Mijn Getuigenis

Wie ben ik?
Ik ben geboren als 2e dochter in een gezin met 4 dochters. De oudste 3 hebben een gedeelte van hun jeugd doorgebracht in Indonesië, waar mijn vader tin baggerde. Wij woonden op een eiland, waar wij een lagere school bezochten, met in totaal zo’n 13 kinderen. Een heerlijke tijd is dat geweest in mijn herinnering, onbezorgd genieten van huis, school en op zondag de kerkdiensten en zondagschool in de soos. Samen met alle Hollanders die op het eiland woonden.
In 1956 kwamen wij naar Nederland en daar is ons jongste zusje geboren.

Na de lagere school ben ik naar de ULO gegaan en heb daar een fijne tijd gehad. Toen kwam de periode van werken, trouwen en gelukkig hebben we ook nog 2 kinderen gekregen.

Ziekte en verdriet
In 1972 werd bekend dat in onze familie een weinig voorkomende spierziekte heerste, waaraan zowel mijn moeder als mijn 3 zussen leden. Ik was draagster, maar had en heb geen verschijnselen.

In 1980 overkwam mij een auto-ongeluk waarbij een stevige whiplash mijn deel werd. Het leven van mijn man en mij en onze 2 kinderen van inmiddels 11 en 13 werd behoorlijk op zijn kop gezet. Alles moest anders en daar leed het hele gezin onder.

Ziekenhuisopnames, fysiotherapie en revalidatie – het duurde ongeveer 10 jaar voor er weer een beetje normaal geleefd kon worden. Altijd waren er anderen nodig om het gezin draaiende te houden en het is geweldig fijn dat ze er waren, maar het gaat wel ten koste van de privacy die je als gezin toch ook nodig hebt. In 1981 overleed mijn moeder op 61-jarige leeftijd als gevolg van de spierziekte en 8 jaar later mijn oudste zus, die maar 45 jaar werd.

Jaren lang ben ik betrokken geweest bij de opvang van verkeersslachtoffers, dat was mijn manier om te verwerken wat mijzelf ook was overkomen. Anderen helpen vanuit de ervaring die ik zelf had gehad. Als vrijwilliger heb ik dit werk 10 jaar gedaan, toen ik in 1998 opnieuw werd aangereden en de ellende weer begon. Intussen was ook mijn jongste zus op 38-jarige leeftijd overleden. De rek was er uit en ik gaf het vrijwilligerswerk op.

Door alle ellende, denk ik, had ik ook clusterhoofdpijn gekregen en de zuurstoffles die ik na een onderzoeksperiode kreeg, hielp mij om de aanvallen te stoppen en het leven nog enigszins leefbaar te houden.

Een jaar later vroeg mijn oudste zoon om op het bedrijf waar hij werkte te komen helpen met logistieke problemen en daar heb ik gehoor aan gegeven, 1 tot 1,5 uur per dag was wat ik in die tijd net aankon, met de zuurstoffles in de auto ging ik op pad. Mijn horizon verbreedde zich weer en dat is goed geweest voor mijn herstel. Een paar jaar later werkte ik daar halve dagen en met heel veel plezier. Toen echter mijn 3e zusje in 2004 overleed, eveneens aan de gevolgen van de spierziekte, toen stortte ik in. De emmer was vol en ik kon niet meer op tegen al die tegenslagen.

Israël – Een aanraking van de Heer
In 2005 vroeg een vriendin mij om mee te gaan naar Israël, zij wist dat ik dat heel graag wilde. Ooit had ik met mijn zus afgesproken, als de kinderen de deur uit zijn dan gaan we samen met de mannen naar Indonesië en naar Israël, Terug naar waar zij geboren was en naar het land van de Belofte voor de toekomst. Dat kon niet meer met haar dus die vriendin wist dit en wilde wel met mij mee.

Die reis ging niet door, vanwege te weinig animo. Maar een half jaar later werd ik gebeld dat er een reis gepland was. Helaas kon mijn vriendin niet mee en mijn man ook niet, dus ging ik alleen! Tijdens die reis kwamen we aan het meer van Galilea.

Daar aan het meer van Galilea had ik een zware nacht. De aanvallen van clusterhoofdpijn waren zo heftig dat ik alleen maar kon denken: ‘hoe snel krijg ik zuurstof en kan de pijn verdwijnen’. Daarna wilde ik graag naar buiten om de druk op mijn hoofd wat te laten verdwijnen. Buiten kwam ik door de omgeving bij God terecht.

De voor mij bekende bijbelgedeelten, zoals dat Jezus voor zonsopkomst in Galilea ging bidden (Marcus 1:35), gingen als het ware daar leven en ik ervoer Jezus op dat moment héél dichtbij. Toen ik op mijn knieën, teneinde raad, Hem vroeg om genezing, heeft hij mijn gebed verhoord. Sindsdien heb ik geen enkele aanval meer gehad! De zuurstofflessen zijn verleden tijd en ik ben ervan overtuigd dat God met mijn leven een bedoeling heeft.

Het gaat goed met me en ik kijk het leven weer met vertrouwen tegemoet, ook al gebeurt dan met vallen en opstaan. Tot op heden sta ik met Gods hulp toch iedere keer weer op en leef!