© Copyright MijnGetuigenis.nl
Niets van deze website mag worden overgenomen zonder schriftelijke toestemming van MijnGetuigenis.nl. Deze print is enkel voor persoonlijk gebruik.
Niemand haat ooit zijn eigen lichaam, integendeel: men voedt en verzorgt het zoals Christus de kerk.
Efeze 5:29
Hallo allemaal,
Ik ben Petra, 34 jaar en getrouwd. We hebben 2 kinderen: Een dochter van 9 jaar en een zoon van 5 jaar. Twee-en-half jaar geleden ben ik tot bekering gekomen en heb een levende relatie met Jezus Christus ontvangen.
Ik ben hersteld van anorexia. Hoewel ik het nog steeds moeilijk vind om het uit te spreken.
Ik kom uit een christelijk gezin. We waren met ons negenen: Vader, moeder, 5 broers en zussen, oma en ik. Het geloof, de buitenkant, hard werken en niveau was erg belangrijk. Geld was er genoeg en zo werden we ook vaak in het dorp beken: het perfecte gezin. Aan de andere kant was er ook veel liefde en gezelligheid.
De familie van mijn vaders kant had veel invloed op ons gezin. Trots, hoogmoed en “de wáre kerk” waren zo belangrijk, dat ze uiteindelijk een eigen kerk hebben gesticht en in een sekte zijn beland. Mijn ouders waren als enige niet hierin mee gegaan, dus werden we verstoten. Dit had grote gevolgen voor ons als gezin.
Op mijn 12e werd mijn moeder depressief en werd regelmatig opgenomen in psychiatrische inrichtingen, ook heeft ze een zelfmoord poging gedaan. Mijn vader werkte hard en oma zorgde voor ons of af en toe een kindermeisje.
Ik heb mij altijd de minste gevoeld. Als persoon stelde ik niet zoveel voor, iedereen kon alles net iets beter, was mooier en als het thuis niet goed ging, dan lag dat aan mij. Of tenminste: zo dacht ik. Toch stond ik bekend als het zonnetje in huis. Ik geloofde in God, maar had daarnaast veel angsten en hallucinaties. Ik had het idee mijzelf te verliezen en had geen controle meer over mijzelf.
Ik was ongeveer 16 jaar toen ik begon met minder eten bijv. geen koeken eten of zwarte koffie drinken en zo kreeg ik mijzelf onder controle. Op mijn 17de kreeg ik verkering met de jongen die nu mijn man is. Ik moest stage lopen in een jongerencentrum en ging op kamers. Alles kwam tegelijk, ik had het gevoel aan zoveel eisen te moeten voldoen, ik had er geen grip op.
Vanaf dat moment ging het bergafwaarts. Ik ging al minder eten. Hele dagen zat het in mijn hoofd: “wel eten, niet eten, ik ben lelijk, ik kan niets, dom, dik” enzovoort. Op een gegeven moment woog ik 46 kilo, ik werd achterdochtig naar mensen, slikte afslankpillen, laxeerpillen, afslankgels en moest op gegeven moment stoppen met mijn studie jeugd- en jongerenwerk en ging weer thuis wonen.
Toch heb ik het heel lang geheim kunnen houden. Mijn vriend en mijn vriendin wisten het wel, maar ik had het er niet veel over. Het bleef mijn geheim, dat was veilig. We trouwden en ik dacht dan gaat het vast wel beter. Maar het werd alleen maar erger er moest gekookt en gegeten worden.
Boodschappen doen was iets vreselijks, wat halen we in huis en wat niet. We hadden ons winkelkarretje gescheiden. De ene helft voor mij en de andere helft voor mijn man. Hij moest ook persè die route nemen in de winkel die ik wilde, anders was ik de kluts kwijt. Sommige dingen moesten ook verplicht ergens anders gehaald worden, daar zat dan bijvoorbeeld 1 calorie minder in.
Lichamelijk contact werd steeds moeilijker. Niemand mocht mij aanraken. Ik ging nog meer sporten, fietsen, lopen, rennen, trap op, trap af. Echt alles in het extreme. Vier uur sporten achter elkaar zonder eten, geen probleem. Ik gaf mezelf ook nog op de kop, want het had altijd nog wel sneller, harder of langer gekunt. Het was nooit voldoende.
Soms kookte ik, ging aan tafel zitten en zat te kijken hoe mijn man het op zat te eten. Ik leed op gegeven moment mijn eigen leven en leefde van schuldgevoel naar schuldgevoel.
Van een vriendin kreeg ik een dagboekje om van me af te schrijven. Hier heb ik 2 keer wat in geschreven. Ik citeer een stukje uit 1994:
“Ik ben er heel diep in weggezakt. Ik voel me als ik niet eet schuldig, ik voel me als ik wel eet schuldig, ik voel me schuldig als iemand mij wat aanbied en ik zeg nee! Ik voel me schuldig tegenover mijzelf als iemand mij eten aanbied en ik zeg ja! Ik ben geestelijk zo moe, en lichamelijk voel ik niks. Ik sta er mee op en ga er mee naar bed. Ik fiets ermee, ik werk ermee, ik eet ermee, ik praat ermee, nooit één moment rust.”
Hierna ben ik in therapie gegaan. Ik heb daar leren eten, en mijn gevoel weer te leren voelen. Ik durfde op een gegeven moment niet meer heen. Het was zo beangstigend om weer te voelen. Mijn man moest me er heen sleuren, hij bracht me tot aan de deur, en wachtte tot de deur weer dicht ging en haalde me aan het eind van de dag weer op.
3 jaar later heb ik weer een stukje geschreven: “De maat is vol van al dat gepieker, eindelijk kom ik erachter na zo`n 3,5 jaar dat het niet overgaat. Ik kom erachter dat douchen ook vreselijk is. Ik sla mijn armen altijd om mijn buik, zodat ik mijn lelijke lichaam niet hoef te zien en toch kijk ik dan en dan voel ik me weer schuldig, het is net of ik mezelf pijn wil doen, zodat ik dan niet wil eten, maar dan pak ik toch weer eten en dan voel ik weer rot. Ik ga er alleen nog maar op achteruit.”
Dat was natuurlijk niet zo want ik ging dingen signaleren en ik kreeg weer gevoelens die ik niet meer kende, het waren gevoelens van angst, boosheid en verdriet, het voelde zo ellendig, dat ik het gevoel had dat ik dood ging. Ik kon het niet meer dragen, mijn lichaam en geest konden niet samen gaan, het was uit ballans. Soms viel ik zomaar weg en viel dan in een diepe slaap. Dat gebeurde regelmatig.
Ons huwelijk ging niet meer goed, door nog andere dingen die er bij kwamen. We hadden niet veel met God, we geloofden wel, maar deden er niet veel mee. Op een gegeven moment zouden we uit elkaar gaan, maar het bijzondere was dat we 1 keer samen hebben gebeden: God help ons!!!
Toch wilden we het samen weer opnieuw proberen. Later hebben we 2 prachtige kinderen van God ontvangen. Hoewel ik de zwangerschappen niet makkelijk vond, omdat mijn lichaam veranderde. Maar door 4 jaar therapie had ik alles wel aardig onder controle en leefden we gewoon ons leven.
God heeft ons gebed 8 jaar later verhoord. Ik begon een dieper gevoel van emotie te missen eigenlijk was ik op zoek naar God. Op zoek naar geliefd te worden. Door project doelgericht leven (een bijbelstudie) en een interkerkelijk koor kreeg ik een relatie met Jezus. Ik vond het zo bijzonder hoe deze mensen vol van God waren. Ik begon steeds meer te begrijpen: “God kijkt naar mij en Hij vindt mij mooi.”
Eenmaal op een zondagochtend in een fijne gemeente, VBG Groningen beland, heb ik alleen maar gehuild. Ik kwam erachter dat ik mocht zijn wie ik ben. Ik begon bijbel te lezen en kon niet meer stoppen (dat was pas een goede afslankmethode). En zo kwam ik bij die tekst van Ef 5:29. Ik zal hem nog een keer voorlezen:
Want niemand haat zijn eigen lichaam, maar voedt en verzorgt het zoals Christus de kerk.
Ik ben op mijn knieën gegaan en gezegd: “Heer hier ben ik. Ik kan het niet meer. Vergeef mij, Heer. Hoe kan ik mijn eigen lichaam nog steeds zo haten, terwijl God het heeft gemaakt, zoals Hij het heeft bedoeld? Wilt U mij veranderen. Ik geef mij zelf aan U, wilt U mij genezen”
Ik ben een herstel-programma gaan volgen: Celebrate Recovery. Ik heb dit doorlopen met nog 3 fantastische vrouwen (zussen) en er is mij zoveel meer duidelijk geworden. Ik heb kunnen vergeven wat anderen mij hebben aangedaan. Ook ik heb veel mensen, vooral mijn lieve man en familie en vrienden, verdriet gedaan. Maar God heeft mij vergeven. Nu kan ik ook mijzelf vergeven.
Ik leef niet meer van schuldgevoel, naar schuldgevoel. Ik ben vrij!!! Uit genade.
Ik heb verschillende therapieën gevolgd en dat was goed, dat moest ook, maar God is de heelmeester van Geest, ziel en lichaam. Het bijzondere hiervan is, dat ik dacht dat het heel goed met mij ging, dat was ook wel zo. Beter dan het eerder was, maar het zat altijd in mijn hoofd, ik hield het nog steeds onder mijn controle. Er zat nog steeds veel angst, om niet dik te worden, eigenlijk om niet geliefd te worden.
Maar het is nu weg, uit mijn hoofd, Geest en lichaam kunnen weer samen gaan. In begin ervoer ik dat als een rust, nu als een intense vrede met God.
Oh ja, ik word nog steeds aangevallen, je moet toch maar weer sporten, wat zal het heerlijk zijn om als een veertje door het leven te gaan, alsof ik dan meer gewaardeerd wordt, alsof mijn identiteit aan mijn uiterlijk afhangt.
Maar mijn identiteit is in Christus. Een aantal weken geleden heb ik te horen gekregen dat ik reuma in de weke delen heb en hypermobiliteit, dus altijd pijn en moe. Ook is er geconstateerd dat er een stukje bot beschadigd is, waarschijnlijk door sporten en bevallingen. Dit kan gekomen zijn omdat ik mijn lichaam niet goed heb verzorgt en heb kunnen luisteren naar mijn lichaam en daar nu de gevolgen van moet ondergaan. Ook daar pakt satan mij op, zo van, voel je maar weer lekker schuldig. Maar ik stuur het weg in de naam van Jezus. Want het zijn allemaal grote leugens die in je hoofd zitten. Zoals het staat in de bijbel: Onderwerp u dus aan God, maar verzet u tegen de duivel en hij zal van u wegvluchten. — Jakobus 4:7-8
Dit is wat ik voor God mag doen, dienen vanuit ervaring. Wie ben ik, dat ik hier mag staan? Ik? Ik ben een parel in Gods hand. Echt, God kan genezen. Door zijn zoon Jezus heeft Hij alle pijn en verdriet gedragen opdat ik mag leven zoals Hij dat heeft bedoeld. Beken eerst je hoogmoed. Ik bedoel hiermee, dat je moet ontdekken dat je het zelf niet kan. Kies radicaal voor God. Stel je leven onder de heerschappij van Jezus. Dan komt de rest ook wel.
Ik weet als geen ander om het alleen te willen op lossen. Dat van mij is nooit erg genoeg. Er is altijd wel iemand dunner dan ik. En dit is wat ik anderen wil vertellen, alsjeblieft deel het. Kom uit die schelp, laat God het openbreken, dan mag je de parel worden, zoals God jou heeft bedoeld.
Laatste reacties