Getuigenissen met tag 'genezing'

Aartje

Gepubliceerd
op 6 juni 2008
. 13 Reacties
© Copyright MijnGetuigenis.nl
Niets van deze website mag worden overgenomen zonder schriftelijke toestemming van MijnGetuigenis.nl. Deze print is enkel voor persoonlijk gebruik.

Wie ben ik?
Ik ben geboren als 2e dochter in een gezin met 4 dochters. De oudste 3 hebben een gedeelte van hun jeugd doorgebracht in Indonesië, waar mijn vader tin baggerde. Wij woonden op een eiland, waar wij een lagere school bezochten, met in totaal zo’n 13 kinderen. Een heerlijke tijd is dat geweest in mijn herinnering, onbezorgd genieten van huis, school en op zondag de kerkdiensten en zondagschool in de soos. Samen met alle Hollanders die op het eiland woonden.
In 1956 kwamen wij naar Nederland en daar is ons jongste zusje geboren.

Na de lagere school ben ik naar de ULO gegaan en heb daar een fijne tijd gehad. Toen kwam de periode van werken, trouwen en gelukkig hebben we ook nog 2 kinderen gekregen.

Elke dag GRATIS een bijbeltekst in je mail of via een app? Kijk op www.DagelijksWoord.nl

Ziekte en verdriet
In 1972 werd bekend dat in onze familie een weinig voorkomende spierziekte heerste, waaraan zowel mijn moeder als mijn 3 zussen leden. Ik was draagster, maar had en heb geen verschijnselen.

In 1980 overkwam mij een auto-ongeluk waarbij een stevige whiplash mijn deel werd. Het leven van mijn man en mij en onze 2 kinderen van inmiddels 11 en 13 werd behoorlijk op zijn kop gezet. Alles moest anders en daar leed het hele gezin onder.

Ziekenhuisopnames, fysiotherapie en revalidatie – het duurde ongeveer 10 jaar voor er weer een beetje normaal geleefd kon worden. Altijd waren er anderen nodig om het gezin draaiende te houden en het is geweldig fijn dat ze er waren, maar het gaat wel ten koste van de privacy die je als gezin toch ook nodig hebt. In 1981 overleed mijn moeder op 61-jarige leeftijd als gevolg van de spierziekte en 8 jaar later mijn oudste zus, die maar 45 jaar werd.

Jaren lang ben ik betrokken geweest bij de opvang van verkeersslachtoffers, dat was mijn manier om te verwerken wat mijzelf ook was overkomen. Anderen helpen vanuit de ervaring die ik zelf had gehad. Als vrijwilliger heb ik dit werk 10 jaar gedaan, toen ik in 1998 opnieuw werd aangereden en de ellende weer begon. Intussen was ook mijn jongste zus op 38-jarige leeftijd overleden. De rek was er uit en ik gaf het vrijwilligerswerk op.

Door alle ellende, denk ik, had ik ook clusterhoofdpijn gekregen en de zuurstoffles die ik na een onderzoeksperiode kreeg, hielp mij om de aanvallen te stoppen en het leven nog enigszins leefbaar te houden.

Een jaar later vroeg mijn oudste zoon om op het bedrijf waar hij werkte te komen helpen met logistieke problemen en daar heb ik gehoor aan gegeven, 1 tot 1,5 uur per dag was wat ik in die tijd net aankon, met de zuurstoffles in de auto ging ik op pad. Mijn horizon verbreedde zich weer en dat is goed geweest voor mijn herstel. Een paar jaar later werkte ik daar halve dagen en met heel veel plezier. Toen echter mijn 3e zusje in 2004 overleed, eveneens aan de gevolgen van de spierziekte, toen stortte ik in. De emmer was vol en ik kon niet meer op tegen al die tegenslagen.

Israël – Een aanraking van de Heer
In 2005 vroeg een vriendin mij om mee te gaan naar Israël, zij wist dat ik dat heel graag wilde. Ooit had ik met mijn zus afgesproken, als de kinderen de deur uit zijn dan gaan we samen met de mannen naar Indonesië en naar Israël, Terug naar waar zij geboren was en naar het land van de Belofte voor de toekomst. Dat kon niet meer met haar dus die vriendin wist dit en wilde wel met mij mee.

Die reis ging niet door, vanwege te weinig animo. Maar een half jaar later werd ik gebeld dat er een reis gepland was. Helaas kon mijn vriendin niet mee en mijn man ook niet, dus ging ik alleen! Tijdens die reis kwamen we aan het meer van Galilea.

Daar aan het meer van Galilea had ik een zware nacht. De aanvallen van clusterhoofdpijn waren zo heftig dat ik alleen maar kon denken: ‘hoe snel krijg ik zuurstof en kan de pijn verdwijnen’. Daarna wilde ik graag naar buiten om de druk op mijn hoofd wat te laten verdwijnen. Buiten kwam ik door de omgeving bij God terecht.

Elke dag GRATIS een bijbeltekst in je mail of via een app? Kijk op www.DagelijksWoord.nl

De voor mij bekende bijbelgedeelten, zoals dat Jezus voor zonsopkomst in Galilea ging bidden (Marcus 1:35), gingen als het ware daar leven en ik ervoer Jezus op dat moment héél dichtbij. Toen ik op mijn knieën, teneinde raad, Hem vroeg om genezing, heeft hij mijn gebed verhoord. Sindsdien heb ik geen enkele aanval meer gehad! De zuurstofflessen zijn verleden tijd en ik ben ervan overtuigd dat God met mijn leven een bedoeling heeft.

Het gaat goed met me en ik kijk het leven weer met vertrouwen tegemoet, ook al gebeurt dan met vallen en opstaan. Tot op heden sta ik met Gods hulp toch iedere keer weer op en leef!

Hasso

Gepubliceerd
op 30 mei 2008
. 16 Reacties
© Copyright MijnGetuigenis.nl
Niets van deze website mag worden overgenomen zonder schriftelijke toestemming van MijnGetuigenis.nl. Deze print is enkel voor persoonlijk gebruik.

OK. Ik ben Hasso, 48 jaar, 26 jaar getrouwd, 4 kinderen, werkzaam in de IT. Daarnaast freelance webdesigner en webshopwinkelier.

Lange tijd heb ik er zo over gedacht: de religies zijn gewoon ontstaan tijdens de evolutie. De oermensen werden steeds intelligenter en meer bewust van zichzelf. Daardoor gingen ze zich dingen afvragen en “verzonnen” een verklaring voor “onverklaarbare”, maar in hun ogen zeer ingrijpende verschijnselen, zoals bijvoorbeeld een zonsverduistering. Ze bedachten dus dat er hogere machten waren die hun wereld konden beïnvloeden. Daarom konden ze die hogere machten maar beter te vriend houden en bedachten ze het brengen van offers. Zo zou je de oorsprong van verschillende religies zeer beknopt en verstandelijk kunnen verklaren.
Voor de rest draait het allemaal om het recht van de sterkste (Darwin) en toevalligheden.

Elke dag GRATIS een bijbeltekst in je mail of via een app? Kijk op www.DagelijksWoord.nl

Totdat….
Ik verkering kreeg met een meisje (dat nu mijn vrouw is). Zij komt uit een hervormd gezin en als ik bij haar het weekend doorbracht ging ik wel eens mee naar de kerk. Later, toen we getrouwd waren (voor de goeie orde ook in de kerk) en in verwachting van onze eerste, kreeg ik steeds meer vragen over het geloof, waarop mijn vrouw ook geen antwoord had. We hebben toen besloten catechesatie te gaan doen. Tijdens deze catechesatie periode (die van september tot april duurde) werd onze dochter op eerste Kerstdag geboren. Helaas was zij tijdens haar geboorte overleden. Nou daar sta je dan met je vragen bij zo’n dominee: Waarom!!!!???? Als God er is, waarom laat Hij dit dan gebeuren……..? De dominee gaf ons een heel eerlijk antwoord. Hij wist het ook niet en was net zo verslagen als wij.

En toch werden we op een of andere manier getroost door zijn antwoord. Ik realiseerde me ook: “Waarom niet, waarom zouden ellendige dingen alleen anderen moeten overkomen. Wie ben ik dat ik daarvan gevrijwaard zou blijven?”. We hebben uiteindelijk beiden catechesatie gedaan en ik ben toen ook gedoopt. We vonden niet het antwoord op de Waarom-vraag maar wel troost en steun in de gemeente.

Opwekking
In de loop van de tijd verminderde onze geloofsbeleving en gingen we ook minder naar de kerk, omdat er binnen die kerk dingen niet goed zaten. Mijn zwager en schoonzus waren al eerder overgestapt naar een andere gemeente, waarvan wij ook wel eens een samenkomst bezochten. Zij gingen ook soms een dagje naar de grote jaarlijkse Pinksterconferentie Opwekking.

Omdat wij een grote tent hadden vroegen ze ons om ook een keer (dat was in 1998) mee te gaan en of ze dan bij ons in de tent mochten slapen. Dan konden zij ook de hele conferentie meemaken in plaats van een dagje op en neer. Omdat we ook wel voelden dat ons geloofsleven een opkikker kon gebruiken hebben we ja gezegd.

We hadden geen idee wat we ons erbij voor moesten stellen: Duizenden christenen bij elkaar op een hoop in tenten. Grote, hele grote en nog grotere tenten voor samenkomsten. Tenten voor kinderen, voor tieners, voor jeugd. Tenten voor boeken en CD’s, een snacktent. Toiletblokken, aggregaten, kortom een enorme camping wordt er voor 5 dagen uit de grond gestampt.

Op zaterdagavond zaten we gezellig met elkaar te eten voor onze tenten en we raakten in gesprek over toeval en waarom dingen gebeuren zoals ze gebeuren, toen het tijd was geworden om naar de samenkomst te gaan. Daar zou ene Otto de Bruijne gaan spreken. Ik had die naam wel eens gehoord en gezien bij de EO als ik zat te zappen, maar voor de rest kende ik de man niet.

Ik weet niet meer precies waarom, maar ik liep niet met de anderen naar de grote samenkomsttent. Misschien was ik toevallig wat vergeten en was ik teruggegaan om het te halen of zo. Ik liep dus alleen en tijdens deze wandeling maakte ik een “deal” met God.
Ik zei in gedachten: “Heer als Uw Heilige Geest ergens is, dan moet ik daar, hier tussen zoveel mensen die in U geloven toch wat van merken. Als u echt bestaat, dan ben ik hier niet toevallig. Ik daag ik U uit dat te tonen. Het zou toch wel heel erg toevallig zijn als die meneer Otto het straks over mijn probleem gaat hebben. Mijn geheim, dat niemand kent. Alleen U kunt het kennen. Als Otto over mijn geheim praat, al is het maar één zinnetje, dan aanvaard ik U in mijn hart”.

We hadden afgesproken waar we zouden gaan zitten, dus ik kon de anderen gemakkelijk vinden. Het was lekker weer dus we zaten buiten de tent op bankjes, bijna achteraan. Ik ging zitten en wachtte af wat er zou gebeuren.

Otto sprak, maar niet over mijn geheim. Hij had het over hoe de mensen van hun geloof een knuffelbeer maken. Ze stoppen al hun pijn en verdriet in een vuilnisbak en gaan er bovenop zitten. Want God moet een lieve God zijn, een God die je kan knuffelen, waar je alles tegen kan zeggen en die nooit iets vervelends terug zegt. Een God die je ook even opzij kan leggen en weer kan oppaken als het jou uitkomt. En over hoe je kan kicken op de misère en tegenslagen van anderen; dat jouw zonden toch veel minder erg zijn, in vergelijking met die van anderen. En dat Hij vooral niet in de buurt van die vuilnisbak moet komen.

En net toen ik dacht: “Nou da’s mooi, het gaat nog steeds niet over mij”, toen kwam het. Ineens veranderde hij van onderwerp. Dat hij eigenlijk helemaal daar niet wilde staan en helemaal niet wilde spreken. Want hij was het niet waard, omdat hij een geheim had. Hij had namelijk niet zo lang daarvoor op een hotelkamer zitten zappen en was blijven hangen bij een pornofilm.
PATS!

Pornografie
Het was alsof ik een klap in m’n gezicht kreeg. Want dat was mijn geheim: verslaafd aan pornografie. Het leek alsof Otto het alleen nog maar tegen mij had. Ik wist dat er nog veel meer mensen om me heen waren, maar het leek alsof ik alleen was met hem. En hij vertelde verder…dat ie niet meer wist hoe lang hij had zitten kijken. Hij had hem uiteindelijk uitgezet, maar toch na 30 jaar christen zijn was hij er toch ingetuind. En hij zei dat hij straks als eerste voor het podium zou gaan knielen om het in orde te maken met God.

En daar zat ik. “Ja kerel, daar zit je. Wat doe je nu? Je hebt een deal met Hem gemaakt. Ga je je eraan houden? Durf je dat wel? Nu op te staan en naar voren te gaan? Iedereen zal naar je kijken en wat zullen die wel niet van je denken.”

Een korte aarzeling en toen stond ik op. “Nee”, dacht ik, “dat gaat niet gebeuren, Otto. Ik ben je voor”. Ik liep naar voren over het pad tussen de stoelen. Wat die andere mensen dachten kon me niks schelen, dit was tussen God en mij. Het leek mij minuten te duren voor dat ik er was. Anderen zeiden later: “Het leek wel of je vloog”.

Daar voor het podium heb ik geknield. Ik heb gehuild….het uitgeschreeuwd naar God: “Ik kan het niet…., ik kan het niet…., ik kan het niet alleen. Help me. Help me. Help me”. Wel honderd keer heb ik de woorden herhaald. Samen met Otto en later nog heel veel anderen heb ik mijn zonden beleden. En God heeft me geholpen.

Ik ben niet meer verslaafd. Ben ik helemaal vrij van zonde. Nee. Er is een tegenstander, satan, die mij nog steeds in verleiding wil brengen op allerlei slinkse manieren. Soms lukt het hem. Dan herinnert hij mij aan mijn verleden. Dat het helemaal niet zo erg was en dat toch niemand het ziet. Dan vecht ik terug en herinner hem aan zijn toekomst. Want al verlies ik soms een slag: de oorlog is al gewonnen door Jezus Christus toen Hij stierf aan het kruis en in Zijn opstanding mag ik eeuwig verder leven!

Elke dag GRATIS een bijbeltekst in je mail of via een app? Kijk op www.DagelijksWoord.nl

Hoe gaat het nu met me?
Terugkijkend op de afgelopen tien jaar is er wel wat veranderd. De bijbel leert ons dat we sterk zijn in onze zwakheid. Dat is ook de reden dat ik me niet schaam voor mijn getuigenis. Ik geloof dat het anderen zal helpen.

Soms mag ik spreken voor mannen of jeugdkerken (zie christelijkpodium.nl), iets wat ik graag doe. Verder ben ik met een vriend onlangs een webshop begonnen met radicale shirts etc. Fransiscus van Assisi schijnt ooit gezegd te hebben: Preek het evangelie elke dag, gebruik zonodig woorden. Wij hebben het een beetje aangepast: Preach the gospel every day, if necessary use a t-shirt.

Esther

Gepubliceerd
op 24 mei 2008
. 22 Reacties
© Copyright MijnGetuigenis.nl
Niets van deze website mag worden overgenomen zonder schriftelijke toestemming van MijnGetuigenis.nl. Deze print is enkel voor persoonlijk gebruik.

Hoi, ik ben Esther en in het dagelijks leven studente. Ik ben bijna 18 jaar en doe deze maand examen havo. In september begin ik aan een DTS (Discipleship Training School) voor een half jaar bij Jeugd met een Opdracht. Nu ik dit schrijf ben ik erg blij, geniet ik en dank God voor wat hij het afgelopen jaar gedaan heeft. Ik had eerlijk gezegd nooit verwacht dat ik nu hier zo zou zitten en dit zou gaan schrijven.

Het begon allemaal in de zomer van 2006. Ik was geslaagd voor VMBO en mocht HAVO gaan doen, maar eerst kon ik gaan genieten van een vakantie. Maar er was iets raars, ik voelde me zo vaak down en erg verdrietig. Precieze redenen kon ik niet noemen. Ik heb ook nooit traumatische ervaringen meegemaakt of zoiets. Ik dacht dat dit bij mijn leeftijd hoorde, ik was namelijk net 16 jaar geworden en dus in de pubertijd.

Elke dag GRATIS een bijbeltekst in je mail of via een app? Kijk op www.DagelijksWoord.nl

Eetstoornis
Na de vakantie werd alles langzaam erger. Mijn gedachten werden steeds negatiever over mezelf, anderen en mijn leven. In december 2006 werd alles tevéél. Op TV zag ik een programma over iemand met een eetstoornis. Ze vertelde dat ze vaak spanningen niet aan kon en daardoor ging overgeven of niet eten. Deze woorden bleven een paar weken in m’n hoofd spoken, tot het moment dat ik niets meer zag zitten, m’n leven was volgens mijn gedachten waardeloos, ik werd gek van m’n gedachten en wilde m’n aandacht op iets anders vestigen, overgeven. Het luchtte even op. De eerste keer schrok ik van mezelf en viel huilend in slaap. De depressieve gedachten bleven doorgaan, en ik kon me niet meer concentreren, en kon vaak alleen nog denken aan overgeven, want dat luchtte (even) op.

De volgende week gebeurde het weer, die week daarna weer, die week daarna 2 keer enz. en zo ging de maand december voorbij. M’n moeder merkte dat het niet goed ging, en na een lang en moeizaam gesprek met m’n moeder heb ik haar uiteindelijk mijn geheim verteld. (Ik had het eigenlijk niet willen vertellen want ik wilde haar niet bezorgd maken.) Alleen m’n moeder wist het, en ze lette op, maar ze kon me niet tegenhouden te spugen, dus ik ging door, 2 keer per week werd 3 keer per week en er waren weken dat ik bijna elke dag ging spugen. Het werd een verslaving.

Processen (menstruatie o.a.) in m’n lichaam stopten na verloop van tijd, en de afvoer bij ons in huis verstopte door het gespuug. ’s Avonds kon ik niet meer slapen, nachten lag ik te huilen en ik was heel bang in donker. Een aantal keren per week had ik angstaanvallen. Het enige wat ik kon doen was huilen en mezelf pijn doen. Doordat ik me zo slecht voelde kwam ik bijna niet meer buiten de deur. ’t Liefst sloot ik me op in de badkamer en wilde ik alleen zijn.

Ondertussen ben ik via de huisarts bij een psycholoog gekomen. Elke week kwam ik langs om alles op een rijtje te zetten, het hielp om over dingen te praten waar ik nooit over durfde te praten met iemand, maar het spugen bleef maar doorgaan.
M’n moeder zei dat ik zo mager was en dat dit niet mooi was, maar ik geloofde het zelf niet. Het enige wat ik zag was een opgeblazen buik als ik net had gegeten. Die buik moest plat zijn!

Vicieuze cirkel
Van februari 2007 tot april ging het zo door. Ik viel 10 kilo af. Ik wilde écht stoppen met overgeven, ik wilde het echt, maar het lukte me niet meer. Elke keer gaf ik eraan toe. De verleiding was te groot. Het voelde even goed om te spugen, maar daarna voelde ik me heel vaak schuldig en schaamde ik me. Zo ontstond er een cirkeltje waar ik niet uit kon komen. De schaamte en schuldgevoelens werden te groot.

Soul Survivor
Gelukkig werd het eind mei, en ik ging met 3 vrienden naar een groot festival evenement. Het heet Soul Survivor en dit was de 3e keer dat ik er naartoe ging. Het was fantastisch! Het is een week dat je met zo’n 3000 jongeren veel leert over God, en waarbij er veel aandacht word besteed aan aanbidding enz. Na elke celebration (2 keer per dag) is er tijd voor gebed.

Om onze zonden werd hij doorboord, om onze wandaden gebroken. Voor ons welzijn werd hij getuchtigd, zijn striemen brachten ons genezing. Jesaja 53:5

Na een avonddienst kwam er een meisje naar me toe, uit het niets. Ze vroeg of ze voor me mocht bidden, en ik vond het goed. Ze begon dingen te zeggen die zij niet van zichzelf kon weten, ze vertelde aan God hoe ik me voelde en wat er de afgelopen tijd was gebeurd. De Heilige Geest inspireerde haar in haar gebed, tijdens dat gebed liet God me zien wat ik eigenlijk aan het doen was door het spugen heen. Ik ruïneerde mezelf, maar ook een tempel van de Heilige Geest. De bijbel zegt namelijk in 1 Kor. 6:19-20: Of weet u niet dat uw lichaam een tempel is van de Heilige Geest, die in u woont en die u ontvangen hebt van God, en weet u niet dat u niet van uzelf bent? U bent gekocht en betaald, dus bewijs God eer met uw lichaam.

Mensen konden me dus nooit overtuigen, maar God deed het en bevrijdde me! En sindsdien heb ik nooit meer de behoefte gehad over te geven. Vanaf het festival ging het eten zo goed! Ik genoot er zo van, heerlijk! Mijn lichaam moest wennen aan het eten en het ging steeds beter.

Depressie
Toen ik terug kwam van het festival waren m’n vader, moeder en ik allemaal blij dat het lichamelijk weer beter ging. Maar geestelijk was ik nog niet herstelt. Vroeger uitte ik mijn gevoelens en emoties door over te geven, maar nu kon dat niet meer en begon ik alles op te kroppen. De depressieve gevoelens werden erger en erger, weer zag ik het leven niet zitten en alles was waardeloos. Ik had geen zin meer in het leven, en wilde ook niet meer leven. De angstaanvallen en huilbuien werden ook steeds erger. Mijn hart schreeuwde naar iemand die me begreep en naar iemand die me een knuffel gaf.
Zelfmoordgedachten kwamen elke dag een aantal keer voorbij. Vooral bij het zien van een trein, brug enz. Ik had ook grote vraagtekens naar God toe, want hoe kon hij me wel genezen van die eetstoornis en de depressieve gevoelens niet weghalen? Waarom zou God me door zoiets heen laten gaan?

Ondertussen was de vakantie aangebroken. De psycholoog adviseerde me om me aan te melden bij de GGZ voor intensievere hulp. Gelukkig kon ik versneld aangemeld worden en hoefde ik niet een half jaar te wachten, en toen kwam het eerste gesprek met de psychotherapeut. De psychiater kon er niet bij zijn. Het gesprek verliep totaal niet naar m’n verwachtingen en ik had er erg slechte gevoelens bij. Hierdoor was m’n laatste beetje hoop dus ook al weg en ik was wanhopig, wie of wat zou me nu nog kunnen helpen?

De enige zou God kunnen zijn, maar ik durfde daar niet meer op te vertrouwen. Toen ik dit aan mijn ouders vertelde zei m’n vader dat het misschien goed was is bij iemand van bevrijdingspastoraat langs te gaan om voor me te laten bidden.
Het was het laatste wat me nog zou kunnen helpen dacht ik dus ben daar naartoe gegaan.

Vrijgezet
Het was een gezellige avond, en we hebben ongeveer 3 kwartier gebeden met z’n drieën. De Heilige Geest inspireerde weer het gebed, en er werden weer dingen gezegd die alleen God wist. Bindingen werden verbroken in de naam van Jezus, en wederom liet God wéér zien hoe groot hij is.

Na het gebed voelde ik me voor het eerst beter sinds een lange tijd, en ’s avonds viel ik in slaap zonder huilen. Ik was blij!
Het voelde raar, maar goed en ’t duurde langer dat het goed ging. Ik heb heerlijk genoten van de vakantie op Mallorca.

Ook op een conferentie in de zomer heeft God me vrijgezet van angst en heeft Hij me genezen van nek en hoofdpijn waar ik dit jaar bijna elke dag wel last van had. Tot de dag van vandaag ben ik genezen van deze depressie, angst en eetstoornis. God heeft me genezen! Dat is zeker. Er is dus hoop, wat ik een tijd niet gezien heb. God is altijd groter dan dat wij denken, en bidden.

Jezus keek hen aan en zei: ‘Bij mensen is dat onmogelijk, maar niet bij God, want bij God is alles mogelijk.’Marcus 10:27

Deze brief is niet om te vertellen hoe zielig ik was. Helemaal niet! Ik schrijf dit om te vertellen hoe groot God is. Ik wil ook zeggen tegen iedereen die dit leest dat, ook al lijkt je probleem (wat voor probleem dan ook) te groot, en denk je dat het nooit goed komt, God is altijd groter dan je probleem en Hij is er voor je. Nodig Hem uit in je leven. Vaak gebeuren dingen ook op een andere manier dan dat wij denken en willen. Ik snapte ook niet waarom je echt in de diepste dip moet zitten voor God je eruit trekt. Maar uiteindelijk zie je God’s leiding. Hij is er!

Elke dag GRATIS een bijbeltekst in je mail of via een app? Kijk op www.DagelijksWoord.nl

Ook als je God nog niet kent, ik wil je zeggen, het is echt heerlijk te leven met Hem! Niet omdat je er zelf beter van word maar om wie God is.

Liefs,
Esther

Ida

Gepubliceerd
op 25 april 2008
. 12 Reacties
© Copyright MijnGetuigenis.nl
Niets van deze website mag worden overgenomen zonder schriftelijke toestemming van MijnGetuigenis.nl. Deze print is enkel voor persoonlijk gebruik.

Ik wil me graag even voorstellen, ik ben Ida de Jager, 43 jaar oud, en getrouwd met Jan. Samen hebben wij twee kinderen van 20 en 21 jaar oud.
Ik heb een ziekbed van 20 jaar achter de rug waarvan ruim 14 jaar op bed.

Na de laatste bevalling is bij mij bekkeninstabiliteit geconstateerd, en moest ik in een hangmat, om mijn bekken weer goed te krijgen. Onze zoon heb ik een half jaar naar school kunnen brengen, toen het bekken zoveel pijn veroorzaakte, dat ik op bed terecht kwam.

Elke dag GRATIS een bijbeltekst in je mail of via een app? Kijk op www.DagelijksWoord.nl

Verlamd
De eerste operatie aan het bekken werd een feit. In totaal ben ik 4 keer aan mijn bekken geopereerd, en bij de laatste operatie zijn er 2 schroeven in mijn zenuwbundel terecht gekomen, het verliep dus allemaal niet echt vlekkeloos. Door de bekkenoperaties kreeg ik posttraumatische dystrofie in mijn beide benen en bekken, en door een infuusnaald ook nog in mijn linkerhand. In 2005 kreeg ik ook nog een beroerte, en was ik links verlamd.

Lopen kon ik niet meer, ik kon net de transfers maken van mijn bed naar stoel, en po-stoel die naast mijn bed stond. Ik kon in totaal 20 minuten zitten, en dan moest ik die dag niet douchen want dan zat mijn zittijd daarin. We hebben ons al die jaren gedragen geweten door God en door gebed. Anders hou je dit nooit blijmoedig vol.

Vorig jaar heeft een mevrouw van onze gemeente in de visie een oproepje geplaatst om mij een kaartje te sturen. Ik lag toen ook in het gips.
Heel veel lieve reacties hebben wij daarop gehad en bij die kaarten zaten ook twee boekjes over de gebed-genezingsdienst in Leiderdorp. Ik heb die boekjes gelezen maar dacht dat is niets voor mij…

Eind vorig jaar kreeg ik weer een boekje van mijn vriendin, van de levensstroom in Leiderdorp. Toen liet het me niet meer los, kon dit ook voor mij? Als God me wilde genezen kon dit toch ook thuis?

’s Nachts kon ik niet meer slapen, elke keer kwam ik in gebed weer in Leiderdorp uit, en ik kon pas slapen als ik zei: “Goed, ik ga wel naar de eerste gebedsgenezingdienst”. Dan kon ik weer slapen.
Maar overdag kwam de twijfel en zei ik: “Nee hoor, ik ga niet, als God me wil genezen dan kan dat ook thuis.” Maar rust had ik niet.

Genezingsdienst
Dit ging zo een paar nachten door tot zondag 11 maart 2007, weer had ik gezegd ik ga niet. Maar toen kwam mijn vriendin, van “Ida er is vanavond een genezingsdienst, ga je mee?” En weer was mijn antwoord: “Nee, ik ga niet mee”.
Mijn vriendin ging weer naar huis, en ik had het er met mijn man over dat dit gewoon geen toeval meer kon zijn! Dit was God die ons riep! Ik heb mijn vriendin gebeld en gezegd: “Wij gaan mee!” Toen pas kwam er rust in mij.

Toen we daar in Leiderdorp aan kwamen werden we warm welkom geheten, wat een sfeer daar, hier was de Heilige Geest aanwezig! Daar in Leiderdorp heb ik nog een keer aan God gevraagd, is dit echt wat U wilt? En ik kreeg als antwoord: “Kom, want in Mijn Naam zul jij genezing ontvangen!” Dan kan je toch niet aan de kant blijven zitten.

Op een gegeven moment vroeg Jan Zijlstra, die ik verder in dit stuk de evangelist zal noemen, degene te komen die er voor het eerst waren en genezing willen ontvangen. Wij zijn toen in de rij gaan staan, en we zagen zeer wonderlijke dingen gebeuren.

Toen ik eindelijk op het podium stond vroeg de evangelist wie ik was, en van welk filiaal van God we waren. En wat ik mankeerde. En de belangrijkste vraag of ik geloofde dat Jezus me genezen kon. “Ja”, was mijn antwoord, “want God is zo ontzettend groot en goed dat kan Hij.”

In Jezus naam heb ik toen een nieuw bekken gekregen, en de pijn vloeide uit mijn lichaam, en het werd heerlijk warm. “Geweldig”, riep ik. De evangelist vroeg toen nog welk been, en ik heb toen mijn pijnlijkste been opgenoemd, en ook daar ging de pijn weg, en werd heerlijk warm. “Geweldig”, was mijn reactie hier op!

De evangelist zei: “O, Ida het wordt nog veel geweldiger, Ik zeg je in de naam van Jezus sta op en loop!” En daar aan de hand van de evangelist liep ik het podium een paar keer heen en weer, prijzende onze Hemelse Vader die dit voor mij en ons gedaan heeft.

Ik ben mijn man in de armen gevlogen, heb gehuild van blijdschap, en de evangelist duwde mijn man Jan achter de rolstoel vandaan, en ik liep van het podium af achter mijn eigen rolstoel.

Een jaar later
We hebben iedereen gemaild, gebeld, van wat God voor ons gedaan heeft, wat een wonder! Nu een jaar later, kan ik alles weer, ik doe mijn eigen huishouding, ik fiets en loop toch al een aardig stukje weg.

Ik begin de dag met God te danken te loven en te prijzen en heel de dag is mijn dank ontzettend groot voor wat God voor ons gedaan heeft. En voor alles wat ik weer door de genade van God mag doen.

Elke dag GRATIS een bijbeltekst in je mail of via een app? Kijk op www.DagelijksWoord.nl

Ik wil eindigen met het belangrijkste van alles: Het is een wonder dat we mogen leven, een wonder van genezing, maar het grootste wonder is dat we Jezus Christus in ons hart mogen hebben.
Wat is God groot! Hij heeft ons een nieuw lied in onze mond gegeven!

Ida heeft ook een eigen website: www.godhoudtvanje.nl

Rachel

Gepubliceerd
op 18 april 2008
. 13 Reacties
© Copyright MijnGetuigenis.nl
Niets van deze website mag worden overgenomen zonder schriftelijke toestemming van MijnGetuigenis.nl. Deze print is enkel voor persoonlijk gebruik.

Eerste gebedservaring
Hallo, mijn naam is Rachel en ik wil graag vertellen wat God in mijn leven heeft gedaan. In 1999 heb ik mijn eerste kennismaking met God gehad. Ik liep samen met mijn vriend (waar ik inmiddels mee getrouwd ben) in de duinen bij Kijkduin. Daar was een duintop waar ik op wilde sprinten. Omdat ik een kuitblessure had, was ik daar lichamelijk echter niet toe in staat.

Ik ging zonder er van tevoren over na te denken op mijn knieën en bad mijn eerste gebed tot God. Dat ging als volgt: “God, wilt U me kracht geven om boven te komen in Jezus’ Naam, Amen”. Na dat gebed was ik helemaal leeg van binnen. Ik voelde korte tijd geen enkele emotie. Dit was zo’n aparte ervaring dat ik dat niet uit kan leggen. Het feit dat ik bad in Jezus’ Naam was al bijzonder, omdat ik me niet kan herinneren ooit iemand op die manier te hebben horen bidden.

Elke dag GRATIS een bijbeltekst in je mail of via een app? Kijk op www.DagelijksWoord.nl

Ik ging voor de duintop staan, sprintte omhoog en kwam bovenop die duintop aan. God was ik alweer vergeten en ik begon mezelf te verheerlijken en te verhogen. Ik zei dat ik dat op eigen kracht gedaan had en vond mezelf fantastisch. Ik, grote Rachel, was wel even die duintop op gerend. Achteraf gezien was het natuurlijk heel hoogmoedig om zo te denken. Op eigen kracht kunnen we niets. We hebben God nodig voor alles.

Vreemde gebeurtenissen…
Enkele jaren later wilde ik wel eens weten wie die God was die ik altijd afwees. Ik vond dat Hij een kans mocht hebben om zichzelf te bewijzen. Als Hij bestond zou ik Hem gaan dienen. Als ik overtuigd was dat Hij niet bestond zou ik gewoon doorgaan met mijn leven. Daarom ben ik met Hans – zijn getuigenis staat ook op deze website – meegegaan naar een “kerk” om dat uit te zoeken. Na de eerste keer dat ik daar kwam was ik niet langer bang om dood te gaan. Jarenlang ben ik daar heel bang voor geweest. De gedachte dat ik eeuwen dood zou zijn en dat de wereld gewoon door zou draaien was voor mij ondraaglijk. Dat gevoel van angst is na die dag niet meer terug geweest. Ik begreep opeens dat God van mij houdt en dat er een hemel is waar ik naartoe mag. Daarop terugkijkend denk ik dat dit een bovennatuurlijke ervaring was. Er werd namelijk niets gezegd over de weg naar de hemel door de genade van God.
Twee weken later ging ik er weer heen. Het bevreemdde me dat de mensen me direct begonnen te zoenen, terwijl ze me nog maar één keer gezien hadden. Het beviel me helemaal niet, maar ik zei er niets van.
De voorganger vroeg me regelmatig of ik naar voren wilde gaan voor gebed. Wekenlang heb ik dat afgewezen, omdat ik daar te onzeker was. Elke keer weer keek hij me aan met een gemene glimlach op zijn gezicht. Hij leek te genieten van mijn onzekerheid. Ik heb daar veel gezien en meegemaakt, maar God heb ik daar niet gevonden. Hij kon niet zijn op een plek waar de voorganger eerder een kind van de duivel dan van God leek te zijn. Hij zei zelfs dat hij zelf regelmatig zondigde tegen God. Dan zei hij tegen God: “Kijk even de andere kant op”. In de preek moedigde hij mensen aan om tegen God te zondigen en wereldse wetten te overtreden. De Bijbel roept ons juist op om niet te zondigen en zegt dat Gods ogen voortdurend de wereld rondgaan. God weet dat mensen Zijn wetten niet kunnen houden, daarom heeft Hij Zijn eniggeboren Zoon gegeven om voor ons te sterven en op laten te staan uit de dood (Johannes 3:16).. Dat werd daar echter niet geleerd.

De levensveranderende kracht van God
Eind juli 2002 stopten de diensten door allerlei omstandigheden, waar mijn man en ik achteraf heel sterk Gods hand in zien. We wilden gaan “kerkshoppen” om een goede kerk te zoeken. In een huis-aan- huisblad stond een advertentie dat er op 4 augustus bij Evangeliegemeente De Deur een Roemeense pastor zou komen preken. Daar begonnen we onze zoektocht, om deze meteen weer te beëindigen. Aan het eind van de dienst werd een oproep gedaan voor bekering van zonde, waar we allebei op reageerden. We hadden God gevonden bij een groep enthousiaste gelovigen.

Sindsdien is er veel veranderd. Ik had haat en bitterheid in mijn hart. Dit was zowel naar mijn vader toe als naar de omstandigheden van mijn leven. God heeft mij daar compleet van verlost. 4 Augustus was voor mij jarenlang een zwarte dag. Ik kreeg op die dag een verkeersongeluk met een brommer dat mijn leven compleet veranderde. Het ongeluk op zich was niet zo ernstig, maar de gevolgen des te meer. Ik hield er een gescheurde knieband aan over en moest geopereerd worden. Dat heeft een heel lelijk litteken op mijn knie opgeleverd en jarenlang elke dag pijn in die knie. Ook moest ik mijn passie hardlopen opgeven. Het plan om mijn motorrijbewijs te halen kon ik later in de wilgen hangen. Ik was verschrikkelijk depressief, maakte een zooitje van mijn leven. De opleiding waar ik aan begonnen ben brak ik af, omdat die richting me niet meer aansprak. Wat ik dan wel wilde wist ik ook niet en het gevolg was een jarenlange werkloosheid en allerlei korte baantjes in diverse richtingen.

Door mijn leven over te geven in de handen van de Allerhoogste kwam mijn leven weer op de rails. Ik heb een goed huwelijk met een hele lieve en zorgzame man. Ik heb sinds september 2006 een reguliere baan als postbezorgster, waar ik heel blij mee ben en mag God dienen in de kerk. De pijn in mijn knie die ik jarenlang had is vrijwel genezen tijdens een gebedsgenezingdienst kort na mijn bekering. Het is zeker niet meer zo dat ik daar elke dag last van heb.

Elke dag GRATIS een bijbeltekst in je mail of via een app? Kijk op www.DagelijksWoord.nl

Ook Hans is verlost van de pijn in zijn schouder die hij na een ongeluk in de lente van 1987 had. Ik zie Gods hand in het feit dat wij allebei een verkeersongeluk kregen in dat jaar. Onze levens verliepen daarna zo anders, dat wij elkaar hoogstwaarschijnlijk nooit hadden ontmoet als dat niet gebeurd was.
God heeft me de rust en vrede in mijn hart gegeven waar ik jarenlang naar op zoek was, maar die ik nooit kon vinden. Hij verandert me op een manier die geen mens kan en laat me zien dat ik waardevol ben in Zijn ogen. De liefde die ik thuis van mijn vader onvoldoende kreeg, krijg ik van God driedubbel terug. Ik weet nu dat ik een kind van Hem ben en dat ik naar de hemel mag na dit leven. Niet omdat ik zo goed ben, maar door Gods pure genade…

Rachel heeft ook een eigen website: www.godslevensveranderendekracht.nl

Hans

Gepubliceerd
op 29 februari 2008
. 9 Reacties
© Copyright MijnGetuigenis.nl
Niets van deze website mag worden overgenomen zonder schriftelijke toestemming van MijnGetuigenis.nl. Deze print is enkel voor persoonlijk gebruik.

Wie ben ik?
Mijn naam is Hans. Ik ben in 1963 geboren in een christelijk gezin. Als kind was ik al serieus met het geloof bezig. Het verhaal van Jezus als de goede Herder en de bijbehorende zondagsschoolplaat drukte een belangrijk stempel op het leven. In de loop der jaren volgden de in protestantse kringen gebruikelijke catechisaties en ik besloot in 1987 belijdenis te doen van mijn geloof. Alles liep op geloofsgebied tot die tijd eigenlijk min of meer vanzelfsprekend door. God had een speciale plaats in mijn leven, getuige ook de gedichten die het licht zagen.

Maar aan de andere kant was er de zonde. Niet in alles had God de eerste plaats, terwijl dat toch is wat God wel van ons vraagt. De zonde uitte zich bij mij in een zeer negatief gedachtepatroon. Elke vorm van zelfvertrouwen werd erdoor gebroken. Een ernstig minderwaardigheidsgevoel moest gecompenseerd worden door gedachten van macht en heerschappij, fantasieën over hardhandige beheersing van andermans levens. Dit kon rustig tot diep in de nacht doorgaan.

Elke dag GRATIS een bijbeltekst in je mail of via een app? Kijk op www.DagelijksWoord.nl

De trend gebroken
Kort na mijn belijdenis kwam er een kink in de kabel. Ik zat in militaire dienst en we reden met drie soldaten in de auto van de kazerne naar huis. De avond ervoor waren we wezen stappen in Antwerpen, we hadden zeer weinig geslapen, we reden in de spitstijd en het was regenachtig weer. Stuk voor stuk natuurlijk ingrediënten voor een breuk in de normale levenslijn.

Krantenknipsel over het ongeluk

Ergens op de snelweg ging het dan ook helemaal mis. De chauffeur raakte de macht over het stuur kwijt en daar gleden we dan over de snelweg: linkervangrail, rechtervangrail, eroverheen en van het talud af… Zelf zat ik achterin en vloog door de achterdeur van de auto naar buiten en landde in het gras, een paar meter boven de sloot. De auto landde bovenop mij.

God in het centrum
De volgende dag stond er een foto van de auto in de krant. Het was goed dat ik daar in elk geval niet meer in zat. Maar hoe kon het eigenlijk dat ik eruit geslingerd was. Ik kan immers nooit slapen in de auto. Die middag echter wel. Ik geloof dat het Gods voorzienigheid was, waardoor ik in ontspannen toestand was. Natuurlijk schrok ik wakker van de klap met de vangrail. Als in een flits schoot een pijl van gebed omhoog. Een hand greep mij vast en tilde me uit de auto. Gods hand was beschermend om mij heen en legde mij in het zachte gras. De auto landde weliswaar bovenop mij, maar rolde niet door over mijn hoofd heen. Dat had ik zeker niet overleefd. Maar ook nu is het een groot wonder dat ik dit überhaupt nog schrijven kan.

In de dagen daarna in het ziekenhuis bleef de “film” die nu gestart was doordraaien. De doktoren hadden me in een kunstmatige coma gebracht, met name om de ribbreuken te laten genezen. Alles wat er om me heen gebeurde in die periode werd vastgelegd op de gevoelige plaat van mijn hersenen. De
beelden werden gescand, maar vertoonden een eigenaardig karakter. Echter, het was niet zomaar. Er kwamen beelden in voor van de werkelijkheid in het ziekenhuis, maar ook van gebeurtenissen en gedachten uit mijn leven tot dan

Hans in nieuw uniform. Het
vorige was door medici opengeknipt.

toe. Ik geloof dat God in deze weken tot me door liet dringen welke plaats Hij in mijn leven wilde – de eerste – en welke plaats Hij op dat moment feitelijk had – de zoveelste.

Overigens is het sowieso aan God te danken dat ik deze beelden nog kon meekrijgen. De artsen waren er zeer bezorgd over hoe ik eraan toe zou zijn als ze me zouden wekken. De fysieke schade bleek uiteindelijk beperkt te blijven tot enkele breuken en kneuzingen in de hersenen en de botten, alles boven de gordel. Het grootste deel hiervan genas binnen enkele maanden.

Met name in de linkerschouder en –elleboog bleven echter nog vele jaren pijnklachten.

Genezen van de pijn
Ik bleef God bidden om genezing, al verslapte de aandacht natuurlijk wel eens. Op een avond eind 2002 gingen we met een groep mannen uit de kerk lasergamen. Terwijl ik in tijgersluipgang probeerde te gaan schoot een verlammende pijn door me heen. Ik verliet de zaal teleurgesteld, maar ook in vertrouwen. Het bleek satans laatste grote stuiptrekking op dit terrein. Een van mijn broeders heeft voor me gebeden. Sindsdien hef ik mijn linkerarm regelmatig op om God te loven en te prijzen, iets wat ik 15 jaar lang absoluut niet gekund had. De stekende pijn hoort tot het verleden.

In de eerste kerkdienst die ik na thuiskomst meemaakte stond onder meer Psalm 116 op de liturgie. De tekst van vers 2 van dit lied luidt:

Toen de benauwdheid dreigend op mij viel
En angsten voor het doodsrijk mij bekropen,
Heb ik de Naam des Heren aangeroepen
En weende: Heer, mijn God, bewaar mijn ziel.

Het was een heel passende tekst, die veel indruk op mij maakte. Deze Psalm heeft dan ook een speciale plaats in mijn geloofsleven gekregen.

Psalm 116 eindigt met een gelofte om God uit dankbaarheid voor wat Hij gedaan heeft te dienen. Dat is de reden dat ik in mijn werk en in mijn vrije tijd wegen ben gaan zoeken om te doen wat Hij van mij vraagt. Om God dus daadwerkelijk op de eerste plaats in mijn leven te zetten.

Evangelisatiereis in
Roemenië

En nu?
Het ging in de loop der jaren met vallen en opstaan, maar toch… Nu ik na mijn bekering God steeds meer zoek in gebed en in Zijn Woord, nu ik Hem de controle over mijn leven in handen heb gegeven, ervaar ik ook meer en meer Zijn Aanwezigheid. Hij zegent mij met gezondheid, controle over mijn gedachten, persoonlijke groei, een goede baan, een huwelijk, een vriendenkring en een diversiteit aan mogelijkheden om Zijn Naam groot te maken onder de mensen.

Elke dag GRATIS een bijbeltekst in je mail of via een app? Kijk op www.DagelijksWoord.nl

En ik weet dat Hij die liefdevolle aanwezigheid niet alleen voor mij heeft bestemd, maar voor ieder die Hem met een verlangend hart zoekt. Ook voor u, ook voor jou…!

Hans heeft ook een eigen website: www.dichterbijgod.eu