Getuigenissen met tag 'geraakt'

Esther

Gepubliceerd
op 24 mei 2008
. 22 Reacties
© Copyright MijnGetuigenis.nl
Niets van deze website mag worden overgenomen zonder schriftelijke toestemming van MijnGetuigenis.nl. Deze print is enkel voor persoonlijk gebruik.

Hoi, ik ben Esther en in het dagelijks leven studente. Ik ben bijna 18 jaar en doe deze maand examen havo. In september begin ik aan een DTS (Discipleship Training School) voor een half jaar bij Jeugd met een Opdracht. Nu ik dit schrijf ben ik erg blij, geniet ik en dank God voor wat hij het afgelopen jaar gedaan heeft. Ik had eerlijk gezegd nooit verwacht dat ik nu hier zo zou zitten en dit zou gaan schrijven.

Het begon allemaal in de zomer van 2006. Ik was geslaagd voor VMBO en mocht HAVO gaan doen, maar eerst kon ik gaan genieten van een vakantie. Maar er was iets raars, ik voelde me zo vaak down en erg verdrietig. Precieze redenen kon ik niet noemen. Ik heb ook nooit traumatische ervaringen meegemaakt of zoiets. Ik dacht dat dit bij mijn leeftijd hoorde, ik was namelijk net 16 jaar geworden en dus in de pubertijd.

Elke dag GRATIS een bijbeltekst in je mail of via een app? Kijk op www.DagelijksWoord.nl

Eetstoornis
Na de vakantie werd alles langzaam erger. Mijn gedachten werden steeds negatiever over mezelf, anderen en mijn leven. In december 2006 werd alles tevéél. Op TV zag ik een programma over iemand met een eetstoornis. Ze vertelde dat ze vaak spanningen niet aan kon en daardoor ging overgeven of niet eten. Deze woorden bleven een paar weken in m’n hoofd spoken, tot het moment dat ik niets meer zag zitten, m’n leven was volgens mijn gedachten waardeloos, ik werd gek van m’n gedachten en wilde m’n aandacht op iets anders vestigen, overgeven. Het luchtte even op. De eerste keer schrok ik van mezelf en viel huilend in slaap. De depressieve gedachten bleven doorgaan, en ik kon me niet meer concentreren, en kon vaak alleen nog denken aan overgeven, want dat luchtte (even) op.

De volgende week gebeurde het weer, die week daarna weer, die week daarna 2 keer enz. en zo ging de maand december voorbij. M’n moeder merkte dat het niet goed ging, en na een lang en moeizaam gesprek met m’n moeder heb ik haar uiteindelijk mijn geheim verteld. (Ik had het eigenlijk niet willen vertellen want ik wilde haar niet bezorgd maken.) Alleen m’n moeder wist het, en ze lette op, maar ze kon me niet tegenhouden te spugen, dus ik ging door, 2 keer per week werd 3 keer per week en er waren weken dat ik bijna elke dag ging spugen. Het werd een verslaving.

Processen (menstruatie o.a.) in m’n lichaam stopten na verloop van tijd, en de afvoer bij ons in huis verstopte door het gespuug. ’s Avonds kon ik niet meer slapen, nachten lag ik te huilen en ik was heel bang in donker. Een aantal keren per week had ik angstaanvallen. Het enige wat ik kon doen was huilen en mezelf pijn doen. Doordat ik me zo slecht voelde kwam ik bijna niet meer buiten de deur. ’t Liefst sloot ik me op in de badkamer en wilde ik alleen zijn.

Ondertussen ben ik via de huisarts bij een psycholoog gekomen. Elke week kwam ik langs om alles op een rijtje te zetten, het hielp om over dingen te praten waar ik nooit over durfde te praten met iemand, maar het spugen bleef maar doorgaan.
M’n moeder zei dat ik zo mager was en dat dit niet mooi was, maar ik geloofde het zelf niet. Het enige wat ik zag was een opgeblazen buik als ik net had gegeten. Die buik moest plat zijn!

Vicieuze cirkel
Van februari 2007 tot april ging het zo door. Ik viel 10 kilo af. Ik wilde écht stoppen met overgeven, ik wilde het echt, maar het lukte me niet meer. Elke keer gaf ik eraan toe. De verleiding was te groot. Het voelde even goed om te spugen, maar daarna voelde ik me heel vaak schuldig en schaamde ik me. Zo ontstond er een cirkeltje waar ik niet uit kon komen. De schaamte en schuldgevoelens werden te groot.

Soul Survivor
Gelukkig werd het eind mei, en ik ging met 3 vrienden naar een groot festival evenement. Het heet Soul Survivor en dit was de 3e keer dat ik er naartoe ging. Het was fantastisch! Het is een week dat je met zo’n 3000 jongeren veel leert over God, en waarbij er veel aandacht word besteed aan aanbidding enz. Na elke celebration (2 keer per dag) is er tijd voor gebed.

Om onze zonden werd hij doorboord, om onze wandaden gebroken. Voor ons welzijn werd hij getuchtigd, zijn striemen brachten ons genezing. Jesaja 53:5

Na een avonddienst kwam er een meisje naar me toe, uit het niets. Ze vroeg of ze voor me mocht bidden, en ik vond het goed. Ze begon dingen te zeggen die zij niet van zichzelf kon weten, ze vertelde aan God hoe ik me voelde en wat er de afgelopen tijd was gebeurd. De Heilige Geest inspireerde haar in haar gebed, tijdens dat gebed liet God me zien wat ik eigenlijk aan het doen was door het spugen heen. Ik ruïneerde mezelf, maar ook een tempel van de Heilige Geest. De bijbel zegt namelijk in 1 Kor. 6:19-20: Of weet u niet dat uw lichaam een tempel is van de Heilige Geest, die in u woont en die u ontvangen hebt van God, en weet u niet dat u niet van uzelf bent? U bent gekocht en betaald, dus bewijs God eer met uw lichaam.

Mensen konden me dus nooit overtuigen, maar God deed het en bevrijdde me! En sindsdien heb ik nooit meer de behoefte gehad over te geven. Vanaf het festival ging het eten zo goed! Ik genoot er zo van, heerlijk! Mijn lichaam moest wennen aan het eten en het ging steeds beter.

Depressie
Toen ik terug kwam van het festival waren m’n vader, moeder en ik allemaal blij dat het lichamelijk weer beter ging. Maar geestelijk was ik nog niet herstelt. Vroeger uitte ik mijn gevoelens en emoties door over te geven, maar nu kon dat niet meer en begon ik alles op te kroppen. De depressieve gevoelens werden erger en erger, weer zag ik het leven niet zitten en alles was waardeloos. Ik had geen zin meer in het leven, en wilde ook niet meer leven. De angstaanvallen en huilbuien werden ook steeds erger. Mijn hart schreeuwde naar iemand die me begreep en naar iemand die me een knuffel gaf.
Zelfmoordgedachten kwamen elke dag een aantal keer voorbij. Vooral bij het zien van een trein, brug enz. Ik had ook grote vraagtekens naar God toe, want hoe kon hij me wel genezen van die eetstoornis en de depressieve gevoelens niet weghalen? Waarom zou God me door zoiets heen laten gaan?

Ondertussen was de vakantie aangebroken. De psycholoog adviseerde me om me aan te melden bij de GGZ voor intensievere hulp. Gelukkig kon ik versneld aangemeld worden en hoefde ik niet een half jaar te wachten, en toen kwam het eerste gesprek met de psychotherapeut. De psychiater kon er niet bij zijn. Het gesprek verliep totaal niet naar m’n verwachtingen en ik had er erg slechte gevoelens bij. Hierdoor was m’n laatste beetje hoop dus ook al weg en ik was wanhopig, wie of wat zou me nu nog kunnen helpen?

De enige zou God kunnen zijn, maar ik durfde daar niet meer op te vertrouwen. Toen ik dit aan mijn ouders vertelde zei m’n vader dat het misschien goed was is bij iemand van bevrijdingspastoraat langs te gaan om voor me te laten bidden.
Het was het laatste wat me nog zou kunnen helpen dacht ik dus ben daar naartoe gegaan.

Vrijgezet
Het was een gezellige avond, en we hebben ongeveer 3 kwartier gebeden met z’n drieën. De Heilige Geest inspireerde weer het gebed, en er werden weer dingen gezegd die alleen God wist. Bindingen werden verbroken in de naam van Jezus, en wederom liet God wéér zien hoe groot hij is.

Na het gebed voelde ik me voor het eerst beter sinds een lange tijd, en ’s avonds viel ik in slaap zonder huilen. Ik was blij!
Het voelde raar, maar goed en ’t duurde langer dat het goed ging. Ik heb heerlijk genoten van de vakantie op Mallorca.

Ook op een conferentie in de zomer heeft God me vrijgezet van angst en heeft Hij me genezen van nek en hoofdpijn waar ik dit jaar bijna elke dag wel last van had. Tot de dag van vandaag ben ik genezen van deze depressie, angst en eetstoornis. God heeft me genezen! Dat is zeker. Er is dus hoop, wat ik een tijd niet gezien heb. God is altijd groter dan dat wij denken, en bidden.

Jezus keek hen aan en zei: ‘Bij mensen is dat onmogelijk, maar niet bij God, want bij God is alles mogelijk.’Marcus 10:27

Deze brief is niet om te vertellen hoe zielig ik was. Helemaal niet! Ik schrijf dit om te vertellen hoe groot God is. Ik wil ook zeggen tegen iedereen die dit leest dat, ook al lijkt je probleem (wat voor probleem dan ook) te groot, en denk je dat het nooit goed komt, God is altijd groter dan je probleem en Hij is er voor je. Nodig Hem uit in je leven. Vaak gebeuren dingen ook op een andere manier dan dat wij denken en willen. Ik snapte ook niet waarom je echt in de diepste dip moet zitten voor God je eruit trekt. Maar uiteindelijk zie je God’s leiding. Hij is er!

Elke dag GRATIS een bijbeltekst in je mail of via een app? Kijk op www.DagelijksWoord.nl

Ook als je God nog niet kent, ik wil je zeggen, het is echt heerlijk te leven met Hem! Niet omdat je er zelf beter van word maar om wie God is.

Liefs,
Esther

Kevin

Gepubliceerd
op 16 mei 2008
. 12 Reacties
© Copyright MijnGetuigenis.nl
Niets van deze website mag worden overgenomen zonder schriftelijke toestemming van MijnGetuigenis.nl. Deze print is enkel voor persoonlijk gebruik.

Ik ben Kevin en ik ben 20 jaar oud. Momenteel doe ik de opleiding HBO elektrotechniek. Het is een lastige opleiding, maar uiteindelijk moet ik het wel redden.

Tot mijn 12de las ik vaak in de kinderbijbel, ging met de kerst mee naar de kerk en ben gedoopt en heb de communie en het vormsel gedaan. Eigenlijk vond ik het een kick om die dingen te doen. Je stond echt in de belangstelling.

Elke dag GRATIS een bijbeltekst in je mail of via een app? Kijk op www.DagelijksWoord.nl

Zelfmoord
Toen ik 12 was ging ik naar de middelbare school. God bestond niet voor mij en ik werd steeds meer een atheïst. Op de middelbare school ging het niet goed. De mensen die ik dacht dat mijn vrienden waren lieten me allemaal vallen. Ik werd gepest. Op een dag besloot ik dat ik het niet waard was om te leven. Ik heb toen een touw gepakt en daar een strop van gemaakt. Die strop heb ik toen op mijn kamer gelegd, zodat ik als ik wou me kon ophangen. Op een gegeven moment wou ik dat ook, ik ben in het trapgat gaan staan en heb het touw opgehangen. Toen hoorde ik de poort open gaan en kwam mijn jongste zusje thuis. Ze voelde zich niet lekker. Ik heb als een speer alles opgeruimd en voelde me ontzettend schuldig, want wat als ze mij gevonden had? Dat kon ik haar niet aan doen en niemand eigenlijk.

Toch was ik nog steeds een atheïst. Ik wist wel veel uit de Bijbel te vertellen, maar gebruikte het om mezelf te bevestigen: ik had het goed, zij hadden het fout. Ik leerde een meisje kennen via een toneelstuk waar ik de techniek voor deed. Ze kon ontzettend mooi zingen en ik kwam er achter dat ze christen was. Oe wat een afknapper was dat. Maar we hebben wel goed contact gehouden en ze was toch best lief.

De ommekeer

Bijna 3 jaar lang heeft ze mij op gepaste wijze meegevraagd naar de kerk en over het geloof verteld. Ik stond er niet voor open en wimpelde alles af. Tot er een Youth Alpha kwam. Ze vroeg of ik mee ging en ik zei ja. ‘Misschien valt er nog wat te lachen,’ dacht ik. En er viel wat te lachen: niet om de mensen, maar juist met ze! Ik begon te onderzoeken en na te denken, en telkens sloeg de balans meer naar het christendom. Toen kwam het moment dat we met de Youth Alpha een weekend weg gingen. Ik sprak openlijk dat ik er nog niet 100% zeker van was. Tegen het einde van het weekend konden we onze zonde opschrijven en verbranden en ministry doen. Ik dacht: wat voor een zonde heb ik nou? En toen schoot het me te binnen wat in de Bijbel staat: Wat je denkt heb je al gedaan en is al zonde.

Ik barstte in tranen uit en schreef op dat ik de dood heb gewenst voor mezelf, en voor mensen die mij tot die waanzin dreven. Ik heb huilend mijn zonde verbrand. Heb nog even staan praten met een leider, en uiteindelijk ben ik naar een ministry groepje gelopen en is er voor me gebeden. Alle last viel van me af. Ik voelde me gelukkig en ik heb zingend over het terrein gelopen en ‘mijn verlosser leeft’ gezongen. Eenmaal thuis ging ik aan de slag om een douche te verbouwen en tijdens het werk was ik weer aan het zingen, mijn verlosser leeft! Ik was zo intens gelukkig. God had me aangeraakt. Hij had Zijn Geest in mij laten komen. Ik had de deur open gedaan waarop Hij stond te kloppen. Ik zou niks anders meer willen.

Elke dag GRATIS een bijbeltekst in je mail of via een app? Kijk op www.DagelijksWoord.nl

Nu

De weg is zwaar en niet altijd even makkelijk, maar als ik me slecht voel dan bedenk ik me altijd weer: God let op mij en als het echt verkeerd gaat vangt Hij me op. Zo ga ik door het leven. Ik ben nu ongeveer een jaar een Christen en help met de Youth Alpha cursus. Ik wil jongeren helpen die in de problemen zitten met zichzelf of met anderen. Ik wil ze laten zien wat God voor mij gedaan heeft. God heeft mijn leven gemaakt en al ben ik met sommige dingen niet heel erg blij, ik zou het niet anders gehad willen hebben. Als ik namelijk niet zo gepest was, had ik waarschijnlijk God nooit kunnen ontmoeten en zo’n standvastig geloof kunnen hebben!

Chantal

Gepubliceerd
op 12 april 2008
. 16 Reacties
© Copyright MijnGetuigenis.nl
Niets van deze website mag worden overgenomen zonder schriftelijke toestemming van MijnGetuigenis.nl. Deze print is enkel voor persoonlijk gebruik.

Hoi, ik ben Chantal, ik ben 17 jaar en woon in Enschede. Ik ben nooit gelovig opgevoed en wist helemaal niets van God’s Woord. Maar dan ook echt helemaal niets.

Op een hete zomeravond, zo’n 9 maanden geleden, worstelde ik weer eens met mijn levensvragen. Waarom overkomt mij dit, waarom dit. Ik werd gek van mijn leven. Ik ging naar een ‘hangplek’ toe om ‘rust’ te vinden. Die avond veranderde mijn leven!

Elke dag GRATIS een bijbeltekst in je mail of via een app? Kijk op www.DagelijksWoord.nl

Athletes in action
Er was daar een sportgroep, de Athletes in Action.
Ik vond het maar stom, totdat ik hun gezichten bekeek. Ze straalden echt. Ik vond het maar belachelijk, hoe konden ze zo veel van sport houden. Totdat ik erachter kwam waarvoor ze dat evenement hielden: zij geloofden in God. In het begin dacht ik, “pff een God, ja tuurljk, die laat mij dit dan allemaal meemaken. nou lekkere God.”

Een jongen van het team zag me en begon een gesprek met mij. Het voelde al snel vertrouwd, en ik vertelde hem mijn verhaal. Dat deed ik de hele week, en ik kwam elke dag terug om ze te zien stralen. Het deed toch wat met mij. Op het eind kreeg ik toch wel respect voor ze. Dat ze zo vast hielden aan hun geloof, en alles eraan deden zodat anderen dat ook mochten ervaren. En dat gebeurde ook.

De laatste avond van die week schreef ik een brief aan die jongen, dat ik hem dankbaar was dat hij naar mij had geluisterd en had mijn email-adres erbij gezet. Ik zei tegen hem dat hij de brief pas mocht lezen als hij thuis was omdat ik mij er toch een beetje voor schaamde. Tja, mijn gevoelens zijn wel beetje persoonlijk dus had er moeite mee. Ik gaf hem de brief en zag hem naar de andere kant van het veld lopen. Hij ging de brief lezen. Na een tijd stond hij op en liep naar mij toe. Hij keek mij heel diep aan. Hij zei: ‘dit vindt ik echt heel bijzonder, dat je zoiets naar mij schrijft.’
Na een beetje gepraat te hebben, stelde hij dé vraag: zou ik met je mogen bidden. Wat moest ik nou zeggen? Ik had geen idee wat het inhield, dus ik stemde er maar mee in.

We liepen naar de andere kant van het veld en hij begon te bidden. Dat ik de liefde van de Here Jezus mocht ervaren. Dat ik mocht merken wat de andere kant was. Die kant die ik ook kon kiezen. Dat gebeurde de dag erna al!

De week was af en ik miste direct een stuk bemoediging om door te gaan met het leven. Ik ging naar dat veld om na te denken. Ik ging op de plek zitten waat die jongen en ik samen hadden gebeden en begon zo te huilen. Ik was zo overtuigd dat God mij nu kon zien. Ik begon spontaan te bidden… midden op een voetbalveld!

Ik heb een half uur op mijn knieën gezeten, en ik huilde en huilde.
Voordat ik begon met bidden was het grauw en regende het. Nadat ik klaar was met bidden straalde de zon, zag ik een kleurrijke wereld. Ik zag een kans, en ik greep hem!

Ik begon dingen op te zoeken over God. Ik mailde die jongen dat ik graag een keer mee wou met hem naar de kerk. Dat kon, dus ik was helemaal blij. Toen gebeurde het. Op het moment dat ik besloot de kans te pakken overleed mijn oma onverwachts. Mijn opa en zij waren de enigen in de familie die kinderen van God zijn. Ik begon mij weer af te vragen waarom God dan mensen van je afneemt. Toch bleef ik God voelen en was ik zo overtuigd dat God van mij hield en echt bestond !

Strijd
De relatie tussen God en mij werd steeds sterker. De relatie tussen mij en mijn familie werd steeds zwakker. Ze zagen mij als iemand die was gehersenspoeld. Ik was de dochter niet meer die ze kenden..Ik voelde mij voor het blok gezet: óf het gezin, óf God. Ik maakte mijn keus en koos voor God, ik geloofde dat God mij wel zou helpen.

Elke dag GRATIS een bijbeltekst in je mail of via een app? Kijk op www.DagelijksWoord.nl

Desondanks werd het steeds zwaarder. Mijn kat werd aangereden, mijn beste vriendin overleed (nu een maand geleden) en nu ligt mijn opa op sterven. De dag dat ik besloot mij te laten dopen hoorde ik dat mijn opa zou overlijden.
Hij is nog de enige persoon die een kind van God is in mijn familie, en die mij dan ook respecteert om mijn keus. Ik laat mij toch dopen. Omdat ik nooit meer zonder God kan leven. Ik hou van Hem. Hij is mijn Leven.

Mijn doop is daarom ook een getuigenis, dat Christus mijn leven is.
Hij is mijn leidraad, en ik zal nooit meer van Zijn zijde wijken.

Joelle

Gepubliceerd
op 14 maart 2008
. 4 Reacties
© Copyright MijnGetuigenis.nl
Niets van deze website mag worden overgenomen zonder schriftelijke toestemming van MijnGetuigenis.nl. Deze print is enkel voor persoonlijk gebruik.

Hoi, ik ben Joelle*, 22 jaar oud en nog studerende.
Een paar jaar geleden heb ik iets moois meegemaakt. Het was maar een kleine gebeurtenis, maar mij heeft het erg geraakt.

Het was in het begin van 2005, toen ik net een nieuwe kerk begon te bezoeken omdat ik verhuisd was. Ik kende er nog bijna niemand en besloot actief mee te gaan doen met de landelijke ‘week van gebed’ die ook in die gemeente gehouden werd. Elke ochtend en avond was er een bidstond van een uur. Ik ging er die week bijna elke avond heen en leerde wat mensen kennen, en hoorde hen ook elkaar bemoedigen, bijvoorbeeld door te vertellen hoe de ander veranderd was door God door de tijd heen.

Elke dag GRATIS een bijbeltekst in je mail of via een app? Kijk op www.DagelijksWoord.nl

Na de bidstonden ging ik meestal lopend naar huis. Op één van die avonden, het was een woensdag, vroeg ik aan God: “Hoe denkt u nou over mij? Val ik u op? Vindt u mij bijzonder? Wil u me vertellen hoe u over me denkt, dat in mijn hart schrijven.” Ik voelde me alleen en had niet het gevoel dat God mij zag in de grote massa mensen op aarde.

Een woord van God
De donderdag daarna was ik weer op de ochtendbidstond. Voor de eerste keer durfde ik nu ook hardop te bidden in de groep, en ik vertelde God dat ik het soms zo moeilijk vind om te geloven dat Hij echt in mij geïnteresseerd is, tot in de details, en vroeg Hem of Hij zijn waarheid in mijn hart wilde branden, zodat het niet meer alleen in m’n hoofd zat.

Op een gegeven moment zei de leidster van de bidstond dat God haar verteld had dat iemand in de bidstond een woord van God gekregen had. Dat klopte ook, het was een man waar ik al een keer een gesprekje mee gehad had. Het woord bleek voor mij te zijn! En het was als volgt: “Het is Gods verlangen dat jij dichter bij Hem komt. Hij wil dat je bij Hem op schoot komt zitten. Hij wil met je knuffelen.”

Ik was hier best door geraakt. Niet alleen door het woord zelf, wat sowieso al erg mooi was, maar ook door het feit dat nog geen dag nadat ik God had gevraagd me te laten zien wat Hij voor me voelde, Hij dat ook daadwerkelijk deed! In mijn dagboek schreef ik erover: “God heeft mij gezien, Hij heeft aandacht voor mij. Ik val Hem op, ik ben niet gewoon een van de velen. (..) Hij heeft zelfs aan iemand een woord gegeven voor mij, dat heb ik nog nooit meegemaakt. Speciaal voor mij, niet een mooie zin in een preek die nog 30 anderen aanspreekt, maar helemaal van God voor mij!!”

Elke dag GRATIS een bijbeltekst in je mail of via een app? Kijk op www.DagelijksWoord.nl

Je wordt gezien
Hoe heeft dit mijn leven verder beïnvloed? Ik denk dat het een proces is waar God nog steeds mee bezig is. Langzaam maar zeker kan ik steeds meer geloven dat ik echt bijzonder ben en niet alleen maar een van de velen. Ik ben geen grijze muis in de massa, maar: Mijn oog zal op u zijn (Psalm 32:8).

* Gefingeerd, “Joelle” wilde niet onder haar eigen naam publiceren.