Mijn Getuigenis

In God geloven ??
Dat doen alleen mensen die geestelijk nooit volwassen zijn geworden…

Zo dacht ik er tenminste rond mijn twintigste over.
Als kind was ik wel gelovig geweest en had sinds de kleutertijd zelfs het vaste voornemen gehad om de mensen in Afrika van Jezus te gaan vertellen. Op twaalfjarige leeftijd ben ik dan ook naar het kleinseminarie gegaan om pater te worden.
Maar och, de puberteit begon en meisjes zagen er toch wel erg interessant uit. Het idee dat ik als priester niet zou mogen trouwen kon ik niet zo goed verwerken. Begon me in die tijd ook te schamen dat ik in God geloofde.

Geestelijke dorst

Op mijn zeventiende begon ik de godsdienst van de Egyptenaren en van de Eskimo’s te bestuderen om er een werkstuk voor school van te maken. Dook daarna in het hindoeïsme en begon yogalessen te volgen. Het was alsof ik in een wijde, nieuwe wereld terechtkwam, bevrijd van het keurslijf van dat kerkachtige christendom. Ik wilde me helemaal schoonvegen van alle oude gedachten en opvattingen en een nieuw leven beginnen.

Op de yogalessen ontmoette ik iemand die zich ook in allerlei geestelijke werelden verdiepte en daarbij hasj rookte. Het leek mij reuze boeiend om mijn eigen bewustzijn onder invloed van geestverruimende middelen te zien veranderen, terwijl ik er zelf toeschouwer van bleef. Ik begon hasj te roken en later LSD in te nemen. Was hevig enthousiast over alle dingen die ik ontdekte en stortte me in de wereld van de oosterse filosofieën. Het Tibetaanse dodenboek maakte diepe indruk op me en ook de I Tjing, een Chinees orakelboek. Ook de tarot en het zenboeddhisme spraken mij erg aan. En daarnaast snuffelde ik aan de wereld van de magie, de astrologie, de antroposofie, de Indiaanse mescalinewereld enz. enz. Kortom, ik had een verschrikkelijke geestelijke dorst.

Soms zonderde ik me af in de natuur om door te vasten een doorbraak in mijn geest te bewerken. Wilde het echte leven vinden, de echte vrijheid, de waarheid en de zin van het bestaan en niet, zoals de rest van de massa, vast gekluisterd zijn aan tijdelijke dingen om straks in de dood ten onder te gaan.

De avond van ons huwelijk sloeg ik zomaar de Bijbel open. Ik las het scheppingsverhaal en het viel me voor het eerst op dat er behalve de boom van kennis van goed en kwaad (waar ik al aardig van gesnoept had) ook een “boom des levens” bleek te bestaan.
Die moet ik hebben! En ik had een sterke verwachting dat er het komende jaar veel zou gaan gebeuren.

Moe van het zoeken

Na vijf jaar intensief gezocht te hebben zag ik ineens dat ik inderdaad niet op de brede weg van de massa zat, maar wel op een alternatief parallelweggetje dat echter precies dezelfde kant bleek op te lopen, met dus ook hetzelfde einde.
Ik begon moe te worden van al dat zoeken. Het had immers geen zin. Er zat niets anders op dan, net als iedereen, zo op je eigen maniertje door het leven te hobbelen.

Ondertussen was ik, behalve geestelijk, ook letterlijk gaan zwerven. Had een stem in mijn binnenste gevoeld die me zei dat ik naar het noorden van het land moest.
Ik had er geen zin in, maar ervoer heel duidelijk dat die stem volkomen te vertrouwen was. Dus op een gegeven moment vertrokken mijn vrouw en ik met onze twee kinderen in een woonwagentje, getrokken door een tractor.
In die tijd kwam er van werken of studeren niets terecht, ik was er gewoon te onrustig voor.

Leefgemeenschap

Na enkele maanden trekken met de woonwagen troffen we in het noorden van Groningen een grote leefgemeenschap aan van Jezus-mensen. Ze waren gastvrij en wij mochten daar in de tuin een paar dagen bijkomen van al dat reizen.
Dat geloof van hen vond ik maar kinderachtig, maar toch ervoer ik iets heel kostbaars onder hen: een stuk zuivere liefde zonder bijbedoelingen.

Vijf dagen na aankomst besloot ik ineens om Jezus te gaan aanroepen. Niet omdat ik ineens zo gelovig was geworden, maar om anderen en mezelf te bewijzen, dat het christendom een lege dop was, niets anders dan een stel godsdienstige regels en benauwende wetten. Ik wilde op die manier alle christelijke invloeden die op mijn leven ingewerkt hadden met wortel en al uittrekken.

Strijd

Vanaf dat moment ontbrandde er een hevige strijd in mij, alsof er een oorlog uitbrak. Het was op een nacht en het duurde verscheidene uren. Er kwamen mensen bij me om over me te waken en voor me te bidden. Zij begrepen wat er aan de hand was…

Ik zag mijn leven aan mij voorbijgaan: mijn voornemen als kind om echt uit liefde te leven en wat daarvan overgebleven was. Ik voelde me vies, onzuiver, egocentrisch. Werd in die uren in het volle licht gezet en kon mij niet verbergen. De voorgaande jaren hadden heel wat filosofieën en godsdiensten op mijn geest ingewerkt, maar hier was nu iets bezig dat zich rechtstreeks en heel persoonlijk op mijn hart richtte.
Tijdens die uren begon ik ook te ontdekken dat er iets in mij zat, een persoon, een geest, die mij in intelligentie verre overtrof. Tijdens mijn eerste LSD-trip had hij bezit van mij genomen en hij scheen vastbesloten te zijn niet op te stappen.
Aan de andere kant kwam steeds de naam van Jezus op me af en een intens persoonlijke liefde, een liefde zonder oordelen of verwijten.

Losgesneden

Op een gegeven moment bereikte de strijd een hoogtepunt. Ik zag mezelf in het volle licht en schaamde me dood. En daar zag ik die boze geest, ontmaskerd, een wezen met een afschuwelijke, angstaanjagende, diepe haat. En aan de andere kant die grote autoriteit, die macht en intense liefde, verbonden aan de naam van Jezus.
Toen brak ik en schreeuwde het van binnen uit: ,,God, als U bestaat, laat mij dan doodgaan!”, zo schaamde ik me en verlangde ik voor altijd bevrijd te worden. Op datzelfde moment voelde ik een korte, scherpe pijn door me heen gaan, alsof ik losgesneden werd.

Ik werd op dat moment inderdaad echt bevrijd, losgesneden van mijn verleden, dat eeuwig onverzadigde gevoel verdween en de boze geest met enige van zijn trawanten werden met kracht in de naam van Jezus uitgedreven. Het viel mij tijdens het bidden van de mensen die om me heen stonden al op dat iedere keer als ze de naam van Jezus gebruikten, die krachten met angst terugdeinsden.

Geen vroom gedoe, maar reële kracht

De daarop volgende weken kon ik maar niet bijkomen van verbazing. Het is dus echt Jezus waar alles om draait !

De Bijbel werd één grote openbaring voor mij en ieder moment dat ik kon, zat ik er in te lezen. Op een keer las ik dat als iemand ziek is, hij zich met olie moet laten zalven en dat het gelovige gebed de zieke zal genezen. Ik leed sinds twee jaar aan een chronische longinfectie en aan de gevolgen van een hersenzenuwontsteking, dus ik besloot me te laten zalven.
Dat werd gedaan en ik werd op hetzelfde moment genezen. Vanaf dat moment hield ik ook op met roken en het kostte me niet eens moeite. Met de drugs was ik de nacht van mijn bekering opgehouden.

Om me heen zag ik in die tijd vele anderen tot bekering komen en genezen worden, ook veel drugsverslaafden. Het was een hele bemoediging om God ook bij anderen te zien werken. Dit is geen religie, dit is leven! Geen vroom gedoe, maar een reële kracht! God was mijn Vader geworden en ik ervoer Zijn persoonlijke zorg voor mij.

Veel ellende, maar ook vooruitgang

Die ommekeer in mijn leven vond plaats in 1976. God is in het centrum van mijn leven gebleven, maar soms kost dat best wel een hevige strijd om Hem die eerste plaats te blijven geven. Er komen nogal wat strijdtonelen voor in een christelijk leven. Het lijden kan intens zijn, maar de kracht en de vreugde zijn gelukkig sterker. Je ziet ook iedere keer overwinning en dat God daadwerkelijk gebeden verhoort.

Vijf jaar na onze bekering haakte mijn vrouw af en is teruggegaan naar het ‘vrije leventje’. Ik heb enkele jaren alleen voor de vier kinderen moeten zorgen. Die scheiding gaf veel pijn en verdriet, maar juist in die jaren heb ik veel van God mogen ervaren. In praktische dingen hielp Hij, maar ook diepe innerlijke genezingen schonk Hij. “God keert alles ten goede voor hen die Hem liefhebben”, belooft de Bijbel en dat heb ik ervaren. Zelfs door ellende ga je erop vooruit!

Kinderdroom vervuld

Vanaf mijn bekering ben ik er regelmatig op uit getrokken om anderen van Jezus te vertellen, in het begin vooral in cafés en op straat. Vanaf 1987 werkte ik onder vluchtelingen en van hen zijn er heel wat mee naar de kerk gekomen. Gelukkig was onze gemeente een plaats waar een goede prediking was en kracht om mensen te bevrijden en te genezen. Het vluchtelingenwerk spitste zich steeds meer toe op Afrikanen. God was begonnen dat wat Hij in mijn kleutertijd in mijn hart geplant had, uit te werken. Daarna heb ik een jaar als zendeling in West-Afrika gewerkt, ben met een Afrikaanse getrouwd, en we ondersteunen nu mensen daar. God is trouw.
Voor mijn dagelijkse brood werk ik als vrachtwagenchauffeur en vertaler.

Ik ben de Deur

Jezus zegt: “Ik ben de Deur”. Ik hoop dat ook jij door die deur die nieuwe wereld binnenwandelt en dat je er zich niets van aantrekt wat familie, vrienden of buren ervan denken. Mijn bekeringsverhaal is nogal onstuimig – dat komt door mijn verleden en mijn karakter – maar over het algemeen gaat het er minder sensationeel aan toe. Maar de hemel die je dan binnenkomt is er niet minder om !

En dat alles begint gewoon met Jezus te vertrouwen, Zijn woorden te geloven en erop te reageren. God is geweldig! Ik ben Hem dankbaar. En ik hoop dat je gauw zult ontdekken hoeveel Hij van je houdt.

Robert heeft ook een eigen website: www.4uall.org