Getuigenissen met tag 'herstel'

Huug

Gepubliceerd
op 27 augustus 2010
. 9 Reacties
© Copyright MijnGetuigenis.nl
Niets van deze website mag worden overgenomen zonder schriftelijke toestemming van MijnGetuigenis.nl. Deze print is enkel voor persoonlijk gebruik.

Mijn naam is Huug van den Burgt, ik ben geboren op 7 september 1946. Mijn ouders hebben me opgevoed en onderwezen binnen de geloofsbeleving van de gereformeerde kerk in Amstelveen.
Ik ben op 30 maart 1967 getrouwd met Hennie Bos, die ook haar opvoeding en onderwijzing binnen dezelfde geloofsgemeenschap heeft ontvangen als ik. Toen ons huwelijk werd bevestigd door dominee Morgenstern kregen we als trouwtekst mee: “De Here is uw Bewaarder”. Dit staat in Psalm 121:5a.
We kregen 4 kinderen die we in beginsel ook op dezelfde wijze wilden opvoeden.

Werk en huwelijk

Elke dag GRATIS een bijbeltekst in je mail of via een app? Kijk op www.DagelijksWoord.nl

Ik ben op 6 oktober 1968 in dienst getreden bij het Gemeente Vervoersbedrijf in Amsterdam. Na verloop van jaren verdween langzamerhand de band met de kerk en kwam ook ons huwelijk onder druk te staan.
We gingen elk weekend naar de camping. Ik werkte veel over om mee te kunnen doen met de omgeving en ook de verleiding die – tijdens het werk op de bus – sterker werd, was een ondermijnende factor in ons huwelijk geworden. Na 10 jaar kwamen we aan de rand te staan van een scheiding.
Intussen was ik ook nog vakbondsvertegenwoordiger geworden binnen mijn werkkring en al deze invloeden deden onze relatie geen goed.

Als de buurman gaat geloven…

We woonden naast een familie die niet gelovig was. Op een gegeven moment kwam de buurman bij ons binnen en vertelde dat hij zich had bekeerd tot Jezus en vertelde mij over een persoonlijke omgang met God. En, geloof me, ik wist echt niet waar hij het over had. Ik had nog nooit in mijn geloofsbeleving iemand ontmoet die door berouw en bekering ging geloven in God. Dat stond wel in de Bijbel, doch dat was in de tijd van de apostelen en dat gebeurde misschien ver weg, maar bij mijn buurman, dat was iets nieuws. Ik had hoogstens In de kerk geleerd dat je als kind gedoopt werd, daarna naar catechisatie ging en dan belijdenis deed en zo werd je lid van de kerk. Dit was een nieuw fenomeen.
Ik luisterde en wilde weten wat er dan wel gebeurd was. Ik snapte er niet zoveel van. Mijn vrouw en ik werden uitgenodigd om eens mee te gaan naar een Bijbelstudiegroep en deze uitnodiging namen we aan. We kwamen terecht in een bont gezelschap van christenen uit allerlei denominaties en ook, zoals mijn buren, zonder een kerkelijke achtergrond. Een ding hadden ze gemeen, allen kenden een persoonlijke relatie met God door Jezus Christus.

Persoonlijke relatie

Mijn vrouw werd er diep door aangeraakt en wilde dit ook in haar leven toelaten. Ze koos voor een persoonlijke relatie met Jezus, men bad met haar en men vroeg of ik dat ook wilde, doch ik kon die keuze niet maken. Op weg naar huis was ik boos op haar, voelde me verdrietig en ontdekte dat er Iemand in haar leven was gekomen die meer betekende dan ik. Ze straalde van blijdschap en gaf te kennen heel graag met mij deze weg te willen opgaan. Ik snapte niet wat ze had en kon het ook niet vinden.

Ze straalde
van blijdschap
Uiteindelijk gingen we slapen en ik kon de slaap niet vatten. Ik riep en bad tot God om dezelfde beleving als mijn vrouw, woelde in mijn bed en had het gevoel dat al mijn geroep en gezoek niet verder kwam dan het plafond boven mijn hoofd. In ieder geval, toen ik de volgende ochtend opstond was er nog niets veranderd.

Vergeving

Ik stond op en wilde naar beneden gaan om mij gereed te maken voor het werk. Op het moment dat ik de woonkamer binnenliep gebeurde er iets ongelofelijks met me. Het leek, in mijn beleving, of iemand daar mijn hart aanraakte en een zware steen van mijn hart wegnam. Deze aanraking was zo ongelofelijk hevig, dat ik mijn emotie niet meer in de hand kon houden en ontzettend begon te huilen en niet meer tot bedaren kon komen.
Mijn vrouw en de kinderen kwamen nieuwsgierig kijken wat er aan de hand was en ik probeerde uit te leggen wat er met mij gebeurd was. Ze brachten een theedoek, want een zakdoek was niet voldoende om mijn tranen op te vangen. Na ongeveer een half uur begon de emotie wat tot bedaren te komen en kon ik mijn beleving enigszins onder woorden brengen.

Ze brachten een theedoek,
want een zakdoek
was niet voldoende
De kinderen waren erg onder de indruk van wat ze beleefden en gingen naar school. Het werd mij duidelijk wat ik had beleefd en daardoor kon mijn vrouw uitleggen wat mijn grote belemmering was geweest om tot dezelfde keuze te komen als zij. Wat ik bij het betreden van de woonkamer had beleefd was namelijk de vergeving van zonde die mijn hart belemmerde om tot God te komen. Mijn roepen en bidden in de nacht was doorgedrongen tot Gods troon en niet zoals ik dacht: namelijk tot het plafond. God reageerde op mijn oprecht gebed en op mijn berouw, welke ik had uitgesproken over mijn leven dat ik had verkozen in de periode die voorbij was gegaan.

Hersteld huwelijk

Wat ik aan mijn vrouw moest belijden was niet het gemakkelijkste moment, doch ik ontdekte dat God in zijn wijsheid begreep op welke wijze het mogelijk was om het huwelijk te redden en de relatie te herstellen. Hoewel mijn woorden haar pijn deden, begreep ze innerlijk dat ze er niet om heen kon om mij te vergeven. Want op dat moment sprak de Here tot haar hart en zei tot haar: “Ik heb jou al je zonden vergeven en vrede gegeven. Wat doe je nu met je man die het nu aan jou vraagt?”
U begrijpt dat het een emotioneel moment werd die ons voor de keuze bracht om verder te gaan. We beleefden een geweldige ommekeer in onze geloofsbeleving. We lieten ons dopen door onderdompeling en droegen onze kinderen op voor Gods aangezicht. We wilden dit doen omdat we nu pas echt in een relatie waren gekomen met Jezus. En de psalm die dominee Morgenstern had meegegeven als trouwtekst werd bewaarheid in ons huwelijk. De Here bewaarde ons voor een verkeerde beslissing en leidde ons terug naar Zijn hart. De Here hielp ons om Hem echt te leren kennen. Hoewel wij ontrouw waren geworden bleef de Here God over ons leven waken en bleef getrouw aan Zijn Woord.

Actief in Gods Koninkrijk

Elke dag GRATIS een bijbeltekst in je mail of via een app? Kijk op www.DagelijksWoord.nl

We wilden wat we hadden leren kennen uitdragen en organiseerden met een aantal andere gelovigen activiteiten in de verschillende wijken in Amstelveen. We brachten de Heils-fontein rond, De Stem en Er is Hoop-bladen. We hebben geënquêteerd, een tentcampagne gehouden en enkele jaren op een plein geëvangeliseerd.

We wilden
wat we hadden
leren kennen
uitdragen
Uiteindelijk voelden we ons geroepen om naar Suriname te gaan. Na verloop van tijd heb ik mijn baan opgezegd en zijn we werkzaam geweest in Nickerie en later in Paramaribo.
We hebben een pleeggezin opgebouwd en moesten dat later overgedragen aan een ander echtpaar. In die periode hebben we ons 5e kind gekregen. Hij was 5 dagen oud toen hij bij ons in huis kwam en werd door ons als zoon aangenomen.
Natuurlijk zou ik nog veel kunnen schrijven over onze belevenissen tijdens ons verblijf in Suriname, doch dat komt misschien eens een andere keer.

Teruggekeerd in Nederland vond ik weer een huis en ik kon ook weer terugkeren bij mijn oude werkgever. Ik werd weer buschauffeur bij Connexxion.
Ik heb met anderen leiding gegeven aan de volle evangeliegemeente De Wijngaerdt, die elke zondagmorgen om 10.00 uur samenkomt in het gebouw ‘Westend’ in Amstelveen.

Ben

Gepubliceerd
op 22 april 2010
. 5 Reacties
© Copyright MijnGetuigenis.nl
Niets van deze website mag worden overgenomen zonder schriftelijke toestemming van MijnGetuigenis.nl. Deze print is enkel voor persoonlijk gebruik.

Mijn naam is Ben. Ik ben geboren in 1961. In de zomer van 2006 ben ik tot bekering gekomen en ik ben in 2007 gedoopt.

Gods aanwezigheid ondanks mijzelf

Elke dag GRATIS een bijbeltekst in je mail of via een app? Kijk op www.DagelijksWoord.nl

Jaren geleden ben ik verliefd geworden op een vrouw uit mijn omgeving, die enkele maanden daarvoor door haar man verlaten was. God heeft ingegrepen. Hij heeft er een stokje voor gestoken dat dit tot een relatie is gekomen of een breuk heeft kunnen veroorzaken in de relatie met mijn vrouw. Mijn huwelijk toentertijd was aardig uitgehold – maar ook hier heeft een enorm herstel plaatsgevonden. Er waren een paar “toevalligheden” die niet toevallig waren, die voorkwamen dat ik in een hopeloos net verstrikt raakte. Dit was voor mij de eerste keer dat ik zeker wist dat God in mijn leven ingreep.

Enige tijd later dreigde mijn werkgever in een situatie te komen, waarbij het onmogelijk zou zijn om de primaire bedrijfsactiviteit verder te mogen uitoefenen. Op dat moment zat ik tegen de grens van overspannenheid aan. Ik ben toen gaan bidden en God heeft geantwoord: Hij heeft mij kracht gegeven om precies datgene te doen, wat nodig was om de weg voor mijn werkgever weer vrij te maken. Ik wist dat ik daar zelf nooit toe in staat zou zijn geweest. Dit was voor mij de tweede keer dat ik wist dat God in mijn leven ingreep.

Bekering

In mijn nood heb ik gebeden en beloofd dat ik weer naar de kerk zou gaan. Mijn beide broers waren vrij radicaal tot geloof gekomen in dezelfde kerk (Jefta, Breda). In de tijd dat ik weer terug wilde naar een kerk, besloot ik eerst eens te gaan “spioneren” bij deze kerk om te kijken wat daar allemaal voor “rare” dingen gebeurde, waardoor mijn twee broers werden “gevangen”.
De eerste preek sloeg bij mij in als een bom (De verloren zoon). De tweede ook, tot ik een week of vijf later de moed kon vinden om het vertrouwen op mijn eigen ratio ondergeschikt te maken aan de leiding van Jezus Christus in mijn leven.

Nooit meer hardlopen

Het leven na mijn bekering ging met vallen en opstaan. Zo had ik altijd de gewoonte om zo’n 2 à 3 keer per week 10 tot 15 km te gaan hardlopen om een beetje slank en fit te blijven. Een jaar na mijn bekering merkte ik steeds dat ik na het hardlopen opvallend bloedverlies had in mijn urine. Hiermee ben ik naar de huisarts gegaan en deze constateerde dit ook. Omdat dit een voorteken kan zijn van zeer ernstige kwalen, ben ik onmiddellijk doorverwezen naar een uroloog welke uitgebreid onderzoek heeft gedaan. Die stelde vast dat ik een vergrote prostaat had. Door het schokken tijdens het lopen werd deze dermate geïrriteerd dat door inwendig schuren bloedingen ontstonden. Hij vertelde mij dat ik nooit meer zou kunnen hardlopen zonder bloedverlies en zeker geen lange afstanden.

God grijpt in

In ongeveer diezelfde periode heeft God mij laten zien dat er zich in mijn leven onreinheden bevonden, waar ik mij van moest bekeren. De meest belangrijke daarvan was een internet verslaving. Ik was op zoek naar opwinding en was toen nog in de veronderstelling dat – zolang je bepaalde grenzen niet overschreed – het nog redelijk acceptabel en onschuldig was. Het hield mij echter stevig in zijn greep en eigenlijk was ik bezig om mijn denken te vergiftigen.

God stuurde mij naar een mannenconferentie van de stichting “Herstel” in Zeewolde. Hier werd mij kristalhelder duidelijk gemaakt wat er allemaal fout ging in mijn leven. Ik moest resoluut stoppen met het zoeken van opwinding en dat zou ik alleen kunnen als ik daarbij mijn vertrouwen volledig op Jezus Christus zou stellen. Jezus heeft mij onmiddellijk daarna gedurende een aantal maanden volledig bevrijd van deze verslaving.

In de gemeente waar ik naar toe ga, wordt ook gebruik gemaakt van huisgroepen. De leider van “mijn” huisgroep vroeg mij op een avond hoe ik mijn stress van het werk af reageerde. Ik vertelde hem dat ik niet meer mocht sporten en als gevolg daarvan fors op mijn lijn moest letten – ik was al zo’n 5 kg aangekomen.
Hij vertelde mij dat hij mij komend weekeinde vroeg in de ochtend zou ophalen om te gaan hardlopen. We hebben toen 3 km gelopen. Deze afstanden zijn steeds meer geworden en ik heb totaal geen problemen meer gehad. God is een geweldig Heelmeester.

Aan de start van de zevenheuvelenloop – Ben in het blauw

Hij heeft mij bevrijd van onreinheid en gebondenheid waar deze kwaal, zoals ik later ben gaan begrijpen, het gevolg van is geweest.

Elke dag GRATIS een bijbeltekst in je mail of via een app? Kijk op www.DagelijksWoord.nl

Ik kan weer lopen!
Ik heb mij vervolgens, samen met mijn huisgroepleider, ingeschreven voor de zeven heuvelen loop in Nijmegen (15 km in de heuvels) en heb deze zonder problemen uitgelopen. De week daarna heb ik in mijn kerk hierover getuigenis gegeven.
En Zijn heling is bestendig! Een jaar later heb ik deze loop weer zonder problemen gelopen. Inmiddels heb ik al twee keer een halve marathon gelopen en loop nu dus probleemloos meer dan 20 km! God is groot!

Het t-shirt wat ik droeg tijdens de loop

De enige reden dat ik nog geen hele marathon gelopen heb, is dat ik te weinig tijd heb om hiervoor te trainen…

Petra

Gepubliceerd
op 15 augustus 2008
. 16 Reacties
© Copyright MijnGetuigenis.nl
Niets van deze website mag worden overgenomen zonder schriftelijke toestemming van MijnGetuigenis.nl. Deze print is enkel voor persoonlijk gebruik.
Niemand haat ooit zijn eigen lichaam, integendeel: men voedt en verzorgt het zoals Christus de kerk.Efeze 5:29

Hallo allemaal,

Ik ben Petra, 34 jaar en getrouwd. We hebben 2 kinderen: Een dochter van 9 jaar en een zoon van 5 jaar. Twee-en-half jaar geleden ben ik tot bekering gekomen en heb een levende relatie met Jezus Christus ontvangen.

Elke dag GRATIS een bijbeltekst in je mail of via een app? Kijk op www.DagelijksWoord.nl

Ik ben hersteld van anorexia. Hoewel ik het nog steeds moeilijk vind om het uit te spreken.

Ik kom uit een christelijk gezin. We waren met ons negenen: Vader, moeder, 5 broers en zussen, oma en ik. Het geloof, de buitenkant, hard werken en niveau was erg belangrijk. Geld was er genoeg en zo werden we ook vaak in het dorp beken: het perfecte gezin. Aan de andere kant was er ook veel liefde en gezelligheid.

De familie van mijn vaders kant had veel invloed op ons gezin. Trots, hoogmoed en “de wáre kerk” waren zo belangrijk, dat ze uiteindelijk een eigen kerk hebben gesticht en in een sekte zijn beland. Mijn ouders waren als enige niet hierin mee gegaan, dus werden we verstoten. Dit had grote gevolgen voor ons als gezin.

Op mijn 12e werd mijn moeder depressief en werd regelmatig opgenomen in psychiatrische inrichtingen, ook heeft ze een zelfmoord poging gedaan. Mijn vader werkte hard en oma zorgde voor ons of af en toe een kindermeisje.

Ik heb mij altijd de minste gevoeld. Als persoon stelde ik niet zoveel voor, iedereen kon alles net iets beter, was mooier en als het thuis niet goed ging, dan lag dat aan mij. Of tenminste: zo dacht ik. Toch stond ik bekend als het zonnetje in huis. Ik geloofde in God, maar had daarnaast veel angsten en hallucinaties. Ik had het idee mijzelf te verliezen en had geen controle meer over mijzelf.

Ik was ongeveer 16 jaar toen ik begon met minder eten bijv. geen koeken eten of zwarte koffie drinken en zo kreeg ik mijzelf onder controle. Op mijn 17de kreeg ik verkering met de jongen die nu mijn man is. Ik moest stage lopen in een jongerencentrum en ging op kamers. Alles kwam tegelijk, ik had het gevoel aan zoveel eisen te moeten voldoen, ik had er geen grip op.

Vanaf dat moment ging het bergafwaarts. Ik ging al minder eten. Hele dagen zat het in mijn hoofd: “wel eten, niet eten, ik ben lelijk, ik kan niets, dom, dik” enzovoort. Op een gegeven moment woog ik 46 kilo, ik werd achterdochtig naar mensen, slikte afslankpillen, laxeerpillen, afslankgels en moest op gegeven moment stoppen met mijn studie jeugd- en jongerenwerk en ging weer thuis wonen.

Toch heb ik het heel lang geheim kunnen houden. Mijn vriend en mijn vriendin wisten het wel, maar ik had het er niet veel over. Het bleef mijn geheim, dat was veilig. We trouwden en ik dacht dan gaat het vast wel beter. Maar het werd alleen maar erger er moest gekookt en gegeten worden.

Boodschappen doen was iets vreselijks, wat halen we in huis en wat niet. We hadden ons winkelkarretje gescheiden. De ene helft voor mij en de andere helft voor mijn man. Hij moest ook persè die route nemen in de winkel die ik wilde, anders was ik de kluts kwijt. Sommige dingen moesten ook verplicht ergens anders gehaald worden, daar zat dan bijvoorbeeld 1 calorie minder in.

Lichamelijk contact werd steeds moeilijker. Niemand mocht mij aanraken. Ik ging nog meer sporten, fietsen, lopen, rennen, trap op, trap af. Echt alles in het extreme. Vier uur sporten achter elkaar zonder eten, geen probleem. Ik gaf mezelf ook nog op de kop, want het had altijd nog wel sneller, harder of langer gekunt. Het was nooit voldoende.

Soms kookte ik, ging aan tafel zitten en zat te kijken hoe mijn man het op zat te eten. Ik leed op gegeven moment mijn eigen leven en leefde van schuldgevoel naar schuldgevoel.

Van een vriendin kreeg ik een dagboekje om van me af te schrijven. Hier heb ik 2 keer wat in geschreven. Ik citeer een stukje uit 1994:
“Ik ben er heel diep in weggezakt. Ik voel me als ik niet eet schuldig, ik voel me als ik wel eet schuldig, ik voel me schuldig als iemand mij wat aanbied en ik zeg nee! Ik voel me schuldig tegenover mijzelf als iemand mij eten aanbied en ik zeg ja! Ik ben geestelijk zo moe, en lichamelijk voel ik niks. Ik sta er mee op en ga er mee naar bed. Ik fiets ermee, ik werk ermee, ik eet ermee, ik praat ermee, nooit één moment rust.”

Hierna ben ik in therapie gegaan. Ik heb daar leren eten, en mijn gevoel weer te leren voelen. Ik durfde op een gegeven moment niet meer heen. Het was zo beangstigend om weer te voelen. Mijn man moest me er heen sleuren, hij bracht me tot aan de deur, en wachtte tot de deur weer dicht ging en haalde me aan het eind van de dag weer op.

3 jaar later heb ik weer een stukje geschreven: “De maat is vol van al dat gepieker, eindelijk kom ik erachter na zo`n 3,5 jaar dat het niet overgaat. Ik kom erachter dat douchen ook vreselijk is. Ik sla mijn armen altijd om mijn buik, zodat ik mijn lelijke lichaam niet hoef te zien en toch kijk ik dan en dan voel ik me weer schuldig, het is net of ik mezelf pijn wil doen, zodat ik dan niet wil eten, maar dan pak ik toch weer eten en dan voel ik weer rot. Ik ga er alleen nog maar op achteruit.”

Dat was natuurlijk niet zo want ik ging dingen signaleren en ik kreeg weer gevoelens die ik niet meer kende, het waren gevoelens van angst, boosheid en verdriet, het voelde zo ellendig, dat ik het gevoel had dat ik dood ging. Ik kon het niet meer dragen, mijn lichaam en geest konden niet samen gaan, het was uit ballans. Soms viel ik zomaar weg en viel dan in een diepe slaap. Dat gebeurde regelmatig.

Ons huwelijk ging niet meer goed, door nog andere dingen die er bij kwamen. We hadden niet veel met God, we geloofden wel, maar deden er niet veel mee. Op een gegeven moment zouden we uit elkaar gaan, maar het bijzondere was dat we 1 keer samen hebben gebeden: God help ons!!!
Toch wilden we het samen weer opnieuw proberen. Later hebben we 2 prachtige kinderen van God ontvangen. Hoewel ik de zwangerschappen niet makkelijk vond, omdat mijn lichaam veranderde. Maar door 4 jaar therapie had ik alles wel aardig onder controle en leefden we gewoon ons leven.

God heeft ons gebed 8 jaar later verhoord. Ik begon een dieper gevoel van emotie te missen eigenlijk was ik op zoek naar God. Op zoek naar geliefd te worden. Door project doelgericht leven (een bijbelstudie) en een interkerkelijk koor kreeg ik een relatie met Jezus. Ik vond het zo bijzonder hoe deze mensen vol van God waren. Ik begon steeds meer te begrijpen: “God kijkt naar mij en Hij vindt mij mooi.”

Eenmaal op een zondagochtend in een fijne gemeente, VBG Groningen beland, heb ik alleen maar gehuild. Ik kwam erachter dat ik mocht zijn wie ik ben. Ik begon bijbel te lezen en kon niet meer stoppen (dat was pas een goede afslankmethode). En zo kwam ik bij die tekst van Ef 5:29. Ik zal hem nog een keer voorlezen:
Want niemand haat zijn eigen lichaam, maar voedt en verzorgt het zoals Christus de kerk.

Ik ben op mijn knieën gegaan en gezegd: “Heer hier ben ik. Ik kan het niet meer. Vergeef mij, Heer. Hoe kan ik mijn eigen lichaam nog steeds zo haten, terwijl God het heeft gemaakt, zoals Hij het heeft bedoeld? Wilt U mij veranderen. Ik geef mij zelf aan U, wilt U mij genezen”

Ik ben een herstel-programma gaan volgen: Celebrate Recovery. Ik heb dit doorlopen met nog 3 fantastische vrouwen (zussen) en er is mij zoveel meer duidelijk geworden. Ik heb kunnen vergeven wat anderen mij hebben aangedaan. Ook ik heb veel mensen, vooral mijn lieve man en familie en vrienden, verdriet gedaan. Maar God heeft mij vergeven. Nu kan ik ook mijzelf vergeven.

Ik leef niet meer van schuldgevoel, naar schuldgevoel. Ik ben vrij!!! Uit genade.

Ik heb verschillende therapieën gevolgd en dat was goed, dat moest ook, maar God is de heelmeester van Geest, ziel en lichaam. Het bijzondere hiervan is, dat ik dacht dat het heel goed met mij ging, dat was ook wel zo. Beter dan het eerder was, maar het zat altijd in mijn hoofd, ik hield het nog steeds onder mijn controle. Er zat nog steeds veel angst, om niet dik te worden, eigenlijk om niet geliefd te worden.
Maar het is nu weg, uit mijn hoofd, Geest en lichaam kunnen weer samen gaan. In begin ervoer ik dat als een rust, nu als een intense vrede met God.

Oh ja, ik word nog steeds aangevallen, je moet toch maar weer sporten, wat zal het heerlijk zijn om als een veertje door het leven te gaan, alsof ik dan meer gewaardeerd wordt, alsof mijn identiteit aan mijn uiterlijk afhangt.
Maar mijn identiteit is in Christus. Een aantal weken geleden heb ik te horen gekregen dat ik reuma in de weke delen heb en hypermobiliteit, dus altijd pijn en moe. Ook is er geconstateerd dat er een stukje bot beschadigd is, waarschijnlijk door sporten en bevallingen. Dit kan gekomen zijn omdat ik mijn lichaam niet goed heb verzorgt en heb kunnen luisteren naar mijn lichaam en daar nu de gevolgen van moet ondergaan. Ook daar pakt satan mij op, zo van, voel je maar weer lekker schuldig. Maar ik stuur het weg in de naam van Jezus. Want het zijn allemaal grote leugens die in je hoofd zitten. Zoals het staat in de bijbel: Onderwerp u dus aan God, maar verzet u tegen de duivel en hij zal van u wegvluchten. — Jakobus 4:7-8

Elke dag GRATIS een bijbeltekst in je mail of via een app? Kijk op www.DagelijksWoord.nl

Dit is wat ik voor God mag doen, dienen vanuit ervaring. Wie ben ik, dat ik hier mag staan? Ik? Ik ben een parel in Gods hand. Echt, God kan genezen. Door zijn zoon Jezus heeft Hij alle pijn en verdriet gedragen opdat ik mag leven zoals Hij dat heeft bedoeld. Beken eerst je hoogmoed. Ik bedoel hiermee, dat je moet ontdekken dat je het zelf niet kan. Kies radicaal voor God. Stel je leven onder de heerschappij van Jezus. Dan komt de rest ook wel.

Ik weet als geen ander om het alleen te willen op lossen. Dat van mij is nooit erg genoeg. Er is altijd wel iemand dunner dan ik. En dit is wat ik anderen wil vertellen, alsjeblieft deel het. Kom uit die schelp, laat God het openbreken, dan mag je de parel worden, zoals God jou heeft bedoeld.

Esther

Gepubliceerd
op 24 mei 2008
. 22 Reacties
© Copyright MijnGetuigenis.nl
Niets van deze website mag worden overgenomen zonder schriftelijke toestemming van MijnGetuigenis.nl. Deze print is enkel voor persoonlijk gebruik.

Hoi, ik ben Esther en in het dagelijks leven studente. Ik ben bijna 18 jaar en doe deze maand examen havo. In september begin ik aan een DTS (Discipleship Training School) voor een half jaar bij Jeugd met een Opdracht. Nu ik dit schrijf ben ik erg blij, geniet ik en dank God voor wat hij het afgelopen jaar gedaan heeft. Ik had eerlijk gezegd nooit verwacht dat ik nu hier zo zou zitten en dit zou gaan schrijven.

Het begon allemaal in de zomer van 2006. Ik was geslaagd voor VMBO en mocht HAVO gaan doen, maar eerst kon ik gaan genieten van een vakantie. Maar er was iets raars, ik voelde me zo vaak down en erg verdrietig. Precieze redenen kon ik niet noemen. Ik heb ook nooit traumatische ervaringen meegemaakt of zoiets. Ik dacht dat dit bij mijn leeftijd hoorde, ik was namelijk net 16 jaar geworden en dus in de pubertijd.

Elke dag GRATIS een bijbeltekst in je mail of via een app? Kijk op www.DagelijksWoord.nl

Eetstoornis
Na de vakantie werd alles langzaam erger. Mijn gedachten werden steeds negatiever over mezelf, anderen en mijn leven. In december 2006 werd alles tevéél. Op TV zag ik een programma over iemand met een eetstoornis. Ze vertelde dat ze vaak spanningen niet aan kon en daardoor ging overgeven of niet eten. Deze woorden bleven een paar weken in m’n hoofd spoken, tot het moment dat ik niets meer zag zitten, m’n leven was volgens mijn gedachten waardeloos, ik werd gek van m’n gedachten en wilde m’n aandacht op iets anders vestigen, overgeven. Het luchtte even op. De eerste keer schrok ik van mezelf en viel huilend in slaap. De depressieve gedachten bleven doorgaan, en ik kon me niet meer concentreren, en kon vaak alleen nog denken aan overgeven, want dat luchtte (even) op.

De volgende week gebeurde het weer, die week daarna weer, die week daarna 2 keer enz. en zo ging de maand december voorbij. M’n moeder merkte dat het niet goed ging, en na een lang en moeizaam gesprek met m’n moeder heb ik haar uiteindelijk mijn geheim verteld. (Ik had het eigenlijk niet willen vertellen want ik wilde haar niet bezorgd maken.) Alleen m’n moeder wist het, en ze lette op, maar ze kon me niet tegenhouden te spugen, dus ik ging door, 2 keer per week werd 3 keer per week en er waren weken dat ik bijna elke dag ging spugen. Het werd een verslaving.

Processen (menstruatie o.a.) in m’n lichaam stopten na verloop van tijd, en de afvoer bij ons in huis verstopte door het gespuug. ’s Avonds kon ik niet meer slapen, nachten lag ik te huilen en ik was heel bang in donker. Een aantal keren per week had ik angstaanvallen. Het enige wat ik kon doen was huilen en mezelf pijn doen. Doordat ik me zo slecht voelde kwam ik bijna niet meer buiten de deur. ’t Liefst sloot ik me op in de badkamer en wilde ik alleen zijn.

Ondertussen ben ik via de huisarts bij een psycholoog gekomen. Elke week kwam ik langs om alles op een rijtje te zetten, het hielp om over dingen te praten waar ik nooit over durfde te praten met iemand, maar het spugen bleef maar doorgaan.
M’n moeder zei dat ik zo mager was en dat dit niet mooi was, maar ik geloofde het zelf niet. Het enige wat ik zag was een opgeblazen buik als ik net had gegeten. Die buik moest plat zijn!

Vicieuze cirkel
Van februari 2007 tot april ging het zo door. Ik viel 10 kilo af. Ik wilde écht stoppen met overgeven, ik wilde het echt, maar het lukte me niet meer. Elke keer gaf ik eraan toe. De verleiding was te groot. Het voelde even goed om te spugen, maar daarna voelde ik me heel vaak schuldig en schaamde ik me. Zo ontstond er een cirkeltje waar ik niet uit kon komen. De schaamte en schuldgevoelens werden te groot.

Soul Survivor
Gelukkig werd het eind mei, en ik ging met 3 vrienden naar een groot festival evenement. Het heet Soul Survivor en dit was de 3e keer dat ik er naartoe ging. Het was fantastisch! Het is een week dat je met zo’n 3000 jongeren veel leert over God, en waarbij er veel aandacht word besteed aan aanbidding enz. Na elke celebration (2 keer per dag) is er tijd voor gebed.

Om onze zonden werd hij doorboord, om onze wandaden gebroken. Voor ons welzijn werd hij getuchtigd, zijn striemen brachten ons genezing. Jesaja 53:5

Na een avonddienst kwam er een meisje naar me toe, uit het niets. Ze vroeg of ze voor me mocht bidden, en ik vond het goed. Ze begon dingen te zeggen die zij niet van zichzelf kon weten, ze vertelde aan God hoe ik me voelde en wat er de afgelopen tijd was gebeurd. De Heilige Geest inspireerde haar in haar gebed, tijdens dat gebed liet God me zien wat ik eigenlijk aan het doen was door het spugen heen. Ik ruïneerde mezelf, maar ook een tempel van de Heilige Geest. De bijbel zegt namelijk in 1 Kor. 6:19-20: Of weet u niet dat uw lichaam een tempel is van de Heilige Geest, die in u woont en die u ontvangen hebt van God, en weet u niet dat u niet van uzelf bent? U bent gekocht en betaald, dus bewijs God eer met uw lichaam.

Mensen konden me dus nooit overtuigen, maar God deed het en bevrijdde me! En sindsdien heb ik nooit meer de behoefte gehad over te geven. Vanaf het festival ging het eten zo goed! Ik genoot er zo van, heerlijk! Mijn lichaam moest wennen aan het eten en het ging steeds beter.

Depressie
Toen ik terug kwam van het festival waren m’n vader, moeder en ik allemaal blij dat het lichamelijk weer beter ging. Maar geestelijk was ik nog niet herstelt. Vroeger uitte ik mijn gevoelens en emoties door over te geven, maar nu kon dat niet meer en begon ik alles op te kroppen. De depressieve gevoelens werden erger en erger, weer zag ik het leven niet zitten en alles was waardeloos. Ik had geen zin meer in het leven, en wilde ook niet meer leven. De angstaanvallen en huilbuien werden ook steeds erger. Mijn hart schreeuwde naar iemand die me begreep en naar iemand die me een knuffel gaf.
Zelfmoordgedachten kwamen elke dag een aantal keer voorbij. Vooral bij het zien van een trein, brug enz. Ik had ook grote vraagtekens naar God toe, want hoe kon hij me wel genezen van die eetstoornis en de depressieve gevoelens niet weghalen? Waarom zou God me door zoiets heen laten gaan?

Ondertussen was de vakantie aangebroken. De psycholoog adviseerde me om me aan te melden bij de GGZ voor intensievere hulp. Gelukkig kon ik versneld aangemeld worden en hoefde ik niet een half jaar te wachten, en toen kwam het eerste gesprek met de psychotherapeut. De psychiater kon er niet bij zijn. Het gesprek verliep totaal niet naar m’n verwachtingen en ik had er erg slechte gevoelens bij. Hierdoor was m’n laatste beetje hoop dus ook al weg en ik was wanhopig, wie of wat zou me nu nog kunnen helpen?

De enige zou God kunnen zijn, maar ik durfde daar niet meer op te vertrouwen. Toen ik dit aan mijn ouders vertelde zei m’n vader dat het misschien goed was is bij iemand van bevrijdingspastoraat langs te gaan om voor me te laten bidden.
Het was het laatste wat me nog zou kunnen helpen dacht ik dus ben daar naartoe gegaan.

Vrijgezet
Het was een gezellige avond, en we hebben ongeveer 3 kwartier gebeden met z’n drieën. De Heilige Geest inspireerde weer het gebed, en er werden weer dingen gezegd die alleen God wist. Bindingen werden verbroken in de naam van Jezus, en wederom liet God wéér zien hoe groot hij is.

Na het gebed voelde ik me voor het eerst beter sinds een lange tijd, en ’s avonds viel ik in slaap zonder huilen. Ik was blij!
Het voelde raar, maar goed en ’t duurde langer dat het goed ging. Ik heb heerlijk genoten van de vakantie op Mallorca.

Ook op een conferentie in de zomer heeft God me vrijgezet van angst en heeft Hij me genezen van nek en hoofdpijn waar ik dit jaar bijna elke dag wel last van had. Tot de dag van vandaag ben ik genezen van deze depressie, angst en eetstoornis. God heeft me genezen! Dat is zeker. Er is dus hoop, wat ik een tijd niet gezien heb. God is altijd groter dan dat wij denken, en bidden.

Jezus keek hen aan en zei: ‘Bij mensen is dat onmogelijk, maar niet bij God, want bij God is alles mogelijk.’Marcus 10:27

Deze brief is niet om te vertellen hoe zielig ik was. Helemaal niet! Ik schrijf dit om te vertellen hoe groot God is. Ik wil ook zeggen tegen iedereen die dit leest dat, ook al lijkt je probleem (wat voor probleem dan ook) te groot, en denk je dat het nooit goed komt, God is altijd groter dan je probleem en Hij is er voor je. Nodig Hem uit in je leven. Vaak gebeuren dingen ook op een andere manier dan dat wij denken en willen. Ik snapte ook niet waarom je echt in de diepste dip moet zitten voor God je eruit trekt. Maar uiteindelijk zie je God’s leiding. Hij is er!

Elke dag GRATIS een bijbeltekst in je mail of via een app? Kijk op www.DagelijksWoord.nl

Ook als je God nog niet kent, ik wil je zeggen, het is echt heerlijk te leven met Hem! Niet omdat je er zelf beter van word maar om wie God is.

Liefs,
Esther

Ida

Gepubliceerd
op 25 april 2008
. 12 Reacties
© Copyright MijnGetuigenis.nl
Niets van deze website mag worden overgenomen zonder schriftelijke toestemming van MijnGetuigenis.nl. Deze print is enkel voor persoonlijk gebruik.

Ik wil me graag even voorstellen, ik ben Ida de Jager, 43 jaar oud, en getrouwd met Jan. Samen hebben wij twee kinderen van 20 en 21 jaar oud.
Ik heb een ziekbed van 20 jaar achter de rug waarvan ruim 14 jaar op bed.

Na de laatste bevalling is bij mij bekkeninstabiliteit geconstateerd, en moest ik in een hangmat, om mijn bekken weer goed te krijgen. Onze zoon heb ik een half jaar naar school kunnen brengen, toen het bekken zoveel pijn veroorzaakte, dat ik op bed terecht kwam.

Elke dag GRATIS een bijbeltekst in je mail of via een app? Kijk op www.DagelijksWoord.nl

Verlamd
De eerste operatie aan het bekken werd een feit. In totaal ben ik 4 keer aan mijn bekken geopereerd, en bij de laatste operatie zijn er 2 schroeven in mijn zenuwbundel terecht gekomen, het verliep dus allemaal niet echt vlekkeloos. Door de bekkenoperaties kreeg ik posttraumatische dystrofie in mijn beide benen en bekken, en door een infuusnaald ook nog in mijn linkerhand. In 2005 kreeg ik ook nog een beroerte, en was ik links verlamd.

Lopen kon ik niet meer, ik kon net de transfers maken van mijn bed naar stoel, en po-stoel die naast mijn bed stond. Ik kon in totaal 20 minuten zitten, en dan moest ik die dag niet douchen want dan zat mijn zittijd daarin. We hebben ons al die jaren gedragen geweten door God en door gebed. Anders hou je dit nooit blijmoedig vol.

Vorig jaar heeft een mevrouw van onze gemeente in de visie een oproepje geplaatst om mij een kaartje te sturen. Ik lag toen ook in het gips.
Heel veel lieve reacties hebben wij daarop gehad en bij die kaarten zaten ook twee boekjes over de gebed-genezingsdienst in Leiderdorp. Ik heb die boekjes gelezen maar dacht dat is niets voor mij…

Eind vorig jaar kreeg ik weer een boekje van mijn vriendin, van de levensstroom in Leiderdorp. Toen liet het me niet meer los, kon dit ook voor mij? Als God me wilde genezen kon dit toch ook thuis?

’s Nachts kon ik niet meer slapen, elke keer kwam ik in gebed weer in Leiderdorp uit, en ik kon pas slapen als ik zei: “Goed, ik ga wel naar de eerste gebedsgenezingdienst”. Dan kon ik weer slapen.
Maar overdag kwam de twijfel en zei ik: “Nee hoor, ik ga niet, als God me wil genezen dan kan dat ook thuis.” Maar rust had ik niet.

Genezingsdienst
Dit ging zo een paar nachten door tot zondag 11 maart 2007, weer had ik gezegd ik ga niet. Maar toen kwam mijn vriendin, van “Ida er is vanavond een genezingsdienst, ga je mee?” En weer was mijn antwoord: “Nee, ik ga niet mee”.
Mijn vriendin ging weer naar huis, en ik had het er met mijn man over dat dit gewoon geen toeval meer kon zijn! Dit was God die ons riep! Ik heb mijn vriendin gebeld en gezegd: “Wij gaan mee!” Toen pas kwam er rust in mij.

Toen we daar in Leiderdorp aan kwamen werden we warm welkom geheten, wat een sfeer daar, hier was de Heilige Geest aanwezig! Daar in Leiderdorp heb ik nog een keer aan God gevraagd, is dit echt wat U wilt? En ik kreeg als antwoord: “Kom, want in Mijn Naam zul jij genezing ontvangen!” Dan kan je toch niet aan de kant blijven zitten.

Op een gegeven moment vroeg Jan Zijlstra, die ik verder in dit stuk de evangelist zal noemen, degene te komen die er voor het eerst waren en genezing willen ontvangen. Wij zijn toen in de rij gaan staan, en we zagen zeer wonderlijke dingen gebeuren.

Toen ik eindelijk op het podium stond vroeg de evangelist wie ik was, en van welk filiaal van God we waren. En wat ik mankeerde. En de belangrijkste vraag of ik geloofde dat Jezus me genezen kon. “Ja”, was mijn antwoord, “want God is zo ontzettend groot en goed dat kan Hij.”

In Jezus naam heb ik toen een nieuw bekken gekregen, en de pijn vloeide uit mijn lichaam, en het werd heerlijk warm. “Geweldig”, riep ik. De evangelist vroeg toen nog welk been, en ik heb toen mijn pijnlijkste been opgenoemd, en ook daar ging de pijn weg, en werd heerlijk warm. “Geweldig”, was mijn reactie hier op!

De evangelist zei: “O, Ida het wordt nog veel geweldiger, Ik zeg je in de naam van Jezus sta op en loop!” En daar aan de hand van de evangelist liep ik het podium een paar keer heen en weer, prijzende onze Hemelse Vader die dit voor mij en ons gedaan heeft.

Ik ben mijn man in de armen gevlogen, heb gehuild van blijdschap, en de evangelist duwde mijn man Jan achter de rolstoel vandaan, en ik liep van het podium af achter mijn eigen rolstoel.

Een jaar later
We hebben iedereen gemaild, gebeld, van wat God voor ons gedaan heeft, wat een wonder! Nu een jaar later, kan ik alles weer, ik doe mijn eigen huishouding, ik fiets en loop toch al een aardig stukje weg.

Ik begin de dag met God te danken te loven en te prijzen en heel de dag is mijn dank ontzettend groot voor wat God voor ons gedaan heeft. En voor alles wat ik weer door de genade van God mag doen.

Elke dag GRATIS een bijbeltekst in je mail of via een app? Kijk op www.DagelijksWoord.nl

Ik wil eindigen met het belangrijkste van alles: Het is een wonder dat we mogen leven, een wonder van genezing, maar het grootste wonder is dat we Jezus Christus in ons hart mogen hebben.
Wat is God groot! Hij heeft ons een nieuw lied in onze mond gegeven!

Ida heeft ook een eigen website: www.godhoudtvanje.nl