Mijn Getuigenis

Hoi, mijn naam is Karin, ik ben 28 jaar en 8 jaar getrouwd.

In mijn jeugd ben ik al in aanraking gekomen met het geloof, doordat mijn ouders altijd naar de kerk gingen. Maar ik vond niet dat ik daar op mijn plek was. Omdat ik dyslectisch ben vond ik catechisatie erg moeilijk en ik was bang fouten te maken.

Mijn ouders waren altijd thuis: m’n moeder was depressief en mijn vader heeft een heel zwaar ongeluk gehad waardoor hij niet kon werken.
Op de basisschool ben ik heel veel gepest. In de laatste klas kreeg ik last van epilepsie, en toen ik naar de middelbare school moest ging dat zo slecht dat ik opgenomen ben in een epilepsiecentrum in Heemstede. Daar heb ik 2 jaar gewoond en ik ben daar ook naar school geweest. Omdat ik niet goed mee kon komen is mijn niveau erg omlaag gegaan.

Toen ik weer “thuis” kwam ging ik naar een gewone middelbare school waar ik wederom erg werd gepest. Ik heb in 1 jaar tijd 4 scholen gehad tot ik in Rotterdam op school terecht kwam. Daar heb ik m’n allerbeste vriendin leren kennen, wat ze nu al 14 jaar is.

Op een gegeven moment werd mijn vader heel erg ziek en in 2000 is hij overleden. Ik was toen 19 en ik mis hem jaren later nog steeds heel erg. Voor hij ziek werd was ik al depressief door alles wat er gebeurde, en toen hij is overleden werd het nog erger en liep ik met zelfmoordneigingen. Ik ben toen aan de medicijnen gegaan (Prozac). Na een jaar of 2 aan de Prozac te hebben gezeten, is bij mij geconstateerd dat ik een licht verstandelijke beperking heb waar ik nu hulp voor krijg.

Mijn man heb ik in 2000 leren kennen en hij heeft mijn vader maar 4 weken gekend – toen overleed hij.
Nadat mijn vader is overleden heb ik het geloof de rug toegekeerd en wou er niets mee te maken hebben. Mijn vader was zo gelovig, waarom moest hij dan zoveel pijn hebben tijdens zijn laatste dagen?? Ik was boos! Heel boos!

Ik ben in de tijd heel veel aangekomen. Op een gegeven moment woog ik ruim 320 kg. In 2005 kreeg ik een longembolie die me bijna fataal is geworden, en toen ging bij mij de knop om. Ik heb per meter weer moeten leren lopen. Ik ben toen 100 kg afgevallen en helaas stond toen m’n gewicht stil. In 2006 heb ik een gastric bypass gehad en op het moment weeg ik nog 117 kg.

Op 25-09-08 (1 dag voor het 8 jaar overlijden van mijn vader) heb ik een borstverkleining gehad, per borst hebben ze 2 kg huid verwijderd. Ik ben er erg blij mee. Nu ben ik bezig met de voorbereidingen voor een body-lift (rug en buik in 1x)

Na ongeveer anderhalf jaar kwam de jeugdouderling van mijn oude gemeente een keer bij me langs. We hebben toen een heel gesprek gehad, en we besloten dat ik naar de gemeente van mijn huidige woonplaats zou gaan. Daar ben ik in contact gekomen met die jeugdouderling, een heel fijne man, en ook zijn vrouw heeft mij heel erg geholpen. Ik heb toen besloten om belijdenis te gaan doen en op 8 mei 2006 heb ik m’n belijdenis afgelegd. Ik kreeg de volgende tekst mee: “Werp uw bekommernis op de Here, Hij zal voor u zorgen”. Dat was een erg moeilijke tekst voor me omdat ik heel lang boos ben geweest.

Ongeveer een jaar geleden lag ik op bed met m’n rug en bekken. Ik lag al 15 weken op bed met morfine. Een kennis van mij heeft toen samen met mij gebeden en ik heb toen echt Zijn liefde gevoeld. Tijdens het gebed werd mijn hele lichaam warm en begon te beven. Ik was bang op dat moment maar tegelijk ook weer niet. Na het gebed stond ik op zonder pijn of iets, Hij had me aangeraakt! Het was best eng dat te voelen maar wat er daarna met me gebeurde is met geen pen te beschrijven. Ik kon weer leven, me weer nuttig maken in de maatschappij.

Mijn man is niet gelovig en soms vind ik dat heel erg moeilijk, maar sinds kort heb ik een vriend die ook gelovig is (dat wist ik niet maar nu gelukkig wel dus ik kan heel erg goed met hem praten over het geloof).

Ik merk nu dat het een heel stuk beter gaat, ik luister heel veel naar opwekking en kan daar heel m’n gevoel in kwijt, ik zing uit volle borst mee. Muziek doet mij heel veel vooral de Opwekking.
Lezen in de Bijbel vind ik erg moeilijk omdat ik dus dyslectisch ben. Ik probeer in een kinderbijbel te lezen en dat gaat redelijk. Die vriend waar ik het net over had helpt me er ook bij. Bidden vind ik ook erg moeilijk, ik weet de goede woorden niet te vinden, maar ik ben er van overtuigd dat het goed gaat komen. Groeien in het geloof hoop ik nog heel erg te doen.

Nu gaat het redelijk, ik merk dat ik er nog lang niet ben, maar ik zie de toekomst weer met vreugde tegemoet!