ik heb veel mensen, vooral mijn lieve man en familie en vrienden, verdriet gedaan. Maar God heeft mij vergeven. Nu kan ik ook mijzelf vergeven.
Ik leef niet meer van schuldgevoel, naar schuldgevoel. Ik ben vrij!!! Uit genade.
Ik heb verschillende therapieën gevolgd en dat was goed, dat moest ook, maar God is de heelmeester van Geest, ziel en lichaam. Het bijzondere hiervan is, dat ik dacht dat het heel goed met mij ging, dat was ook wel zo. Beter dan het eerder was, maar het zat altijd in mijn hoofd, ik hield het nog steeds onder mijn controle. Er zat nog steeds veel angst, om niet dik te worden, eigenlijk om niet geliefd te worden.
Maar het is nu weg, uit mijn hoofd, Geest en lichaam kunnen weer samen gaan. In begin ervoer ik dat als een rust, nu als een intense vrede met God.
Oh ja, ik word nog steeds aangevallen, je moet toch maar weer sporten, wat zal het heerlijk zijn om als een veertje door het leven te gaan, alsof ik dan meer gewaardeerd wordt, alsof mijn identiteit aan mijn uiterlijk afhangt.
Maar mijn identiteit is in Christus. Een aantal weken geleden heb ik te horen gekregen dat ik reuma in de weke delen heb en hypermobiliteit, dus altijd pijn en moe. Ook is er geconstateerd dat er een stukje bot beschadigd is, waarschijnlijk door sporten en bevallingen. Dit kan gekomen zijn omdat ik mijn lichaam niet goed heb verzorgt en heb kunnen luisteren naar mijn lichaam en daar nu de gevolgen van moet ondergaan. Ook daar pakt satan mij op, zo van, voel je maar weer lekker schuldig. Maar ik stuur het weg in de naam van Jezus. Want het zijn allemaal grote leugens die in je hoofd zitten. Zoals het staat in de bijbel: Onderwerp u dus aan God, maar verzet u tegen de duivel en hij zal van u wegvluchten. — Jakobus 4:7-8
Dit is wat ik voor God mag doen, dienen vanuit ervaring. Wie ben ik, dat ik hier mag staan? Ik? Ik ben een parel in Gods hand. Echt, God kan genezen. Door zijn zoon Jezus heeft Hij alle pijn en verdriet gedragen opdat ik mag leven zoals Hij dat heeft bedoeld. Beken eerst je hoogmoed. Ik bedoel hiermee, dat je moet ontdekken dat je het zelf niet kan. Kies radicaal voor God. Stel je leven onder de heerschappij van Jezus. Dan komt de rest ook wel.
Ik weet als geen ander om het alleen te willen op lossen. Dat van mij is nooit erg genoeg. Er is altijd wel iemand dunner dan ik. En dit is wat ik anderen wil vertellen, alsjeblieft deel het. Kom uit die schelp, laat God het openbreken, dan mag je de parel worden, zoals God jou heeft bedoeld.
Dank je wel Petra voor je openhartige en eerlijk getuigenis.
De gedachte die ik kreeg nadat ik dit gelezen had, is de volgende :
Hou vast Petra, hou vast, want Ik Jezus ik ben je Heer en zonodig draag ik je door alle moeite heen. Hou vast Petra hou vast ook als alles mis dreigt te gaan Ik ben bij je.
Mijn kracht is er ook voor jouw Petra. Mijn Geest wil ik je geven, een Geest van kracht en wijsheid. Weet dat Ik zegt de Heer in jouw een werk ben begonnen dat ik ook zal voleindigen . Ik ben je geneesheer vertrouw op mij, IK zal je volkomen genezen
Je zult zijn een krachtige vrouw, vol van wijsheid en liefde en Ik wil je gebruiken als Mijn kind tot eer van Mijn naam
Gods zegen voor jouw je man en je gezin. Weet Hij is met je
Bas
Dankjewel Petra,
… ontroerend om te lezen, wat hebben we toch een grote God die zo persoonlijk tot ons spreekt door Zijn Woord en de noodkreet uit onze harten verhoord.
Een lange weg ben je gegaan…,dat je, (nog meer) dansend op de bergtop, en getroost en gedragen in de dalen verder mag wandelen met Hem, met je gezin, is mijn gebed,
Baukje
Hallo Petra, via een link kwam ik bij je getuigenis terecht.
God kan soms een lange weg met mensen gaan en zo ook met jou.
Fijn dat je ten diepste je identiteit in Christus gevonden hebt.
Wat me opviel is dat Celebrate Recovery ook een rol gespeeld heeft in je herstel.Dat vond ik wel bemoedigend.
In onze gemeente gaan we daar in okt. ook mee van start. Ik heb zelf
een proefronde gevolgd en ga nu als gespreksleidster meedoen.
Col. 1; 9,10,11 wens ik je toe!
Groetjes Petra
Petra, ik wil in mijn reactie kort spelen met woorden, zonder jouw probleem van anorexia belachelijk te maken.
Ik vind het mooi dat je bent aangekomen in Gods huis. Dank je wel dat je dit met ons wilt delen. Ik weet zeker dat dit getuigenis gewicht in de schaal zal leggen van andere mensen.
Als jij niet alleen op deze site, maar ook in wat voor andere vorm van evangelisatie dan ook jouw levensverhaal eerlijk blijft vertellen, dan kan God dat gebruiken om bij onze medemensen aan de deur van hun hart te kloppen. Dan mogen anderen ook ervaren dat zij er mogen zijn, omdat de mooiste liefde die ze mogen kennen van niemand anders dan van God Zelf is.
Petra, Gods Liefde gaat veel verder dan wij ooit zullen kunnen beseffen. Daarom wens ik je van harte Zijn zegen!
Groetjes, Hans
Wat heerlijk om deze reactie`s te krijgen. Wat een bemoediging.
Bedankt, God`s zegen voor iedereen.
groetjes petra.
He Peet De Heer is groot en machtig een burgt en een bevrijder is hij voor wie vertrouwen op Hem.
gr hen
hoi,
Dankjewel voor je woorden. Ik herken er heel veel in. Heb zelf ook opgenomen gezeten, voor o.a. een eetstoornis. Ook ik mocht ervaren: GOD is degene die mij heeft gemaakt, wie ben ik om mezelf lelijk te vinden, wie ben ik om mezelf te straffen (mijn lichaam).GOD is de maker van mijn lichaam en geest, en ik wil Hem dienen, Hem zijn gang laten gaan, en Hem leren vertrouwen in Zijn woorden: Ik hou van jou, je bent Mijn kind, je bent een parel in Mijn hand, en Ik zal voor je zorgen. Ik ben er nog niet, maar volhard, net zoals jij dat hebt gedaan. Dankjewel nogmaals, erg bemoedigend om te lezen dat God je gered heeft, en dat wij als kinderen van God de autoriteit hebben gekregen om de satan met zijn listen, weg te sturen, in Jezus’ machtige naam!
Gods Zegen voor jou.
Hoi Petra,
Wat leuk je getuigenis hier tegen te komen! God is groot.
Groeten, van je zuster uit de VBG
Eva Dijkema
Hoi Petra,
Wat een lef om zo mooi te verwoorden wat God voor je heeft gedaan.
Hij is groter dan wij vaak denken.
HOudt vast en laat Hem nooit meer los.
Ik heb Hem (en de Heilige Geest) onlangs heel persoolijk mogen ervaren en ervaar Hem sindsdien elke dag heel dicht bij mij.
Mijn leven is doelloos zijn zonder de Here Jezus.
Wat fijn dat Hij er voor ons allemaal is.
Hoi petra,
ik las je getuigenis met veel aandacht. Sommige dingen herkende ik in je verhaal. Ik vind het dan ook bemoedigend te lezen dat God verhoort en niet altijd meteen.
Ik herkende ook dat je schreef dat je dacht dat het goed ging met je. Maar daarna schreef:”dat was ook wel zo, beter dan het eerder ging, maar het zat nog altijd in mijn hoofd.”
Dat herken ik vandaag bij mijzelf. Het gaat na een intensieve therapie beter met mij, maar veel houd ik nog onder controle, ik blijf het moeilijk vinden om te voelen.
Maar het begin is er, ik merk ook dat God met mij bezig blijft. En dat ik iedere keer weer mag opstaan.
Je getuigenis was een aansporing, een roep om te blijven vertrouwen op God.
Veel zegen en goeds,
anneke
Hallo Petra, Ontroerend, aangrijpend en erg herkenbaar (als moeder van een dochter die deze strijd is doorgegaan en aan het herstellen is). Ik wens je Gods rijke zegen en volledige innerlijke heelheid! Wellicht kan Hij jouw schade tot een schat maken!
dank je voor je getuigenis.ik heb ook een hele reis al gehad.
Ken je mensen die met me om willen gaan? die een echte relatie met God hebben en kunnen vrij luisteren;ik ben alleen. Jij hebt veelmensen omje heen die je snappen en bijstaan:Prijs de Heer daarvoor.
mag ik prive even met je praten/mailen?
liefs mij.
Hallo Konijntje,
Als je dit leest, ga dan eens naar mijn website (www.Godslevensveranderendekracht.nl)en laat een bericht achter op het contactformulier. Dan kunnen wij ook prive mailen als je daar behoefte aan hebt.
Ik heb ook het nodige meegemaakt. Dat kan je lezen op mijn website en op mijn getuigenis op deze site.
Petra,
Ik vind dat jij een krachtig getuigenis hebt. Het maakt God niets uit hoe je er van buiten uitziet. Hij kijkt naar de binnenkant, naar je hart en dat zit bij jou wel goed.
Ik hoop dat je veel mensen mag bereiken voor God, die met hetzelfde probleem te kampen hebben.
God zegene je,
Rachel
God zegene je,
Bedankt voor al jullie reaktie`s.
Wat een genade van God om elke keer weer bemoedigt te worden.
Elke keer kom ik er weer achter, hoe goed het is om te getuigen, van wat God in mijn leven heeft gedaan.
Ik spreek genezing uit voor jullie die nog niet (volledig) hertseld zijn in de machtige naam van Jezus! Hou vol!
God`s onmisbare zegen toegewenst.
petra
Hallo,
Dit bericht heb je een lange tijd geleden geplaatst. Waarschijnlijk check je de berichtjes al niet eens meer. TOch wil ik hier even op reageren. Ik ben een meisje van 15jaar. Ik zit constant in een twee-strijd. Of ik denk : ‘Ik ben mooi, ik ben gemaakt door God’ dus moet ik meer eten, want ik ben niet meer ongesteld,ik moet aankomen,ikmoet aankomen. Dus heb ik vreetbuien. Of ik denk; ‘ik ben dik. Ik doe toch al zoveel fout, naar God gaan heeft geen zin meer.’ en dan probeer ik af te vallen.
Ik heb gelukkig lieve personen om mij heen die mij helpen om op de goede weg te blijven. Wel vind ik dit erg lastig. Jouw verhaal helpt mij. Het geeft mij het gevoel dat ik WEL waardevol ben. En dat als je Jezus om hulp vraagt, hij mij kan verlossen. Maar de duivel is wel sterk. Jouw verhaal geeft mij kracht. dank je wel voor het delen van jouw verhaal. Ik hoop dat alles goed met jou gaat. Ik dank je nogmaals voor dit verhaal, je geeft mij hoop. Ik wil je Gods zegen toewensen. Ik zal voor je bidden, en ik hoop dat je dat ook voor mij wilt doen.
Groetjes.
Hallo Petra, heel mooi getuigenis! Alleen 1 ding daaruit riep wat vragen bij mij op. Ik heb zelf nl ook toen ik 17 jaar was een behoorlijke eetstoornis gehad, en woog nog maar 50 kilo in korte tijd. Ook bij mij was idd de dieperliggende motivatie om af te slanken omdat ik zo dacht geliefd te zullen worden door andere mensen en erbij zou horen….uiteraard is dit een dikke leugen van de Satan. Ook toen ik al een ontmoeting met Jezus had gehad en bekeerd was, had ik het ook nog geruime tijd in mijn hoofd zitten met de neiging tot contrôle te willen hebben over mijn lichaam buiten God om, want zo zie ik het nu als ik er op terugkijk. Toen je in je getuigenis noemde dat je soms nog aangevallen werd door Satan doordat hij tegen je zei ga maar weer sporten, wat zal het fijn zijn om weer als een veertje door het leven te gaan, rees bij mij daarna wel de vraag van: is het dan helemaal niet goed meer om als christen te sporten? Of om op je eetpatroon te letten? Dat is toch ook weer een reactie uit balans? Want ik heb zelf nl daar een hele tijd last van gehad, dat ik na mijn bekering ook nog in extremen ging denken. Ik herken die gedachten van verleiding door Satan idd door maar weer precies te doen wat je vroeger ook deed, nl dwangmatig afvallen etc. maar ook de tegengestelde reactie van mijn geest daarop door door overtuiging van God op eerstgenoemde dat dat niet goed was, dan maar te denken dat God helemaal niet wil dus dat ik zou afvallen en met mijn lichaam bezig zou zijn, omdat mijn identiteit in Hem verborgen lag….wat natuurlijk ook zo is, maar ik zat ook in een kramp van de gedachte dat het uiterlijk er niets toe deed of lichaamsvorm, omdat God daar toch niet naar keek of belangrijk vond. Dat maakte mij óók doodongelukkig…Kortom, ik kon zelf hele lange tijd het midden niet vinden en was daar erg ongelukkig door en kon de volle blijdschap in God daardoor niet goed vinden. Tot ik op een gegeven moment een woord van kennis kreeg na intens gebed over dit probleem in mijn binnenste, dat woord van kennis zei dat mijn denkwereld in extremen functioneerde, maar dat God mij veel meer vrede, liefde, en blijdschap wilde geven. Op het moment dat dit uitgesproken werd door die evangelist, wist ik diep vanbinnen wat God daarmee bedoelde, en dat God niet wil dat wij als christenen in extremen functioneren, maar juist gebalanceerde christenen worden, die idd als eerste hun waarde en identiteit in God zelf mogen ontdekken, maar daardoor niet hun verantwoordelijkheid voor hun gezondheid of lichaam behoren te verwaarlozen, dat God daar een gezonde balans voor wil geven. Ik heb bemerkt dat toen ik dit ging grijpen, ik pas echt de echte vrijheid vond in mijn christenleven!! En het is en was ook daarna zeker nog niet makkelijk, omdat ik al zo lang in die denkpatronen vast zat, maar bij God is niets onmogelijk!! Dit had ik op mijn hart naar aanleiding van je overigens prachtige getuigenis!! God’s zegen!!