Mijn Getuigenis

Ik ben Petra, en ik wil graag een stukje van mijn levensverhaal vertellen, tot eer van mijn hemelse Vader.

Ik ben geboren in een klein dorp in Friesland, waar ik tot mijn vijtiende jaar heb gewoond.

In mijn ouderlijk huis werd veel gevloekt. Ook was er vaak slaande ruzie tussen mijn vader en moeder, waarin ik ook betrokken werd. Zo groeide ik op, maar werd ik zowel geestelijk als lichamelijk mishandeld.

We waren outcasts
Ons gezin werd als outcast beschouwd en kinderen uit ons dorp mochten niet met mij spelen. Wij werden genegeerd, maar men wist natuurlijk wel dat er dingen gebeurden die niet goed waren. De politie kwam immers nogal eens over de vloer.

Pesterijen gericht op mij kwamen geregeld voor. Door al deze omstandigheden ben ik mezelf gaan afsluiten voor mensen en ging ik mijn eigen weg. Ik heb slechts drie jaar op de lagere school gezeten.

Op mijn 15e had ik er genoeg van en begon ik van huis weg te lopen. Ik trok liftend door Nederland en zocht onderdak bij goedgelovige mensen. Wanneer ik tegen de lamp liep werd ik door de politie steeds weer thuis gebracht.

Na de zoveelste keer heeft de politie me naar een pschyiatrisch ziekenhuis gebracht waar ik in de gesloten afdeling werd geplaatst. Om me in bedwang te houden werd ik volgestopt met medicijnen. Ook werd ik mishandeld door het verplegend personeel. Psychische behandeling of begeleiding heb ik er niet gekregen. Na negen maanden in deze inrichtig te zijn geweest werd ik ontslagen. Intussen had ik elk vertrouwen in mensen verloren.

Mijn ouders waren ondertussen verhuisd naar Haarlem. Er veranderde echter niets ten goede en ik was opnieuw de persoon die door hen werd gebruikt om hun woede en onmacht op af te reageren. Het werd heviger zelfs dan voorheen. Zodoende nam ik opnieuw de benen en kwam ik dus ook opnieuw weer in aanraking met de politie. Hoe ver ik het land ook inging, altijd werd ik wel gevonden en werd ik in een politiecel of in een ziekenhuis gebracht.

Gangster
Een ongelooflijk plan groeide in mij… gangster wilde ik worden. Ik wilde iemand zijn en wilde aandacht trekken van mensen, zodat ik meetelde. Amsterdam was voor mij de stad waar ik een stamkroeg kreeg, daar kende men mij en kreeg ik eindelijk de aandacht en bevestiging van mensen waar ik naar verlangde. Hier was ik voor het eerst in mijn leven iemand waar men naar luisterde en die men waardeerde.

Ik kwam in aanraking met een echtpaar dat mij in hun gezin opnam als interne huishoudelijke hulp. Twee jaar ben ik hier geweest en zolang ik deed wat er van mij verwacht werd ging het goed, maar ik was niet de persoon die precies deed wat er van me verlangd werd. Wanneer ik deed wat ik zelf wilde, probeerde men mij steeds hun wil op te leggen.

Op een gegeven moment ben ik op kamers gaan wonen. Ik vond werk in een fabriek waar medicijnen werden gefabriceerd. Later ben ik bejaardenhulp geworden. De eenzaamheid in mijn leven probeerde ik op te vullen met medicijnen en drank en ging hier steeds meer van gebruiken. Zodoende werd de chaos in mijzelf alleen maar groter en groter.

Ik werd weer opgenomen in een psychiatrisch ziekenhuis maar men wist geen raad met mij. Als een hopeloos geval en ontoerekeningsvatbaar werd ik ontslagen.
Door een overdosis te gebruiken kwam ik weer in een ziekenhuis terecht. Een jaar ben ik hier intern medisch begeleid, maar toen ik werd ontslagen, was er niemand waar ik verder door geholpen of begeleid zou worden. Ik had het idee dat dit jaar weggegooid was en ik weer bij af stond.

Gedurende mijn leven heeft zich een persoonlijkheidsstoornis ontwikkeld deze wordt borderline genoemd. Agressiviteit bijvoorbeeld was iets in mij dat sterk aanwezig was.

Opnieuw ben ik in Amsterdam gaan wonen en heb van alles gedaan. Zelfs ben ik een blauwe maandag getrouwd geweest!

Zes jaar in Duitsland
Op een gegeven moment kwam ik goede vrienden tegen. Zij schrokken enorm van mij en lieten mij op een kamertje wonen en brachten me elke dag eten. Overdag zwierf ik de stad door. Ik was niet meer normaal aanspreekbaar en ging zwerven door Europa en kwam zodoende op een keer in Duitsland terecht in Hamburg.

Hier ontmoette ik in 1972 een groep mensen op de Reeperbahn in Hamburg, zij stonden te zingen. Het bleken Christenen te zijn. Zij namen me mee en ik bleef een paar dagen bij hen. Ik las bij hen uit verveling een boekje geschreven door Moeder Basilea Schlink, van de Marienschwestern, het boekje heette: “Altijd is God groter”.

Al lezende werd me plotseling duidelijk dat wat ik las de waarheid was. Omdat ik las dat de Marienschwestern uit Darmstadt kwamen en ik hier wel meer over wilde horen ging ik hier naartoe en bleef daar een paar maanden, ik werd er heel hartelijk ontvangen.

De vrouw van een Nederlandse dominee die daar werkte sprak nogal eens met mij. Ik gedroeg me zoals ik was toen en had op alle vragen een weerwoord en werd brutaal tegen haar. Deze vrouw keek me aan en zei: “Petra, je hebt een heel grote mond, maar je hebt een heel klein hartje”. Toen nam ze me in haar armen en vanbinnen brak er iets in mij en begon ik te huilen. Heel diep werd ik door God aangeraakt op dat moment en Hij begon Zijn werk in mij.

Zes jaar ben ik in Hamburg geweest en verbleef in een Christelijke woongemeenschap.
Ook dit ging niet zo goed: ik was wel bekeerd maar was niet genezen van mijn wonden en gedroeg me ook nog zoals voorheen en voelde me snel afgewezen.

Ik kreeg contact met mensen van de “Volle Evangelie Zakenlieden” en door hen werd ik enorm goed geholpen. Ik werd bij hen thuis uitgenodigd en door de gespekken die ik met hen had merkte ik dat men mij begreep, heel veel heb ik aan hen te danken.

Ik mocht gastvrouw worden van de bijeenkomsten en werd in kerken en groeperingen uitgenodigd om te komen spreken. Op een gegeven moment kreeg ik de leiding over een koffiebar. We werkten er met drie teams: een voor op straat, een voor gebed en een voor de koffiebar. Veel mensen kwamen tot Jezus door dit werk.

Gedurende deze tijd ervoer ik acceptatie van mensen, we leefden met elkaar en vormden een hechte gemeenschap. In 1975 kwam er verandering, de groep viel uit elkaar. Ook de opwekking, die was ontstaan op straat, stopte. De koffiebar ging dicht en alles lag plat. In 1977 ben ik teruggegaan naar Nederland. Binnen een paar uur vond ik in Franeker een flat.

Beeld van de Vader
Op een nacht hoorde ik een stem en er werd gezegd: “de Vader zelf heeft je lief”. Ik kende deze woorden niet vanuit de Bijbel. Daarna zag ik in een droom een wolk boven mij met daaromheen gezichten van voor mij bekende mensen. Ik wist dat het Jezus was die deze wolk voorstelde en er was zo’n tederheid van Hem. Ik voelde Zijn liefde als sneeuwvlokken op mij neerdalen. De volgende morgen begreep ik dat de mensen die ik rondom de wolk had gezien mensen waren die voor mij aan het bidden waren.

Amerika
In 1982 ging ik voor drie maanden naar Amerika. Een lieve zuster, presidente van “End-Time Handmaidens and Servants”, nodigde me uit hiervoor. Ik leerde er te ervaren wat liefde en aanvaarding betekent. Men had veel geduld met mijn dikke muren rondom mij. Deze begonnen hierdoor af te brokkelen en langzamerhand durfde ik mijzelf meer te geven en te leren opener te worden.

In 1988 ben ik in Israel geweest om het Loofhuttenfeest te vieren. Steeds meer in mij begon te veranderen, ik leerde bijvoorbeeld emoties ervaren die ik nooit gekend had. Ik werd bijvoorbeeld door het horen zingen van vogels ontroerd.

Tijdens een conferentie van Women’s Aglow in 1991 werd ik bevrijd en genezen van borderline. Ik kreeg hulp via het hoofdbestuur en begon te werken aan mijzelf en leerde mezelf kennen en te zien waarom ik vaak zo slecht reageerde op situaties. Niet altijd was deze hulp even correct. Soms voelde ik me gemanipuleerd en was de hulp niet toereikend.

Terug in Friesland
Eind 1992 kreeg ik sterk de indruk dat ik moest gaan verhuizen maar wist tot het allerlaatste moment niet waarheen. Ik wilde niet naar Leeuwarden maar kreeg steeds meer de drang om er toch naar toe te gaan. Binnen 24 uur kreeg ik een mooie flat. Ik wist dat ik in 1998 een flat in Heerenveen zou kunnen krijgen, dan zou deze vrij komen. Hier woon ik inmiddels alweer tien jaar, het is een prachtige flat, heerlijk ruim en met uitzicht over de huizen en bossen.

Ik ervaar Gods Vrede en Liefde iedere dag. Ik ben nu twee jaar aan huisgebonden doordat ik een nieuwe heup kreeg. Er iets mis gegaan met de zenuwen, waardoor ik niet zonder hulpmiddel kan lopen. De genezing gaat heel langzaam, ik begrijp het niet, maar vertrouw op God mijn hemelse vader dat het weer goed komt.

De Vreugde des Heeren is mijn kracht!

Petra

Be Sociable, Share!

•