Mijn Getuigenis

OK. Ik ben Hasso, 48 jaar, 26 jaar getrouwd, 4 kinderen, werkzaam in de IT. Daarnaast freelance webdesigner en webshopwinkelier.

Lange tijd heb ik er zo over gedacht: de religies zijn gewoon ontstaan tijdens de evolutie. De oermensen werden steeds intelligenter en meer bewust van zichzelf. Daardoor gingen ze zich dingen afvragen en “verzonnen” een verklaring voor “onverklaarbare”, maar in hun ogen zeer ingrijpende verschijnselen, zoals bijvoorbeeld een zonsverduistering. Ze bedachten dus dat er hogere machten waren die hun wereld konden beïnvloeden. Daarom konden ze die hogere machten maar beter te vriend houden en bedachten ze het brengen van offers. Zo zou je de oorsprong van verschillende religies zeer beknopt en verstandelijk kunnen verklaren.
Voor de rest draait het allemaal om het recht van de sterkste (Darwin) en toevalligheden.

Totdat….
Ik verkering kreeg met een meisje (dat nu mijn vrouw is). Zij komt uit een hervormd gezin en als ik bij haar het weekend doorbracht ging ik wel eens mee naar de kerk. Later, toen we getrouwd waren (voor de goeie orde ook in de kerk) en in verwachting van onze eerste, kreeg ik steeds meer vragen over het geloof, waarop mijn vrouw ook geen antwoord had. We hebben toen besloten catechesatie te gaan doen. Tijdens deze catechesatie periode (die van september tot april duurde) werd onze dochter op eerste Kerstdag geboren. Helaas was zij tijdens haar geboorte overleden. Nou daar sta je dan met je vragen bij zo’n dominee: Waarom!!!!???? Als God er is, waarom laat Hij dit dan gebeuren……..? De dominee gaf ons een heel eerlijk antwoord. Hij wist het ook niet en was net zo verslagen als wij.

En toch werden we op een of andere manier getroost door zijn antwoord. Ik realiseerde me ook: “Waarom niet, waarom zouden ellendige dingen alleen anderen moeten overkomen. Wie ben ik dat ik daarvan gevrijwaard zou blijven?”. We hebben uiteindelijk beiden catechesatie gedaan en ik ben toen ook gedoopt. We vonden niet het antwoord op de Waarom-vraag maar wel troost en steun in de gemeente.

Opwekking
In de loop van de tijd verminderde onze geloofsbeleving en gingen we ook minder naar de kerk, omdat er binnen die kerk dingen niet goed zaten. Mijn zwager en schoonzus waren al eerder overgestapt naar een andere gemeente, waarvan wij ook wel eens een samenkomst bezochten. Zij gingen ook soms een dagje naar de grote jaarlijkse Pinksterconferentie Opwekking.

Omdat wij een grote tent hadden vroegen ze ons om ook een keer (dat was in 1998) mee te gaan en of ze dan bij ons in de tent mochten slapen. Dan konden zij ook de hele conferentie meemaken in plaats van een dagje op en neer. Omdat we ook wel voelden dat ons geloofsleven een opkikker kon gebruiken hebben we ja gezegd.

We hadden geen idee wat we ons erbij voor moesten stellen: Duizenden christenen bij elkaar op een hoop in tenten. Grote, hele grote en nog grotere tenten voor samenkomsten. Tenten voor kinderen, voor tieners, voor jeugd. Tenten voor boeken en CD’s, een snacktent. Toiletblokken, aggregaten, kortom een enorme camping wordt er voor 5 dagen uit de grond gestampt.

Op zaterdagavond zaten we gezellig met elkaar te eten voor onze tenten en we raakten in gesprek over toeval en waarom dingen gebeuren zoals ze gebeuren, toen het tijd was geworden om naar de samenkomst te gaan. Daar zou ene Otto de Bruijne gaan spreken. Ik had die naam wel eens gehoord en gezien bij de EO als ik zat te zappen, maar voor de rest kende ik de man niet.

Ik weet niet meer precies waarom, maar ik liep niet met de anderen naar de grote samenkomsttent. Misschien was ik toevallig wat vergeten en was ik teruggegaan om het te halen of zo. Ik liep dus alleen en tijdens deze wandeling maakte ik een “deal” met God.
Ik zei in gedachten: “Heer als Uw Heilige Geest ergens is, dan moet ik daar, hier tussen zoveel mensen die in U geloven toch wat van merken. Als u echt bestaat, dan ben ik hier niet toevallig. Ik daag ik U uit dat te tonen. Het zou toch wel heel erg toevallig zijn als die meneer Otto het straks over mijn probleem gaat hebben. Mijn geheim, dat niemand kent. Alleen U kunt het kennen. Als Otto over mijn geheim praat, al is het maar één zinnetje, dan aanvaard ik U in mijn hart”.

We hadden afgesproken waar we zouden gaan zitten, dus ik kon de anderen gemakkelijk vinden. Het was lekker weer dus we zaten buiten de tent op bankjes, bijna achteraan. Ik ging zitten en wachtte af wat er zou gebeuren.

Otto sprak, maar niet over mijn geheim. Hij had het over hoe de mensen van hun geloof een knuffelbeer maken. Ze stoppen al hun pijn en verdriet in een vuilnisbak en gaan er bovenop zitten. Want God moet een lieve God zijn, een God die je kan knuffelen, waar je alles tegen kan zeggen en die nooit iets vervelends terug zegt. Een God die je ook even opzij kan leggen en weer kan oppaken als het jou uitkomt. En over hoe je kan kicken op de misère en tegenslagen van anderen; dat jouw zonden toch veel minder erg zijn, in vergelijking met die van anderen. En dat Hij vooral niet in de buurt van die vuilnisbak moet komen.

En net toen ik dacht: “Nou da’s mooi, het gaat nog steeds niet over mij”, toen kwam het. Ineens veranderde hij van onderwerp. Dat hij eigenlijk helemaal daar niet wilde staan en helemaal niet wilde spreken. Want hij was het niet waard, omdat hij een geheim had. Hij had namelijk niet zo lang daarvoor op een hotelkamer zitten zappen en was blijven hangen bij een pornofilm.
PATS!

Pornografie
Het was alsof ik een klap in m’n gezicht kreeg. Want dat was mijn geheim: verslaafd aan pornografie. Het leek alsof Otto het alleen nog maar tegen mij had. Ik wist dat er nog veel meer mensen om me heen waren, maar het leek alsof ik alleen was met hem. En hij vertelde verder…dat ie niet meer wist hoe lang hij had zitten kijken. Hij had hem uiteindelijk uitgezet, maar toch na 30 jaar christen zijn was hij er toch ingetuind. En hij zei dat hij straks als eerste voor het podium zou gaan knielen om het in orde te maken met God.

En daar zat ik. “Ja kerel, daar zit je. Wat doe je nu? Je hebt een deal met Hem gemaakt. Ga je je eraan houden? Durf je dat wel? Nu op te staan en naar voren te gaan? Iedereen zal naar je kijken en wat zullen die wel niet van je denken.”

Een korte aarzeling en toen stond ik op. “Nee”, dacht ik, “dat gaat niet gebeuren, Otto. Ik ben je voor”. Ik liep naar voren over het pad tussen de stoelen. Wat die andere mensen dachten kon me niks schelen, dit was tussen God en mij. Het leek mij minuten te duren voor dat ik er was. Anderen zeiden later: “Het leek wel of je vloog”.

Daar voor het podium heb ik geknield. Ik heb gehuild….het uitgeschreeuwd naar God: “Ik kan het niet…., ik kan het niet…., ik kan het niet alleen. Help me. Help me. Help me”. Wel honderd keer heb ik de woorden herhaald. Samen met Otto en later nog heel veel anderen heb ik mijn zonden beleden. En God heeft me geholpen.

Ik ben niet meer verslaafd. Ben ik helemaal vrij van zonde. Nee. Er is een tegenstander, satan, die mij nog steeds in verleiding wil brengen op allerlei slinkse manieren. Soms lukt het hem. Dan herinnert hij mij aan mijn verleden. Dat het helemaal niet zo erg was en dat toch niemand het ziet. Dan vecht ik terug en herinner hem aan zijn toekomst. Want al verlies ik soms een slag: de oorlog is al gewonnen door Jezus Christus toen Hij stierf aan het kruis en in Zijn opstanding mag ik eeuwig verder leven!

Hoe gaat het nu met me?
Terugkijkend op de afgelopen tien jaar is er wel wat veranderd. De bijbel leert ons dat we sterk zijn in onze zwakheid. Dat is ook de reden dat ik me niet schaam voor mijn getuigenis. Ik geloof dat het anderen zal helpen.

Soms mag ik spreken voor mannen of jeugdkerken (zie christelijkpodium.nl), iets wat ik graag doe. Verder ben ik met een vriend onlangs een webshop begonnen met radicale shirts etc. Fransiscus van Assisi schijnt ooit gezegd te hebben: Preek het evangelie elke dag, gebruik zonodig woorden. Wij hebben het een beetje aangepast: Preach the gospel every day, if necessary use a t-shirt.